Eerder schreef Vlinder al twee blogs over Paroxetine afbouwen (hier en hier te vinden). Om het zacht uit te drukken: Geen gemakkelijke opgave. In deze blog komt Vlinder terug op het onderwerp. “Door het afbouwen komt alles harder binnen.”
Een paar weken terug had ik deze blog al in de ‘pen’. Toen voelde ik mij zielsgelukkig!!! Ik liep mijn rondje hard en kwam onderweg weer een prachtig hartje tegen (een vlek op de stoeptegel). Eerder merkte ik het op en bezorgde het me een glimlach. Nu raakte het hartje me rechtstreeks in mijn hart!!! Het kwam echt binnen! Wow dacht ik!! Dát is waar ik het voor doe! En dat geldt nog steeds. Maar vanzelf gaat het echt niet.
De afgelopen week bijvoorbeeld
Ik ben te druk geweest. Teveel activiteiten op 1 dag. Sporten, uit eten, kapper terrasjes, boodschappen doen enz. enz. Op die momenten geeft het mij ook energie. Maar zo ineens komt de keerzijde…..
Dan slaap ik weer wat slechter, ga ik veel dingen met een soort tegenzin doen omdat ik én de energie niet heb én omdat van alles moeten mij dan tegen gaat staan, er komt dan een soort kramp op. We hebben een puberende dochter, ook dat kan soms botsen en zo gauw ik niet meer rustig op haar kan reageren weet ik al dat ik een stap terug moet doen. Zij is voor mij de perfecte spiegel.
En waarom dat rustig aan doen dan niet lukt, weet ik niet goed. Ik bouw allerlei inwendige spanning op. Ik ga me frustreren en irriteren aan de chaos in ons huis, aan alle moetens, aan dingen die nog komen gaan, zoals onze vakantie of de verbouwing van onze badkamer. En juist dit maakt de inwendige spanning alleen maar erger. Ik ga analyseren over het hoe en waarom. En op een gegeven moment bereik ik een soort piek. En dit alles heeft dan te maken met voelen. Dat ik mezelf durf toe te staan te voelen dat ik me slechter voel, dat ik me verdrietig voel.
Maar door het afbouwen komt alles harder binnen
De mooie dingen, maar ook de minder fijne dingen, die nu eenmaal ook bij het leven horen. Ik raak dan soms wel een beetje ontmoedigd en vraag me af of er niet teveel schade is ontstaan in mijn hoofd en zenuwstelsel. Of ik wel zonder de paroxetine kan, of beter gezegd, of mijn systeem wel zonder kan. Want hier zit echt een groot verschil. IK kan zeker zonder. Het is alleen een proces, zowel emotioneel als chemisch. Dat emotionele red ik wel. Dat chemische is waar ik soms mijn vraagtekens bij heb. De verschijnselen komen namelijk ook tijdens een stabilisatie-strip. Dus dat geeft wel aan dat ‘het’ een eigen leventje leidt.. dit vind ik heel lastig. Heb daar totaal geen invloed op en dus word ik toeschouwer van dit proces in mijn eigen lijf. De enige invloed die ik heb is dat ik een (extra) stabilisatie-strip kan aanvragen.
En toch zet ik door. Ik wil mezelf de kans geven om dit af te ronden, om weer compleet mijzelf te kunnen zijn, om geen chemische rotzooi in mijn lichaam te stoppen terwijl ik het niet nodig ben. Want nee, ik ben nog steeds niet depressief, ook niet somber. Het kost alleen veel tijd en energie om mijn systeem, mijn zenuwstelsel weer zelf te laten draaien, op eigen kracht. Het voelt ook alsof mijn systeem van slag is.
Ik heb een tweede machtiging gekregen van de DSW
Ik heb nu t/m oktober de vergoeding. Hoe ver ik dan ben weet ik niet. Ik zit nu op een stabilisatie-strip van 4,5 mg. Mochten de verschijnselen niet wegtrekken dan vraag ik een extra stabilisatie-strip aan
En verder zal ik mee de rust moeten opzoeken, weinig schermgebruik wandelen, yoga, ontspanningsoefeningen en vooral wat liever voor mezelf zijn en mezelf de ruimte geven. Vreemd eigenlijk dat dat vaak nog het lastigste is….
Wat mij ook goed helpt zijn Acces Bars. Dat is een energiebehandeling via drukpunten op je hoofd. Mij helpt dit erg goed. Ik kom hierdoor in een ontzettende diepe ontspanning. Ik heb dan ook een heel fijn persoon die mij behandelt, er is veel vertrouwen en wederzijds respect waardoor ontspannen en overgeven aan niet zo moeilijk is.
Dit is echter ook gewoon ondersteuning. Ik zal het toch echt zelf moeten doen, meeveren met dit proces en vooral lief zijn voor mezelf en vertrouwen blijven houden en dit alles de tijd geven.
Geef een reactie