Ilse van Dam schrijft een positieve brief aan de psychiatrie: “Ik ben mijzelf ontzettend tegen gekomen gedurende deze hele periode zowel in positieve als negatieve zin. Bedankt voor wat jullie mij geleerd hebben!”
Beste lieve mensen,
Bij deze wijd ik nu een positieve brief aan de gehele situatie 2007-2011. Ik denk namelijk dat ik heel erg veel over mijzelf geleerd heb in deze moeilijke periode!
Ik bleef staan in een zware periode
Ik ben mijzelf ontzettend tegen gekomen gedurende deze hele periode zowel in positieve als negatieve zin. Soms voelde het zwaarder dan mijn pubertijd, toen ik overal buiten viel, maar toch heb ik het overleefd en mij staande gehouden en mij zelfs met positieve dingen bezig gehouden. Ondanks deze zware periode!
Ik was op mijzelf terug geworpen
Mijn geest werd zwak gemaakt door de medicijnen en ik had niemand om mij heen om mij te helpen en dit met name tijdens mijn opname in de zorg in 2009/2010.
Maar de mede cliënten probeerden mij oprecht, vanuit hun hart, te steunen. En daarnaast kwam Carlos voor mij op, hij reisde zelfs elk weekend naar Heerlen vanuit Groningen om mij te bezoeken. Dit heeft onze relatie ontzettend veel sterker gemaakt. Nu zijn we 8 jaar getrouwd.
Ik groeide desondanks
En nadat ik weer minder medicijnen had in januari 2011 leek ik als persoon, als mens, enorm gegroeid te zijn. Blijkbaar heb ik veel geleerd. Een stuk volwassener, met een rijpere persoonlijkheid. Ik heb mezelf geleerd om elke dag een planning te maken. Sindsdien pas ik deze techniek toe. Ik denk ook (mede) door wat ik met de zorg heb meegemaakt, dat ik jaren later durfde te ondernemen. Ik heb mijn eigen bedrijf opgezet.
Nadat ik deze verschrikkelijke periode heb doorgemaakt, kan weinig mij meer van mijn stuk brengen
Ook mogelijke andere heftige dingen deren mij minder dan die opname! Ik zal fluitend door dit soort situaties heen fietsen want ik heb namelijk een van de ergste dingen meegemaakt die een mens maar kan meemaken: de wil om te leven verwijderd/onderdrukt door ‘medicatie’.
2010 was het zwartste jaar in mijn leven
Ik heb ik een fijne tijd gehad als vrijwilligster in de Wereldwinkel wat voor mij ‘afleiding’ was: in die winkel voelde ik mij weer even ‘normaal’. Ik heb ook ontdekt dat mijn agenda best vol kan zijn en dat ik dat ook volhoud, want dat deed ik gedurende de helft van dat jaar. Zolang ik bezig was met wat anders (focus verleggen) wilde ik even niet dood. Hierdoor heb ik mijn eigenlijke kracht leren kennen.
Ik heb het jaar vol kunnen maken
Verzwakt door de ‘medicatie’. Ik leek ermee om te kunnen gaan. Ook al schreeuwde ik nog steeds, herhaaldelijk, dat ik dood wilde. Dat is mijn grondstaat door de medicijnen. Ik heb ook leren ‘aarden’. Niet alleen in mijn hoofd zitten maar ook en vooral veel bezig zijn met praktische dingen. Dit deed ik daarvoor veel te weinig. Ik denk dat ik mede daardoor in de ‘psychose’ ben geraakt.
En er waren drie verpleegkundigen in de zorg die achter mij stonden
Zij konden helaas geen stokje steken voor de ‘behandeling’ maar ze kwamen regelmatig wel voor mij op. Dank jullie wel daarvoor! Het gaat onder andere om C. Zo weet je aan wie je wat hebt.
Ik heb ook ontdekt dat hoewel ik continue dood wilde, ik alleen op een ‘humane’ manier wilde sterven. Dus niet voor de trein springen, polsen doorsnijden of iets dergelijks. Dit heeft mij ook gered ook al wilde ik dat toen niet zo zien. Ik was gewoon ondraaglijk aan het lijden door de ‘medicatie’
Maar.. juist door dit meegemaakt te hebben ben ik nu zo dankbaar voor het leven en voor de kleine dingen en ik kan er nog steeds vaak van genieten dat ik nu.. wil leven.
Inmiddels 14 jaar geleden
Sinds 2011 ben ik een stuk positiever gestemd en ik zie de zonzijde van het leven. Ik waardeer het leven en ik houd van het leven en ben blij dat ik leef.
Ik heb ook op andere plekken rare dingen meegemaakt. Echter juist door die dingen heb ik een stuk van mezelf kunnen ontdekken en mezelf beter leren kennen. Ik heb ervaren dat mijn geest krachtiger is dan mijn lichaam. Dit heeft mij (van binnen) heel sterk gemaakt. Wat er de komende jaren ook komen gaat, ik zie vol vertrouwen de toekomst tegemoet. Ik ga niet zomaar dood! Ik ben vrijwel nergens meer bang voor.
Ik heb leren luisteren naar andere mensen
Vooral in 2010 heb ik leren luisteren naar andere mensen. Omdat zowat het enige wat ik zelf te melden had was dat ik dood wilde, ging ik ‘dan maar’ naar andere mensen luisteren. De omstandigheden waren zeker niet leuk, maar ik heb dit toen wel geleerd. Mensen waardeerden dit, dat ik naar ze luisterde. Ik bezocht meer mensen met als doel om alleen maar naar ze te luisteren.
Zij zeiden in 2011 dat ik ze enorm geholpen heb. Dus: aarden, planningen maken, luisteren en erger dan dit is niet mogelijk. Dit was voor voor mij de definitieve genezing van heel wat jaren depressie vanaf ongeveer 1991.
Ik ben niet bang voor de dood
Ik heb bepaalde kanten van en in mijzelf leren kennen waarvan ik mij eerder nooit bewust was waaronder moed, bewustzijn van Hoger Zelf en bepaalde dingen die ik (blijkbaar, onder sommige omstandigheden) kan. En intiem contact met Jezus en God gekregen.
Dus ik ben dichter bij God gekomen
Mijn relatie met Carlos is verankerd en ik ken mezelf beter. Ik denk dat ik als een sterker (veel sterker) mens uit deze nare periode gekomen ben.
That what does not kill you, makes you stronger!
Ik heb dingen ontdekt en nieuwe dingen geleerd wellicht juist omdat het zo zwaar was – en ik dus niet anders meer kon! Deze dingen ben ik nooit weer vergeten. Ik denk dat ik mijzelf een stuk ‘genezen’ heb omdat ik deze periode heb meegemaakt -noodgedwongen, vallen en opstaan, geen andere keus hebben.
De psychiaters hebben dit niet gedaan, ik heb dit zelf gedaan. Ik ben een vrouw met een sterke geest en moedig leeuwenhart, zelfs niet bang voor de dood. 2007-2011 voelt als een interessante episode in mijn leven.
Zou ik dezelfde persoon zijn als ik het niet had meegemaakt?
Ik denk dat als je dingen meemaakt dat dat dan blijkbaar de bedoeling is (God’s pad) dus het heeft blijkbaar moeten plaatsvinden anders was het niet gebeurd. Dus probeer ik ook deze periode te omarmen en eruit te leren wat eruit te leren valt. En al die mensen hadden ook alleen maar hun rol in dit alles te spelen -wellicht komt er een moment dat ik ze allemaal kan vergeven.
Een mens krijgt nooit iets op zijn/haar pad, wat hij/zij niet aankan!
Ilse van Dam is inmiddels een stuk weerbaarder geworden tegen mijn eigen psychosen en manieën. Ze is gelukkig getrouwd. Ze runt samen met haar man een ICT bedrijf.
Meer lezen over de psychiatrie?
- Openheid en begrip doen veel – psychose in het nieuws
- Wat gebeurt er bij een dwangopname? interview met psychiater Laura van Goor
- Gesprekken met een psychiater – over afstelling van medicatie
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie