Dit is het tweede deel van de blog waarin Saskia haar psychische problemen tijdens haar zwangerschap beschrijft. Ze vertelt wat wel en niet helpend was tijdens haar zwangerschap, terwijl ze in haar leven ook rekening heeft te houden met een psychische kwetsbaarheid.
Het moederschap van (inmiddels twee) jonge kinderen vraagt best veel van een prikkelgevoelig persoon met niet altijd al te beste aandachtsfuncties en een laag energieniveau.
Je moet opletten. Regie voeren, vaak gebeuren er meerdere dingen tegelijk. Lawaai. Organiseren. Dit zijn nou net dingen die moeilijk voor me zijn.
Het was een zoektocht. Het is niet altijd makkelijk geweest
Mezelf managen kon ik al aardig. Het leven met kinderen vraagt meer van je. Uiteindelijk kan ik zeggen dat het best goed lukt allemaal. Mijn ervaring is dat je veel dingen kan oplossen of mee leren omgaan. Dit is me gelukt.
Ik vraag me met betrekking tot m’n kwetsbaarheid weleens af: “Wat was voor mij voor m’n bevalling nou goed geweest om vooraf te weten?”
Wat niet hielp was dat ik toen nog niet wist wat een psychose was en het een monster werd.
Wat niet hielp was dat ik een hulpverlener tegenover me had bij wie mijn angst werd aangewakkerd
Wat wél goed was, was dat we in ieder geval bewust waren dat rust na de bevalling belangrijk was. Mijn partner wist bijvoorbeeld dat het niet handig was om veel kraamvisite in te plannen.
Wat hielp waren praktische hulptroepen en een steunende partner. Wat me ook heeft geholpen was een stevige vriendin die zelf veel kinderen had. Zij kon me geruststellen. Veel dingen horen er ook gewoon bij. De kraamtraan dagen, sommige ‘gekke’ gedachten et cetera.
Het normaliseren hielp
Ik was heel terughoudend in t nemen van pammen (lorazepam). Als ik me echt onrustig voelde nam ik deze en sliep ik op zolder en kolfde ik de melk af en gooide die weg. Heb maar een paar keer op zolder geslapen. Had ik misschien best wat vaker mogen doen.
Ik vond het fijn om thuis te zijn in een prikkelarme kamer.
Wat niet hielp was gepusht worden om weer aan het werk te gaan door mijn werkgever.
‘Vergeet je werk, vergeet je collega’s.’ Wat een heerlijk zinnetje was dat. Dat komt wel weer. Het helpt héél erg als je de tijd krijgt en kan nemen om met je nieuwe situatie om te leren gaan.
Voor het eerst heb ik nu een behandelaar, iemand die met me mee kan denken uit het professionele circuit. Iemand in wie ik vertrouwen heb.
Ik ben niet meer bang
Niet voor een depressie of psychose of dat soort dingen. Mijn behandelaar speelt hier een grote rol in. Als je zo iemand naast je kraambed kan hebben lijkt me dat ideaal. Die jou en ook je partner als je die hebt, kan bijstaan.
Saskia Meuleman (pseudoniem). Deel 1 van dit blog lees je hier.
De redactie is benieuwd naar je reactie: Heeft een hulpverlener de taak zijn/haar zorgen bespreekbaar te maken? En zo ja, op welke manier?
Geef een reactie