Het begon met een besluit: Ik doe niet mee! “Maar wat ga ik dan doen met mijn leven als slimme te vroege schoolverlater?”
Astronaut was zonder vooropleiding geen optie en science fiction had altijd mijn voorkeur:
“Wat als het heden doorgedacht wordt tot een mogelijke toekomst?”
Voor mijn twintigste kwam ik tot de conclusie dat het menselijk brein het belangrijkste nog grotendeels niet verkende gebied voor de mens is.
Ik nam me voor mijzelf te observeren en werd gevoed door oneliners zoals ‘Verander de wereld – begin bij jezelf’. Life events deden mij ook de noodzaak hiervan inzien, aangezien ik de wereld moeilijk aankon. De wereld die op mij af kwam en waar ik in bewoog.
Op mijn twaalfde zag ik in dat wereld waarin ik leefde al redelijk was verpest. Voordat ik met mijn leven kon beginnen voelde ik hoe hoog de sociale druk was om me aan te passen en mee te draaien in deze maatschappij.
Ik besloot dus niet mee te doen. Ik had al vroeg een slecht nieuwsbericht in mijn leven; mijn biologische vader had een dodelijk verkeersongeluk toen ik drie maanden oud was.
Hij was een Amerikaan; groene baret commando en stuurman bij de U.S. Navy.
Ik was (qua uiterlijk en gedrag werd mij later verteld) als twee druppels water Russell Lawrence Cummins senior. Zelf heb ik mijn rolmodel nooit gekend.
Als vrij man begon ik mijn innerlijk onderzoek
Als een spons zoog alle mogelijke wereldse informatie op. Waaronder de informatie uit de kwantummechanica dat gesplitste deeltjes blijven communiceren en dat de waarneming mede de uitkomst bepaalt. Dit zijn geldende basisprincipes in een parallelle wereld.
Wat zo met deeltjes werkt, dat zou tussen mensen mogelijk ook kunnen dacht ik.
Binnen mijzelf ging ik laag voor laag pellend op ontdekkingsreis naar deze bron. Met behulp van dansen in trance en met behulp van drugs, kwam ik ook in lagen van mijn bewustzijn waar het geen goed vertoeven was.
Langzaam betrad ik echter een magische wereld en voelde grote verbondenheid
Het begon met een waarheidsgevoel gekoppeld aan een beleving; een gebeurtenis labelde ik als niet willekeurig en vanuit die aanname begon ik andere waarnemingen te koppelen.
Onderweg verliet ik binnen mijn waarneming de gangbare perceptie van wat de realiteit wordt genoemd. Achtendertig jaar later gaf iemand mij het woord en begrip voor wat ik aangegaan was: ‘Walkabout‘.
Het werd een spirituele reis en ik stopte niet. Na mijn eerste psychose is een intelligentietest gedaan om de schade op te nemen; op dat moment had ik iedere HBO of universitaire opleiding kunnen doen. De schade viel toen nog mee.
Mijn initiatie heb ik afgerond tijdens de derde psychose gedurende twee jaar dakloosheid, dit was in de periode 1990-1992. Ik was met recht een ‘manic street preacher’ in Amsterdam, London en Rotterdam.
In mijzelf vond ik wat ik zocht en ben weer verder gegaan
Binnen mijn beleving kon ik waarnemen wat ik mijzelf uitlegde als de diepste lagen van collectief onderbewustzijn . Ik heb binnen het genetische geheugen de totale verbondenheid beleefd en kon het oer-ontstaan waarnemen.
Tussendoor ervoer ik uitersten van angst, liefde, woede, extase en eenzaamheid. Ook heb ik mijn directe omgeving schade aangedaan en mij is ook schade overkomen.
Met dit inzicht en dankzij heling, kan ik deze periode afronden. Een periode in mijn leven die zesendertig jaar duurde. Littekens zijn blijvend maar dragelijk en onherstelbaar verbeterd.
Sinds drie jaar heb ik volledig besloten om voor mijn leven hier te gaan. Met als belangrijkste reden: de toekomst van mijn drie kinderen.
Ik ben vastbesloten om het deel van de wereld waar in ik verkeer beter achter te laten: door uit te reiken en te geven. Ik ben nu goed gehecht en gebonden.
Ik beweeg in en uit systemen van groepen en spreek diverse “jargons” en talen: van raad van bestuur tot dakloze. Voornamelijk omdat ik vanuit diep van binnen beweeg .
Ook ik heb mijn kwetsbaarheden en ik ben tot de conclusie gekomen dat (het merendeel) van de mensen geen gedachten kan lezen of dat niveau via empathie en verstand kan benaderen.
Tegenwoordig geef ik daarom duidelijker mijn grenzen aan, soms zakelijk soms emotioneel, zoals ik ben , als mens. Met anderen omgaan zoals ik zou willen dat zij met mij omgaan was niet afdoende.
Lang verhaal kort: mijn persoonlijke overtuigingen komen vanuit mijn ‘diepte’ en zijn voor mij voldoende voor mijn leven:
- Alles wat verbondenis door liefde leeft en heeft een ziel; bezieling;
- Er is altijd harmonie: soms hard, soms zacht;
- Het complex van gebeurtenissen in de tijd (ook wel realiteit genoemd) is niet te controleren en wél te beïnvloeden.
Mijn terugkerende spirituele momenten zijn willekeurige gebeurtenissen geweest, waarin ik terecht kwam nadat ik intuïtief verstandig keuzes had gemaakt.
Deze gebeurtenissen bleken als een perfect onderdeel binnen mijn (gewenste) realiteit te passen.
Daarmee voel ik mijzelf bevestigd om nog steeds in harmonie met mijn omgeving de goede richting op te gaan
En geloof mij, het heeft ook wel eens tegen gezeten. Maar opgeven vond ik te gemakkelijk.
Geef een reactie