“Doemdenker als ik kan zijn maak ik me zorgen, “ schrijft Jeroen in de blog Pandemie van eenzaamheid. En waarom dan wel? Dat legt hij uit in deze blog. “Gewoon wat liever voor elkaar zijn, wat lijkt dat me toch fantastisch.”
Sinds ik weer af en toe in gesprek mag binnen scholen met adolescenten die aan de vooravond staan van hun carrière start, zijn al de nodige discussies voorbij gekomen hoe het toch kan dat zoveel jongeren al vroeg na het stoppen van school in een crisis geraken met zichzelf.
Nu is het altijd interessant om hierover van gedachten te wisselen met allerlei ‘experts’ op dit vlak die wijzen op het gebrek aan weerbaarheid en gebrek aan voorbereiding op het echte leven.
Maar nog interessanter vind ik het om hierover te discussiëren met degenen waar het werkelijk over gaat, de adolescent zelf. En de adolescent zelf geeft vaak aan zich verloren te voelen. Niet goed te weten waar te gaan.
Eén van de dingen die mij mogelijk nog het meest storen aan mezelf is het gemak waarmee boosheid bezit van mij kan nemen
Boosheid die soms zomaar opvlamt als ik weer een nu.nl artikel lees en alle ongezouten meningen die hierop volgen. Boosheid die me naar het hart vliegt als ik binnen de GGZ weer meen vast te stellen hoe ver de werkvloer soms verwijderd is van degenen die over de geldstromen gaan.
En dus ook boosheid rondom de constatering dat jongeren te weinig weerbaar zijn
Zich niet op het echte leven hebben voorbereid.
Want is het niet de opvoeder, de leerkracht, de werkbegeleider, de werkgever zelf die dit probleem dan hebben gecreëerd? Is het niet aan hen die een volledig uitgerijpt brein bezitten om zich achter de oren te krabben hoe het kan dat hun trotse kroost nu blijkbaar massaal door het ijs zakt?
Of is het niet logischer om je af te vragen of wij als maatschappij ons inmiddels niet zodanig ontwikkeld hebben dat er blijkbaar een zeer ongezond klimaat is ontstaan waarin jongeren zich vaak alleen voelen staan? Ze moeten opboksen tegen alle verwachtingen die er liggen.
Ze dienen een weg te vinden tussen de tsunami’s aan data en multimedia die de nieuwe realiteit is geworden van alledag
Met mijn 45 jaar word ik inmiddels misschien al een oude zeurende, maar als ik zie dat mensen overal massaal op hun mobiel staan te turen, studenten meer contact hebben met hun laptop dan met leeftijdgenoten, en het woord verbinding eerder wordt geassocieerd met een computernetwerk dan met menselijk contact dan word ik simpelweg somber.
Een soort verdoofd gevoel bekruipt me, is dit dan het nieuwe leven?
Het voelt gewoon niet goed . Verslaafd aan prikkels van het net, ik ben het zelf ook. Overal op onbewaakte momenten tuur ik op dat verdomde telefoontje naar alles wat ik al weet. En toch doe ik het weer.
Verbinding dus ja. Elke keer weer het pleidooi voor verbinding. Waarom is het toch zo moeilijk terwijl we er zo naar snakken?
Waarom is ons brein zo gevoelig voor de kick van het korte moment die ons juist van verbinding weg leidt?
Verbinding op de werkvloer met collega’s geeft energie en saamhorigheid. Verbinding binnen andere groepen mensen net zo. En toch lijkt het wel of iedereen steeds meer in zijn/haar bubbel bezig is om te werken aan die fantastische droom.
Het leven is maakbaar toch? Succes is een keuze en je weg daarnaartoe bepaal jij. Dit soort slogans zijn zo normaal geworden dat niemand er haast meer aan twijfelt.
Toch geloof ik serieus dat succes niet perse gelukkig maakt
En dat heel veel zaken in het leven geen keuze zijn en dat je er toch mee te dealen hebt. En er bestaat geen toekomstige hemel waar alles beter en mooier is en iedereen je zal aanbidden voor wie je bent. Er is alleen maar nu.
En in het nu zijn veel mensen tegenwoordig helemaal niet zo gelukkig als ze doen voorkomen. En juist daar liggen de kansen. Samen weer met elkaar op pad gaan kan helen. Een solistisch pad naar succes en onderweg jezelf op laten lappen als het even niet meer gaat is een pad naar eenzaamheid en verdriet.
Noem me pessimist, noem me realist. Maar we drijven steeds verder weg van wie we werkelijk zijn, een sociaal dier
En daar betalen we een steeds grotere prijs voor. Als de huidige corona pandemie ons iets leert is het dat wel. En ja dan verbroederen mensen weer even en ontstaat er saamhorigheid om het samen op te lossen.
Maar helaas blijkt ook dit vaak maar een tijdelijk fenomeen en is het mogelijk niet echt doorleefd. Zodra de trein der maatschappij begint te rijden gaat een ieder weer keurig verder met waar we gebleven zijn. Terug naar de bubbel.
Wat lijkt het me toch fantastisch om een revolutie te mogen meemaken
Terug naar het begin, terug naar de verbinding. Gewoon wat meer op elkaar letten, gewoon elkaar durven steunen en daarbij je eigenbelang even parkeren. Gewoon wat liever zijn voor elkaar.
Het zou de GGZ wachtlijsten mogelijk goed kunnen doen
Wie weet.
Meer goede blogs lezen?
- Zorg voor elkaar – over zorgen in tijden van corona
- Innerlijke gedachtenstrijd – over vrij zijn
- Wie ben ik? Jezelf en de ander op waarde schatten
- Enik Recovery College
Geef een reactie