Al moeder van twee prachtige kinderen en toch… het schiet vaak door mij heen: wat zou het mooi zijn als er nog een kindje bij zou komen. Ik ben getrouwd met een lieve man en het leven lijkt nu rustig en op orde en we zouden graag gezinsuitbreiding krijgen.
Natuurlijk denk ik nog regelmatig terug aan de crisis die ik door heb gemaakt na de geboorte van ons tweede kindje. Het is inmiddels vijf jaar geleden maar de pijn is nog voelbaar. Hoe heftig was het om tijdelijk niet zelf te kunnen zorgen voor ons meisje. Wat een akelige tijd voor het gezin, we hadden veel hulp nodig.
Maar toch, ja weer maar toch, wat zouden we graag nog eens een zwangerschap willen meemaken, het wonder van nieuw leven zien. Met meer zijn en samen genieten.
Alleen wat als ik terugval, wat als ik opnieuw instort?
De vragen zingen door het hoofd, steeds afwegen, opnieuw afvragen. Als Christen leg ik de vraag vaak voor aan God in mijn gebeden.
Dan komt het moment dat we het aankaarten bij onze huisarts. Hij is een rustige en levenswijze man en hij wijst er op dat het leven niet maakbaar is en dat je niet alle risico’s van tevoren uit je leven kunt bannen. We bespreken rustig de kinderwens en besluiten onze vraag voor te leggen aan mijn behandelaren in de psychiatrie. De psychiater en psychiatrische verpleegkundige denken met ons mee en praten over welke medicatie geschikt is. Zelf heb ik het als positief ervaren dat de hulpverleners zo constructief en opbouwend mee dachten.
Omdat ik al een tijd stabiel ben besluiten we een traject in te gaan met een medicatiewissel
Dit omdat er veel bekend is over het gebruik van Haldol tijdens een zwangerschap. Het wisselen van medicatie gaat goed, ik kom uit op een lage dosering Haldol en ik voel me rustig en we hopen dat we nog eens een zwangerschap mogen meemaken.
En dan komt die dag, dat ik me zo moe en beroerd voel en na een vergadering naar de Kruidvat fiets om een zwangerschapstest te kopen. Thuis gekomen direct de test geprobeerd. En ja! Het is een positieve uitslag.
Wat een emoties er dan door je heen gaan, niet te geloven. Heel blij maar ook wel heel onzeker. Hoe zou dit gaan? Wat een heerlijk moment maar ook met een ondertoon van angst, hoe zal het gaan?
Ik ging naar een POP poli, dat is een poli in het ziekenhuis waar speciaal aandacht is voor zwangere vrouwen met psychische problemen
Eerlijk gezegd vond ik het jammer dat ik daar zo heel veel verschillende mensen trof. Verloskundigen en stagiaires. Allemaal deden ze enorm hun best, maar doordat het steeds andere gezichten waren had ik het niet vaak over mijn onzekerheid, ik wilde flink zijn en mezelf min of meer bewijzen. En mijn zwangerschap verliep goed dus mijn vragen en angsten hield ik vaak voor me. Ik dacht: ‘we wilden zelf heel graag nog een kindje en ik moet nu zelf sterk zijn en positief.’
Tegen het einde van de zwangerschap liep de spanning op en daarmee ook mijn bloeddruk. Het werd tijd om duidelijker mijn zorgen te vertellen aan de verloskundigen. Er werd toen goed mee gedacht en omdat mijn bloeddruk hoog was werd ik opgenomen en werd mijn zwangerschap ingeleid.
We kregen een prachtige en gezonde dochter. Wat een vreugde en blijdschap
Maar toen, ik was een patiënt met een verhaal. Ik had steeds mijn kwetsbaarheid benoemd en was open geweest over mijn voorgeschiedenis. Dus er was volop aandacht voor mijn psyche!
Tijdens de bevalling werd nog gevraagd naar de medicatie… en toen ik nog gehecht moest worden stond er een kinderarts aan mijn bed die aangaf dat met mijn medicatie geen borstvoeding mogelijk was. Terwijl de psychiater juist een medicijn voor rust had voorgeschreven in een heel lage dosering zodat ik wel borstvoeding zou kunnen geven.
Doordat iedereen gefocust was op mijn kwetsbaarheid merkte ik dat ik het zelf enorm benauwend vond. En de korte lijnen van de verschillende zorgverleners bleken langer dan gedacht. Er werd veel aan mij gevraagd en het ging steeds om mijn hoofd en niet om mijn lijf. Mijn bevallingsverhaal raakte op de achtergrond en het vloog mij aan. Ik had best veel bloed verloren en was lichamelijk zwak.
En daar kwamen de gebroken nachten bij…
Er werd aan alle kanten meegedacht maar oh, oh, wat was ik gespannen. En bang, enorm angstig. Uit alle macht probeerde ik de rust te bewaren. En wat was ik moe, ik trok me terug in een cocon. De slaapkamer werd mijn wereld. Ik kwam er bijna niet meer uit.
Na zeven weken hard zwoegen en oplopende vermoeidheid en steeds meer nachtmerries en angstdromen brak een nacht waarin ik helemaal niet sliep me op.
Crisis ten top. Ik voelde me willoos. En toen moest ik worden opgenomen. Wat een teleurstelling! Ondanks gesprekken en extra medicatie toch een nieuwe episode. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. Ik was zeer bang en achterdochtig. Tijdens de opname moest ik hard werken, toegeven dat ik ziek was, niet zelf kon zorgen voor de kinderen.
Mijn man is en was en bleef een rots in de branding. Trouw zocht hij me op. Ik zag de kinderen vaak
Dat was de reden voor mij om te vechten, te strijden voor herstel.
Zes weken heeft de opname geduurd, achteraf lijkt het een boze droom. Want ik mocht opknappen en herstellen. Eerlijk toegeven dat ik ziek ben en hulp moest aanvaarden. Niet bang zijn om mijn gedachten te toetsen en openheid te geven over mijn ideeën die buiten de werkelijkheid staan. Dat vroeg om moed, mijn schaamte voorbij, mijn moeiten delen.
Maar ook hoopvol blijven, want mijn familie stond om me heen en er waren medicijnen en hulpverleners die mij konden helpen.
Zelf was ik belangrijk in het proces om weer op te krabbelen. Luisteren naar anderen en zoeken bij mezelf naar de waarden in het leven die ik heb. Geloven dat ik mee mag doen, niet schuldig aan mijn kwetsbaarheid en wel in staat om keuzes te maken. Grenzen aan te geven, liefdevol naar mezelf te zijn, mild zijn naar mezelf. Iets voor mezelf te gaan doen. Kwetsbaar zijn is zwak durven zijn, kwetsbaarheid kennen is een weg naar herstel.
Inmiddels lukt het me om weer ruimte in te nemen en nu thuis te genieten van ons gezin!
Dinette
Geef een reactie