Walter viert met zijn AA groepsgenoten dat hij al tien jaar leeft zonder alcohol. Kalmte en moed, daar gaan de eerste twee regels van het AA-gebed over.
De tafels en stoelen in het lokaal van de speeltuinvereniging waar de meetings van de AA worden gehouden staan anders dan anders. Een soort van theateropstelling, gericht op een tafel vooraan waar twee stoelen staan.
Wij, mijn partner en ik, gaan daar zitten. Op de andere tafels in het lokaal zie ik bordjes met appeltaart, schalen met worst en kaas, kommen met nootjes en chips.
De deelnemers van de AA-groep komen binnen, sommigen hebben ook hun partner mee gevraagd.
Vanavond heb ik een feestje
Op de kaart van de Stichting Werkgroepen AA Nederland staat dat het bestuur mij geluk wenst met mijn tien jaar leven zonder alcohol. Ik wil dat, samen met de andere AA-leden vieren.
De voorzitter start de bijeenkomst, heet iedereen welkom. We beginnen met een rondje “Keek op de Week”, ieder vertelt iets over hoe zij of hij de afgelopen week heeft ervaren. Het criterium is dat de ervaringen die ingebracht worden alcohol gerelateerd zijn.
Onze groep onderscheid zich van de meeste andere AA-groepen: er is, binnen de grenzen van het programma, interactie mogelijk en kunnen gasten uitgenodigd worden bij vieringen als deze.
Zelf vertel ik dat ik naar deze avond uit zag én er ook tegen op zag
Ik was benieuwd naar de woordjes die de groepsleden tot mij zouden richten. Wij geven gewoonlijk geen feedback aan elkaar.
De vraag die mij ook bezig hield:
“Heb ik de aandacht die ik zal krijgen wel verdiend?”
De eerste jaren heb ik iedere week de meetings bezocht, de afgelopen jaren gemiddeld een keer in de twee weken.
Na dit rondje is er een korte pauze. Thee/koffie, taart wordt gepakt, rokers staan buiten bij de schommels.
Na de pauze feliciteert de gespreksleider mij en overhandigt hij mij een penning die staat voor tien jaar leven zonder alcohol
“Wie wil wat zeggen tegen Walter?”, vervolgt hij.
Een deelnemer die een jaar eerder dan ik voor het eerst de groep bezocht gaat staan en loopt naar ons tafeltje toe. Hij geeft aan hoe hij mij meemaakte tijdens de eerste bijeenkomsten. Hoe ik hing aan de lippen van de ‘ervaren’ groepsleden, hoe emotioneel ik was bij het gesprek over de eerste stap van het programma (“wij erkenden dat wij machteloos stonden tegenover de alcohol…..”)
Hij vertelt verder dat hij mijn openheid en durf om mijn kwetsbaarheden te laten zien erg waardeert
Tot slot geeft hij aan dat ik milder ben geworden als het gaat om het hanteren van tegenslagen.
De eerste regel van het “AA-gebed” waarmee iedere bijeenkomst wordt afgesloten luidt:
“Geef ons Kalmte om te aanvaarden wat wij niet kunnen veranderen”.
Die kalmte heeft hij in de afgelopen periode zien groeien. Ik inspireer daarmee ook andere deelnemers.
Ik ben onder de indruk van zijn woorden, ben niet zo bewust bezig geweest met de mogelijke effecten van mijn bijdragen aan de groep.
Veel deelnemers komen naar voren en ieder vertelt op zijn of haar wijze hoe zij mij ervaren hebben. De tafel voor mij komt vol te liggen met kaarten waarop de felicitatieteksten staan, de cadeautjes’ bekers met opschriften als ”You did it!”, etc.
Het is veel: de dingen die gezegd worden, de presentjes, de aandacht die ik krijg
Ik heb nagedacht over mijn slotwoorden. Ik wil kort iets zeggen over het proces van de afgelopen jaren, wat heeft mij belemmerd en wat heeft mij ondersteund in de tien jaar leven zonder alcohol. Centraal in de belemmeringen staat mijn eigen beeld dat ik kenmerken vertoon van een “ aanpassingsstoornis”.
Mijn reacties op een stress veroorzakende gebeurtenis, bijvoorbeeld als een flinke blessure mijn passie hardlopen verstoort, is vaak extremer dan wat gezien de aard van de gebeurtenis realistisch is. Mijn wereld vergaat dan, ik wordt somber, heb neiging om grensoverschrijdend, destructief gedrag te vertonen. Terugval ligt op de loer.
Bij de ondersteunende dimensies heb ik in de eerste plaats de AA-groep genoemd
De herkenning met de verhalen, de mogelijkheid om alles op drankgebied met elkaar te kunnen delen, steun te ontvangen en te geven. De winst van het niet-drinken laat zich hoe langer hoe meer gelden.
Mijn partner is de andere centrale ondersteuningsdimensie geweest (en nog)
Onvoorwaardelijk heeft zij vertrouwen gehad dat het goed zal komen, met mij en met ons. Wij hebben een open communicatie waar lief en leed besproken kan worden.
Ik bedank iedereen voor de aandacht, de woordjes, de cadeautjes. Blij ben ik met mijn besluit, voorbij de eerste twijfels, om op deze wijze stil te staan bij tien jaar niet drinken. De tweede regel van het AA-gebed luidt:
“Geef ons moed om te veranderen wat wij kunnen veranderen”.
Die moed heb ik opgebracht. Daar ben ik trots op.
Geef een reactie