Vlinder schrijft regelmatig over Paroxetine afbouwen op PsychoseNet. Hoe dat is? Om het zacht uit te drukken: Geen gemakkelijke opgave. In dit blog over Paxoxetine afbouwen in kleine stapjes komt Vlinder wederom terug op het onderwerp. “En zo ineens was het er…. Angst.”
Een aantal maanden deed ik het erg goed op 4 mg. De prikkelverwerking was wel lastig, evenals het slapen, maar verder mocht ik niet klagen.
Eind december was mijn laatste stabilisatie-strip van 4 mg. De strip daarna zou weer een afbouwstrip worden, van 4 naar 3,5. Stiekem zag ik er enorm tegenop. Al in november dacht ik geregeld zuchtend: eind december moet ik weer. Dat was een luid signaal, dat ik niet wilde opmerken….
De laatste week van december voelde ik me intens gelukkig!! “Wauw” dacht ik, “als ik zo het oude jaar uitga, kan het alleen maar beter worden”!! Het slapen ging al wel steeds slechter. Geregeld was het zo dat ik wakker schrok. Soms waren het gedachten over actuele dingen, soms ook onsamenhangende gedachtes die niet eens reëel waren, of überhaupt waren geweest.
Paroxetine afbouwen in kleine stapjes
En zo ineen was het er…. Angst. En niet zomaar angst, maar echt een verlammende, misselijkmakende angst, beginnend in m’n buik, rondom mijn navel, als een draaikolk. Wanneer het zweet me uit begon te breken zakte het af, waarna vrij snel een nieuwe mij overviel. Ik wist niet wat me overkwam. Overdag kon ik het redelijk opvangen, maar ‘s nachts was het een drama. De oxazepam begon ik weer veelvuldig te eten. Eerst 1, daarna als het niet afzakte nog 1, en vaak hielp het pas na een 3e tablet. De adrenaline was velen malen sterker, ik ging er dwars door heen. Na 2 weken kon ik Jim mailen, evenals de persoon die mij op energetisch niveau goed begeleid. De vakanties van hen zaten erop. Ik zat ondertussen qua afbouwen op 3,7 mg. Jim zn advies was: direct stoppen!!! Dat heb ik gedaan. Ik ben gelijk weer naar 4 mg gegaan. Dit gaf een week rust en helaas begon toen het hele feest weer van voor af aan.
Ik snapte er niets van. Wat heb ik toch? Wel was deze angst niet vreemd voor mij. In het verleden had ik hier veelvuldig mee te maken, zelfs met alle kalmeringsmiddelen kwam het gevoel erdoorheen. Wederom begon ik weer met de oxazepam en net als de weken daarvoor hielp het niets… na een paar dagen dacht ik: nu is het klaar. Ik had ondertussen angst voor de angst opgebouwd, durfde niet meer naar bed, was emotioneel een wrak en voelde me zo enorm down dat gedachten als :”is dit het nu”, en “zo hoeft het voor mij niet meer” geregeld in me opkwamen en nam een beslissing. Ik ging terug naar 5 mg, gooide de oxazepam aan de kant, heb de slaapkamer energetisch én aards schoongemaakt, en iedere keer als de angst mij overviel suste ik mezelf en stelde mezelf gerust met de woorden: ik ben oke, alles is oke, ik lig lekker en veilig in mijn warme bed, niets kan mij gebeuren. En het werkte!
Regie
Ik nam weer de regie, over hoe ik omging met mijn gevoelens en handelen. Gevoelsmatig ging ik in mijn kracht staan, ipv mij “slachtoffer” te voelen toen ik besloot geen ruimte meer te geven aan de nare gevoelens maar juist de focus te leggen op de innerlijke kracht. En tot op heden is de angst weggebleven, heb ik de oxazepam nog niet meer aangeraakt. Het heeft veel tijd gekost weer bij te komen, zowel emotioneel als fysiek. En ook de wetenschap dat het afbouwen “maar” tot 5 mg gelukt is was even een domper. Maar toen bedacht ik me weer waar ik wegkom, en dat ik dankbaar ben dat mijn lichaam zo goed aan mij verteld wat voor mij de juiste weg is, dat ik alleen nog wat beter mag afstemmen en luisteren.
Het afbouwen staat inderdaad geparkeerd. Misschien wel voor altijd. Want het was niet alleen het psychische stukje waardoor ik last kreeg, ook het feit dat ik onder de 5mg grens zat speelde mee.
Zo zie je maar hoe belangrijk paroxetine afbouwen in kleine stapjes is, en hoe essentieel het persoonlijke afstemmen is wat een goede dosis betreft.
Voor nu heb ik er vrede mee en ben ik trots op het feit dat ik hier nu sta. Het is een veilige dosis aldus Jim Misschien begint het over een tijdje weer te kriebelen, dat ik toch weer verder wil. Ik zeg nooit nooit. Maar eerst moeten alle rest-onttrekkingsverschijnselen een heeeel lange tijd weg zijn. De hyperalertheid is nog steeds aanwezig. Dus misschien: wordt vervolgd, of: dit was mijn afbouwtraject!! De toekomst zal het leren.
Geef een reactie