Else schrijft over het vinden van herkenning in verhalen van anderen. Zo las ze op PsychoseNet blogs van Niki, Marijn, Roel en Geeske waarin ze herkenning vond.
Ik zit op de bank, ik ben wat grieperig en voel me onrustig. Ik zit weer veel in mijn hoofd en voel kramp in mijn buik. Wie ben ik? Wat drijft me? Wat doe ik hier in dit leven? Dat soort niet erg originele levensvragen die me telkens weer wat overvallen, ondanks dat ze continu aanwezig zijn ergens in me.
Flarden van de blogs die ik lees op PsychoseNet komen voorbij
Ten eerste die van Niki, ‘achterstand van vijfentwintig nul’
Het woord ‘parels’ gaat rond in mijn hoofd. Ik voel een duidelijke positieve herkenning. Ik heb veel parels op mijn pad gehad, ik koester de parels die ik tegenkom maar ben weer onder een steen gekropen. Ik houd me schuil en dat weerhoudt me ervan nieuwe parels tegen te komen. Ik realiseer me dat dit een tijdelijke impasse moet zijn, dat is het altijd, maar ik voel me stuk. Maar net niet stuk genoeg om me te realiseren dat alle antwoorden in mij liggen en niet in die van anderen. Ik hoef het niet alleen te doen maar ik ben wel helemaal zelf de sleutel.
De blog van Marijn, ‘een voltooid leven’, komt langs in mijn gedachte
Een pijnlijke herkenning in zijn woorden. Ik ben pensionado geworden op mijn 32e, zo ervaar ik dat tenminste op dit moment. Ik mag helemaal zelf mijn leven inrichten, wat geniaal klinkt, ergens zeker ook is, maar me soms ook een beetje radeloos maakt. Ik ben soms boos, negatief en aan het eind van mijn latijn, in plaats van mild, liefdevol en trots….ik glijd af en sta het toe. Ik doe dit zelf. Ik trek mijn situatie om me heen als een warme deken, wentel me diep zuchtend nog een keer om en val in slaap. Slaap is een coping voor me geworden en dit maakt me intens verdrietig.
De blog van Roel “80 – 100% afgekeurd, welke impact heeft dat op je bestaan?”
Koste wat het kost een terugval voorkomen.
De blog ‘Een afgeschreven paradepaardje’
Net zoals Geeske zich heeft gevoeld, maar tot waardevolle en mooie acceptatie komt.
Ik voel ’t, ik voel jullie. Maar het feit dat ik niet alleen ben helpt me niet op dit moment
Dat het beter wordt weet ik, maar ik voel het niet. Het maakt me zelfs soms slechts verdrietiger en bevestigt dat ik me niks inbeeld.
En dan… Een reactie van mijn moeder op een eerder appje. Ik lees over een hoop verdriet en onmacht van anderen, een vrolijke noot dat ze maar wat kleding voor zichzelf heeft gehaald… en uiteindelijk bel ik haar omdat zelfs het ‘aan het typen’ zien, onrust oproept bij me. Teveel om te bespreken, emoties borrelen op. Zij is, onder andere, mijn parel. “Kom je naar Deventer om verder te praten?” “Ja graag.”
Else is tijdens een burn-out in 2016 en daarop volgende psychose in 2017 volledig afgekeurd door het UWV. Als GGZ-agoog kent ze de psychiatrie vanuit verschillende invalshoeken. Inmiddels doet ze al jaren als vrijwilliger zoveel mogelijk ‘haar eigen ding’.
Meer lezen?
Geef een reactie