Tom heeft een bipolaire stoornis type 1. Enkele keren is hij ontregeld geweest. Gelukkig gaat het inmiddels alweer jaren goed, hoewel het aandacht blijft vergen. In deze blog overpeinst Tom zijn ziekte en staat hij stil bij zijn omgeving. Hij komt tot de conclusie dat we onze sociale omgeving ook wel eens mogen bedanken.
Zo’n zestal jaar ben ik al heel stabiel. Ik drink geen alcohol en neem zeer trouw mijn medicatie. Ik heb het geluk om een psychiater te hebben die in overleg met mij gaat voor de laagste dosis medicatie. Ik heb ook geen bijwerkingen van de medicatie, waardoor ik kan functioneren en in het leven sta zoals ik wil.
Nu is het natuurlijk zo dat een bipolaire stoornis genetisch is en ik er dus altijd aandacht aan ga moeten besteden
Ik besef heel goed dat ik voor de rest van mijn leven medicatie zal moeten nemen omdat ik niet zonder kan. De pogingen om het zonder te doen zijn er echt wel geweest. Dat is geen optie. Nu is het wel zo dat ik in die zes jaar wel tweemaal een hypomane episode heb gehad. Mijn zus en enkele goede vrienden steunen me dan zodanig dat ik tijdig ingrijp zodat er geen drama’s gebeuren. Het schiet niet door naar een manie.
Doordat ik niet meer drink en mijn medicatie trouw neem is het nu stress die me triggert
Ik geraak dan overspoeld en begin minder goed te slapen, ben drukker in de omgang, veel emotioneler en mijn ego krijgt een boost. Ik onderneem dan veel en ben heel vlot in sociale contacten. Een lichte orkaan. Mijn zus en vrienden kennen me zo goed dat ze het eigenlijk al na twee minuten zien als ik in overdrive ga. Ze zeggen het me dan ook omdat ik het zelf niet altijd tijdig opmerk bij mezelf. Ik neem dan contact op met mijn psychiater. De Seroquel wordt verhoogd en ik neem een slaappil.
Het is ons nu al twee keer zo gelukt om het binnen de week te overwinnen
Ik lees vaak van andere mensen dat ze zoveel verwachten van hun omgeving als het moeilijk gaat. Iedereen moet rekening met ons houden, ons behandelen zoals wij dat willen, de juiste dingen zeggen op de juiste moment… Ikzelf besef heel goed dat als ik hypomaan ben dat dat dan voor mijn omgeving ook heel moeilijk is. Mensen die me echt graag zien vinden het ook niet leuk omdat ze zelf niet goed weten wat ze moeten doen. Ze maken zich veel zorgen over mij dan.
Gelukkig overleggen ze onderling ook over mij zonder dat ik daarbij betrokken ben. Zo staan ze er ook niet alleen voor. Ik denk dat we veel meer moeten stilstaan bij het feit dat het al zo vaak over ons gaat. Vandaar deze blog.
Ik wil pleiten voor een ongelofelijke dankbaarheid naar onze sociale omgeving
Iedereen doet met de beste bedoelingen wat hij kan om ons te helpen. We zijn mensen en blijven mensen en omdat niemand perfect is loopt het niet altijd zoals we willen, maar dat is nu eenmaal het leven. Vandaar lieve mensen met een woordje van dank zo nu en dan, gaat niemand dood.
Tom is 49 jaar en heeft een bipolaire stoornis type 1. Hij werkt nu zo’n vier jaar als ervaringswerker in een psychiatrisch centrum.
Meer informatie:
- Mijn herstelproces: van persoonlijk naar maatschappelijk herstel
- Schrijfhulp: schrijven over herstel, helpt herstellen
- Hoe je weer vertrouwen kunt opbouwen met je omgeving na een psychose
Geef een reactie