Jeroen Kloet over zijn psychische kwetsbaarheid: “Ik zal het nooit vergeten. Mijn allereerste paniekaanval. Terwijl er velen zouden volgen. Ik keek de dood in de ogen, althans zo voelde het. Zestien of zo was ik. En ik wist me geen raad”.
Ik had al kennis gemaakt inmiddels met sombere perioden. En in mijn hoofd kon het soms ontzettend razen met gedachten en gevoelens. Mijn oma, die regelmatig met depressies kampte, begreep ik soms veel te goed als ze weer eens worstelde met het leven.
Deze ervaringen bleven voor anderen echter verborgen. Een studie geneeskunde zou me alles gaan leren over mezelf bedacht ik me. Ik moest het zelf oplossen. Deze conclusie had ik toen al getrokken. Anderen leken het niet te begrijpen als ik eens voorzichtig iets vertelde over mijn stemmingsklachten.
Iedereen is toch wel eens somber of angstig? Ik maakte me veel te druk volgens hen
Wisten zij veel. Maar ik wist net zo min. Hoe ga je om met zoiets dat ineens je leven binnen komt denderen, onaangekondigd ?
Op mijn 18e dus de wijde wereld in op weg naar kennis en geluk. Maar dat laatste wou niet erg lukken. Angst en somberheid werden mijn metgezellen op een reis door de medische wereld tot arts. En tot mijn grote verbazing leek binnen die wereld ook niet bijster veel plaats voor dit soort zaken. Mijn kennis nam flink toe, ook over mezelf. Maar veranderen deed het niets aan mijn klachten. Het deed ze mogelijk zelfs toenemen.
Rationeel weten heeft bitter weinig te maken met emotioneel weten en leidt zeker niet tot meer begrip voor jezelf
Ik raakte steeds meer teleurgesteld. Het lukte me simpelweg niet om mijn demonen te verdrijven hoeveel ik ook las over psychische klachten. Daarnaast werd er steeds meer van mij als persoon gevraagd op het vlak van aanpassing aan de wereld om mij heen.
Omdat ik al zo hard moest werken om mijn eigen emotionele binnenwereld nog een beetje gereguleerd te krijgen, was het wachten op de uitputting. Diep van binnen wist ik dit ook wel, ik voelde al jaren dat ik dit niet vol zou blijven houden. Maar er was geen alternatief dacht ik. Stilstaan zou verlies van alles en iedereen om me heen betekenen dus ik moest door. Totdat het echt niet meer ging en ik in mijn eerste depressie zakte.
Inmiddels heb ik de afgelopen 20 jaar deze cyclus drie maal mogen doorlopen, en ben ik inmiddels zelf psychiater.
Ik adviseerde lotgenoten, zonder dat ze wisten dat ik lotgenoot was
Ik probeerde en probeer me in hen in te leven, hetgeen me dikwijls redelijk makkelijk afgaat. Van de nood een deugd maken heb ik me bedacht. Maar ook binnen het leven van de psychiater gaat alles snel en ligt chaos snel op de loer als de geest niet mee wil in het tempo dat we allemaal zo als vanzelfsprekend beschouwen.
Sinds twee jaar probeer ik op mijn eigen wijze mijn eigen ervaringen voorzichtig te delen met cliënten zodra ik intuïtief meen aan te voelen dat het past. En tot mijn verbazing en blijdschap past het dikwijls uitermate goed. Verbinding dient zich sneller aan en geeft de ander tegenover mij meer ruimte, zo krijg ik terug. Het heeft me gesterkt om deze weg verder te gaan volgen hoewel ik ook niet precies weet wat deze me zal brengen.
Het is voor mij een onbekende weg die wel echt vanuit mijzelf komt en mij ook als psychiater en als mens hopelijk meer rijkdom zal bieden. De rijkdom van de verbinding die volgens mij altijd helend werkt.
photo credit: privé
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie