Tweeëntwintig weken zwanger, echoot het in mijn hoofd. De artsen en verpleegkundigen praten. Ik ben in shock; hoe kan dit? Verder hoor ik niets. Ik heb toch van alles gedaan en ook nog een bloedtest laten doen bij de huisarts en daar kwam uit dat ik niet zwanger was.
Ik moet in het ziekenhuis blijven voor één nacht om te kijken of het goed gaat met ons. Ik heb namelijk die ochtend een flinke bloeding gehad. De volgende dag heb ik een gesprek met de maatschappelijk werkster van de POP poli (binnen dit expertisecentrum werken de vakgroepen Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie samen) over hoe nu verder. Wil ik het kindje houden of afstaan? Ik luister naar mijn gevoel: ik wil het kindje houden. Ik word een alleenstaande moeder.
Mijn eigen netwerk en hulpverleners zijn erg bezorgd over de ontstane situatie, omdat ik het kindje wil houden
Snel volgt er een 20 weken echo. Het is een meisje en alles is in orde.
Er volgt een eindeloze weg langs hulpverlenende instanties. Ik moet meerdere keren per week naar het ziekenhuis, daar kan ik met al mijn vragen terecht. Ze houden me goed in de gaten. Ondertussen voel ik mij lichamelijk zwak, nog steeds veel overgeven en van een blije onbezorgde zwangerschap is geen sprake. Ik heb de roze wolk niet gezien. De gynaecoloog heeft een goed gevoel voor humor en ik voel mij sinds jaren serieus genomen.
De hulpverlenende instanties blijven hoopvol en ik denk vaak genoeg: hoe moet dat nou?’ Op al mijn vragen geven ze geduldig antwoord. Ik krijg een spoedcursus Leven In Het Moment. Elke avond maak ik contact met mijn dochter, ik luister naar muziek, praat tegen haar en doe meditatieoefeningen.
Gezien alle stress die ik heb, besluit ik dat ik gewoon doorga met innemen van de 5 mg Zyprexa
De consequentie is dat ik géén borstvoeding kan geven.
Met de vader heb ik af en toe contact over de vorderingen van de zwangerschap. De vader van mijn dochter neemt zijn verantwoordelijkheid niet en op hem kan ik niet bouwen.
De bevalling zelf gaat heel erg snel. Daarna krijg ik een grote bloeding op de operatietafel als ze mij aan het hechten zijn. Het OK team heeft goed gehandeld. Op de uitslaapzaal hoor ik dat ik het net heb gered. Het enige dat ik doe is huilen. Als ik zo doorga, dan moet ik naar de IC. Ik wil graag weten hoe het met mijn dochter gaat. Mijn gezondheidstoestand wordt er niet beter op en de broeder besluit dat ik mijn dochter mag zien. Ze is helemaal gezond en ze is in goede handen bij mijn moeder. Ik ben gerustgesteld, mijn bloeddruk zakt en ik vecht voor mezelf om snel bij mijn dochter te kunnen zijn.
Mijn dochter heeft helemaal geen last gehad van bijwerkingen van mijn medicatie
De gebroken nachten zijn goed te doen, maar het is wel zwaar. Ik pas me aan het ritme van mijn dochter aan. Ik leef nu totaal anders, heel gestructureerd en ik ga altijd om 22.00 uur naar bed toe. Bij feestjes word het uiterlijk 24.00 uur.
Het lastigste is om met allerlei instanties om te gaan. Ik heb het gevoel dat ik veel harder moet werken dan ‘gewone’ moeders. Ik moet me steeds bewijzen, omdat men niet goed weet wat psychose inhoudt. Daardoor ontstaan veel misverstanden. Ze zijn niet goed op de hoogte van wat ieders expertise is en bemoeien zich dan soms teveel met dezelfde dingen. Twee keer heb ik een kleine terugval gehad en mijn netwerk heeft toen voor mijn dochter gezorgd.
Het gaat nu heel goed met ons. Ik kan veel meer dan ik heb gedacht
Een prettige bijkomstigheid is dat ik mijn huishouden veel meer op orde heb. Ik heb nu een doel in mijn leven. Ik doe weer mee in de maatschappij. Ook ben ik weer met vrijwilligerswerk begonnen en cursussen aan het volgen op het gebied van ervaringsdeskundigheid.
Ik heb het gered dankzij mijn netwerk. Iedereen is gek op mijn dochter, maar het blijft pittig: 24/7 voor een kindje zorgen is niet niks. Maar de liefde voor mijn dochter is groot en trekt me overal doorheen.
Sarah
Geef een reactie