Dit is het vervolg op Freeks eerdere blog ‘De eerste keer manisch‘, dat recent op PsychoseNet verscheen. Deze blog gaat over de vraag: Hoe betrouwbaar is je beoordelingsvermogen tijdens een manie?
Zonder fiets. Zonder baan. Zonder hulp. Zonder vrienden. Zonder familie. Zonder ook maar iets wat er toe doet. Stond ik daar helemaal zielsalleen in het centrum van Den Haag. Ik was net op staande voet ontslagen, terwijl ik ziek was. Dat ik ziek was wist ik niet, maar ik wás het wel. Ontslagen om iets waar helemaal geen kwade bedoelingen achter zaten. Zij die mij hadden ontslagen, wisten zich geen raad. Ze vonden mij gek overkomen, alsof ik op dat moment drugs had gebruikt.
Ik liep daar manisch rond, met enorm veel zelfvertrouwen en een mistekend beeld van de realiteit
Ja, ik had me daar op kantoor laten gaan, maar voelde ergens ook nog de controle om me in te houden. Die vulkaan die ik van binnen voelde barstte niet helemaal. Het voelde alsof ik een gevecht met mezelf had en probeerde de controle niet te verliezen.
Wat houdt dat in, de controle verliezen? Het betekent black-outs, dingen doen zonder te weten waarom. Niet meer weten wat je doet en jezelf ontstijgen. Zo ziek worden, dat er heel veel stofjes in overvloed door mijn hersenen razen.
Al die stofjes geven me uiteindelijk het gevoel alsof ik alles kan bereiken
Echt alles. Alsof ik de wereld kan creëren. Alsof ik iedereen om mijn vingers kan winden. Alsof ik geniaal ben en ideeën heb die me binnen de kortste keren machtig en rijk maken. Dat gevoel van onoverwinnelijkheid was sterk en ik voelde me zo goed. Het is niet te vergelijken met drugs. Als je dat toch zou doen, dan komt xtc in de buurt. Maar dan wel minimaal tien keer sterker dan xtc.
Stond ik daar in het centrum en werd ik afgewezen bij een GGZ-instelling…
Ik werd naar links geswiped als een onwetend toekomstig psychiatrisch patiënt. Alsof ik niet werd geliked en toegelaten tot de psychiatrische hulp die ik nodig had. Op dát moment begreep ik er niks van. Ze konden toch wel aan me zien dat het niet goed ging? Het is toch niet zo dat ik voor de lol ergens naar binnenloop en om hulp vraag? Wie doet dat nou? Dat dacht ik allemaal tegelijk. Maar het blijkt dat best veel mensen dat doen. Je moet eigenlijk -of niet eigenlijk- echt via de officiële weg hulp zoeken.
Dat houdt dus in dat als je voor de eerste keer manisch bent, je dat ook maar moet weten
Maar hoe? Je bent je er niet van bewust dat dit niet normaal is en dat je aan de bel moet trekken. Het zou enorm knap zijn en van heel veel zelfinzicht getuigen als je zelf de eerste keer kunt vaststellen dat je manisch bent als je manisch bent. Maar dat wéét je niet; je hebt het zelf echt niet door. Er gebeuren in een steeds hoger tempo allemaal dingen in je leven. Bijvoorbeeld je wordt ontslagen, je hebt seks met de buurvrouw, je koopt een auto, je begint een eigen bedrijf en zo gaat dat dan verder. Het gekke is: je doet niet één van die dingen, maar je doet ze allemaal. Niet allemaal los van elkaar, maar tegelijk en door elkaar.
Ik besluit huiswaarts te keren – zonder fiets
Ik bleek niet in een leeg huis aan te komen; mijn kersverse vriendin was nog thuis. Dat kwam goed uit. Zij kende me nog niet zo goed en merkte niets bijzonders aan mij. Zo begon ik tegen haar te ratelen, mijn woorden stroomden met meerdere tegelijk mijn mond uit. Vertelde over wat ik die ochtend had meegemaakt, dat ik amper had geslapen en dat ik nu vooral heel boos was. Boos over het onrecht dat mij was aangedaan. Hoe konden ze mij nou ontslaan? Iemand met zoveel potentie! Ze hadden me promotie moeten geven. Ze hadden me moeten helpen om te kunnen uitgroeien, tot de geweldige persoon die ik zou kunnen zijn.
Dit zou ik mij niet laten gebeuren! Dit kon niet! Hoe konden ze mij nou ontslaan!
Tijdens het vertellen wat ik had meegemaakt, schoot me iets te binnen. We moesten dit moment vastleggen! Ik zou het gaan aanvechten tot in de rechtszaal. Zoveel onrecht! Ik heb zó mijn best gedaan!
In de kamer lag een nog onbeschreven notitieboek. Dat gaf ik aan haar. Ik stond op en begon mijn gebeurtenissen te dicteren. Woord voor woord en in een hoog tempo. Zij moest alles netjes opschrijven en soms tussendoor voorlezen. Toen alles eenmaal op papier stond, ontstond er rust dacht ik…
Freek herinnert zich zijn eerste manie als de dag van gisteren. Destijds had hij geen idee wat er aan de hand was. In drie etappes vertelt hij zijn verhaal.
Meer informatie:
Geef een reactie