In deze blog deelt Mieke haar ervaring met paardencoaching. “Het idee van paardencoaching is dat een paard je spiegelt”, vertelt Mieke. “En wat ik ook deed, het paard bleef meters van mij verwijderd…”
Van alternatieve therapieën ben ik sowieso niet vies.
Sterker nog, ik ben eigenlijk voor bijna alles wel te porren. Vooral in de periode dat ik last had van depressieve gevoelens. Het liefst volgde ik meerdere therapieën tegelijk. Hoe meer en intenser, des te sneller ik me weer beter zou voelen. Althans dat dacht ik. Achteraf gezien niet geheel zoals het werkt.
Toch gingen sommige therapievormen prima samen
Dus toen een vriendin mij vertelde dat zij op haar manege een paardencoach kent die nog een ‘model’ voor haar examen zocht – ze terloops zei dat het misschien iets voor mij zou zijn en dat je drie gratis sessies kreeg – was mijn antwoord meteen: ja.
In tegenstelling tot deze vriendin, die sinds dat ze kan lopen gek van paarden is, heb ik vrij weinig met deze diersoort.
Coaching en therapie daarentegen, daar kan ik geen genoeg van krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar weken later had ik een afspraak met deze paardencoach, Inge. Zij vroeg mij waar ik aan wilde werken. In offertetermen: ‘de probleemstelling’. Nadat ik haar vertelde over mijn vaders zelfmoord, zoiets leek me toch wel een gedegen probleem, trok ze wit weg. Dit was iets te heftige materie voor een examen, ze wilde immers wel slagen. En zo kwamen we tot het thema ‘grenzen aangeven’.
Het idee van paardencoaching is dat een paard je spiegelt
Inge legde mij uit dat ze vragen zou stellen aan mij, terwijl ik met het paard in de bak liep. Zij zou zichzelf opstellen buiten de bak. Verschillende situaties rondom het thema grenzen stellen zouden aan bod komen. Als het paard van mij wegliep, zo legde ze uit, betekende het dat ik niet bij mijn gevoel was. Oftewel in dit kader niet mijn eigen grenzen voelde. Nou was voelen niet bepaald mijn sterkste kant, dus dit kon nog wat worden, dacht ik. Ik besloot Inge maar niet over mijn dissociatie te vertellen, bang dat ik niet geschikt zou zijn als model. Ik had me er net zo op verheugd.
De eerste sessie had ik op de manege waar het paard gestald staat
Het was het moment dat we aan elkaar konden wennen en Inge haar werk op mij kon ‘oefenen’. Wat ik ook deed, dat hele uur was het paard meters van mij verwijderd. Zelfs aan het halster trekken hielp niet.
De conclusie die ook mijn psycholoog al stelde werd bevestigd in dit uur: ik was niet bepaald in contact met mijn gevoel.
Er volgde nog een sessie op haar manege, waarin het mij al lukte om meer bij mijn gevoel te komen
Het paard was een stuk nabijer. Het was heel frappant om te ervaren dat wanneer ik over een specifiek persoon praatte, het paard opeens juist van me wegliep of naar mij toekwam. En het voelde bijzonder goed dat ik merkte dat het paard op mij reageerde: ik kon blijkbaar toch wel voelen. Maar nog specialer vond ik de band die ik ervaarde met het paard.
Toen volgde het examen…
Op een andere locatie, in een totaal andere setting. Zat daar opeens de jury opgesteld vlak voor de tribune op blauwe, plastic stoelen: vier forse vrouwen in bodywarmers met serieuze gezichten en een schrijfblok op hun schoot. Inge was enorm zenuwachtig. Ik was tot mijn grote verbazing de rust zelve.
Nadat de bel ging liep ik, zoals vooraf afgesproken, de bak in en begroette het paard. Wat erop neerkwam dat ik aaide over zijn hoofd. Ik voelde gelijk de connectie. Inge wilde natuurlijk aan de jury laten zien wat ze allemaal in haar mars had. Ze stelde mij nogal confronterende vragen. Het hele uur heeft het paard vlak voor mij gestaan, tussen Inge en mij in. Om mij te beschermen tegen haar, zo vertaalde de Inge de reactie.
Een hele fijne en bijzondere ervaring. En ook niet onbelangrijk, Inge was geslaagd voor haar examen.
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie