Het gaat lekker met dat herstelproces van mij. Zelfs zó lekker dat ik een huis heb gekocht met mijn partner. Binnenkort krijgen wij de sleutel en we hebben er zin in. De bank vraagt of we een overlijdensrisicoverzekering willen afsluiten. Dat lijkt ons een goed idee.
Om de verzekering af te kunnen sluiten moeten we een vragenlijst invullen over onze gezondheid
Dit doe ik natuurlijk geheel volgens waarheid. Want eerlijk duurt het langst. Niet helemaal verrassend komt hierop de vraag of ik toestemming wil geven om informatie op te mogen vragen bij mijn behandelend arts. Want ja, ik heb ernstig psychiatrische klachten – maar ben inmiddels wél alweer zo’n anderhalf jaar redelijk stabiel dankzij medicatie. En sinds eind vorig jaar bij afloop van mijn DBC (Diagnose Behandel Combinatie), terug naar de huisarts. Sindsdien schrijft hij mijn medicatie voor.
Ik lees het oordeel van mijn verzekeraar in vervolg op de opgevraagde informatie
“Er is bij u sprake van een langdurige geschiedenis met recidiverende depressieve klachten. Met het gebruik van medicatie is er sprake van stabilisatie. De ernst in combinatie met de recidiverende klachten maken het verzekeringsrisico verhoogd”. Daarna volgt de zin dat zij zich kunnen voorstellen dat dit niet het advies is waarop ik heb gehoopt en dat ze toch rekenen op mijn begrip.
Begrip?
De premie wordt bijna verdubbeld door dit verhoogd risico
Die kan dan weer opgeteld worden bij het jaarlijkse eigen risico dat ik altijd kwijt ben en de eigen bijdrage voor medicatie omdat die niet geheel vergoed wordt. Tja, psychische klachten hebben is een dure hobby. Ik dien bezwaar in met daaraan gekoppeld de vraag wat volgens hen het verhoogde risico is dat men denkt met mij te lopen.
Binnen twee dagen volgt een reactie van twee A-4’tjes lang. De samenvatting is: In 2012 ben ik nog flink ontspoord door een forse depressie en tekenen van suïcidaliteit. Mede dankzij het gebruik van medicatie is daarna een stabilisatie ingetreden die ervoor heeft gezorgd dat ik uit de controle van de psychiater kon worden ontslagen.
De verzekeraar moet de statistiek hanteren om mijn sterftekans in te schatten (op grond waarvan door de afdeling verzekeringswiskunde de hoogte van de (extra) premie wordt bepaald). De statistiek laat zien dat bij homogene groepen (kandidaat) verzekerden met klachten die vergelijkbaar zijn met die van mij, een verhoogde sterftekans wordt waargenomen. Niet exceptioneel (anders kwam ik niet voor een offerte van levensverzekering in aanmerking) maar toch voldoende om te moeten doorberekenen. Het gaat hier om een facultatieve verzekeringsvoorwaarden en niemand wordt gedwongen of verplicht deze af te sluiten.
De risicoverhoging is 2 ten opzichte van de normale populatie
Daar waar er over een bepaalde periode van 100 verzekerden 99 overblijven is dat in een homogene risicogroep met vergelijkbare psychische problematiek als die van mij net even meer dan 98. Niet echt indrukwekkend, voegt de medisch adviseur hier aan toe.
Mijn verzoek was voor deze superviserend medisch adviseur aanleiding om mijn medische gegevens nog eens uitgebreid te beoordelen. En hij heeft in vervolg daarop besloten bepaalde aandachtspunten/aspecten uit mijn ziektegeschiedenis nog iets gunstiger te plaatsen dan zijn collega had gedaan. En dit komt de door mij verschuldigde premie ten goede. Die wordt nu lager. Mijn verzekeringsadviseur ontvangt van de verzekeraar het verzoek een nieuwe offerte in te dienen. Daarvoor moet ik dan nog wel opnieuw een gezondheidsverklaring invullen…
Het loont dus om bezwaar in te dienen
Maar ik heb nog steeds een hogere premie. En dat zit mij helemaal niet lekker. Bovendien is er een hele grote groep lotgenoten van mij die minder goed in staat is om voor zichzelf op te komen of wordt ontmoedigd door de vele rompslomp. Wel fijn dat onze minister Rutte tijdens het Nationaal congres Anders denken over psychische aandoeningen op 10 september 2014 hier een betoog over hield. Hoofdlijn van zijn betoog was: anders denken is vooral het doorbreken van vooroordelen. Op school, bij werkgevers, overheid, UWV en gemeenten, maar ook bij hulpverleners.
De minister-president eindigde zijn betoog met een oproep: ‘Dit lossen we niet op met een nota of een goed Kamerdebat. Nederlanders moeten anders gaan denken over deze mensen, zowel voor die mensen als voor het land. Iedereen heeft hierin een rol. De revolutie start vandaag, maar eindigt niet vandaag. Dit is een langetermijnproject’. Zou hij ook aan verzekeraars hebben gedacht?
Vooroordelen over mensen met psychiatrische aandoeningen zijn er veel en vaak
Ik heb er al heel wat meegemaakt. Soms waarschijnlijk alleen door mij zelf voelbaar, soms gewoon recht in het gezicht of via via. Maar overduidelijke gevalletjes zoals hierboven zijn helaas ook de praktijk. Ik wil mijzelf kunnen zijn, open kunnen zijn over mijn psychiatrische klachten. Ik heb ze veel te lang ver weggestopt. Omdat ik mij er voor schaamde of onzeker over voelde. Ze horen echter bij mij, ik heb ze leren accepteren en ik heb er goed mee leren leven. Eerlijk zijn duurt het langst, is mij bovendien altijd geleerd. Helaas levert dat dus wel een extra te betalen premie op. Gelukkig leef ik nog heel lang omdat ik tenminste wel eerlijk ben geweest. Misschien heb ik die verzekering dus helemaal niet nodig… 😉
Als ze mij in een hokje hoger risico door psychiatrische klachten kunnen stoppen dan kan ik dat ook. Ik stel voor verzekeraars in de volgende risicohokjes te stoppen: Herstelbevorderend of herstelondermijnend.
Ik hoop dat verzekeraars die zich herstelbevorderend opstellen en normaal doen over psychiatrische klachten zich willen melden zodat ik kan overstappen naar een andere maatschappij. Want ik ben echt niet gek hoor!
Geef een reactie