Bea beschrijft in deze blog over psycho-therapie als een opmaat voor haar eerste SDE, oftewel Shared Death Experience. “Ik had met mijn moeder afgesproken dat ze me een signaal zou geven wanneer ze stierf,” zo schreef ze in eerdere blog.
Voor mijn overleden psycho-analyticus en mijn nog levende psycho-analyticus.
Als jong kind zat ik met mijn ouderlijk gezin elke zondag in de katholieke kerk. Ik bad daar en probeerde contact met God te krijgen. Dat lukte niet op de manier die ik toen had gedacht.
Ik vroeg het eens aan mijn oom, die pastoor was, hij moest het toch weten! Hij vertelde dat hij heel soms in gebed contact met God had. Dat klonk mij als veel te weinig en onduidelijk. Na een tijdje nam mijn vader uit protest zijn studieboeken mee om in de kerk te lezen. Kennelijk moest hij van mijn moeder
mee.
Het geloof ging naar de achtergrond
Tijdens de preek wanneer iedereen weer ging zitten bleef hij staan, verzonken in zijn studie boeken. Ik schaamde me rot. Van lieverlee ging in mijn omgeving het geloof naar de achtergrond. Niet helemaal. Mijn ouders waren eigenlijk beiden zeer gelovig gevormd. Die waarden hadden ze diep in zichzelf vanuit vele generaties en ging dus door, ook naar mij. Ik besloot het verder in mijn eigen leven intuïtief wetenschappelijk te gaan uitzoeken.
In mijn eind twintiger jaren dacht ik erover om de psychiatrie in te gaan. Ik dacht als ik nu een psycho-analyse doe, dan heb ik dat alvast gehad. In die tijd verplicht voor psychiaters. Ik sprong erin en had geluk. Een enorme klik met een oudere, toen nog zenuwarts, analyticus.
Er is meer tussen hemel en aarde
Na anderhalf jaar begon hij ineens spontaan over de dood te praten. Hij zei mij dit: “Er is meer tussen hemel en aarde. Zoek altijd een oudere ervaren psycho-analyticus”. We hadden een enorme connectie. In die tijd was mijn connectie met hem groter dan met mijn ouders. Ik had moeilijke dingen met hen beleefd op dat moment.
Een paar dagen later gaf ik hem een hand, dat was een gebruikelijk ritueel elke dag na de divan en in mijn hoofd kreeg ik deze gedachte: Als je er nu niet meer bent, ik kan het wel alleen verder. Dat heet in vakjargon: ‘praemonition‘. Het onbewust voelen dat iemand zou kunnen overlijden in de nabije toekomst. De volgende dag werd ik gebeld dat hij ziek was. Wat er aan de hand was werd mij niet gezegd.
Dat was op een vrijdag. Zondagochtend werd ik wakker en ik voelde dat hij er niet meer was. Ik voelde dat er geen aardse connectie meer was. Dit bleek juist. Ik werd zondagmiddag gebeld en daar werd mij verteld dat hij was overleden.
Oppervlakkige Shared Death Experience
Dat zeker weten dat iemand dood is, dat ‘knowing‘ dat is de Eerste en meest oppervlakkige SDE. Kennelijk had de psycho-analyse ervoor gezorgd dat ik receptief kon zijn en dat ik meer met mijn gevoelens kon omgaan en goed in staat was om in het hier en te zijn. Voorts was onze connectie dusdanig sterk dat een SDE van hem naar mij kwam. Het tekende ook zijn connectie naar mij.
Veel mensen zullen dit herkennen met dierbaren. SDEs komen bij ongeveer 20 procent van de bevolking voor. Na zijn overlijden kreeg ik een psycho- analyticus in opleiding aangeboden, die ik dus afwimpelde. Ik moest bij de hoofdanalyticus komen en die stimuleerde mij om door te gaan en gaf me een hele goede oudere zeer ervaren psycho-analyticus.. Met succes heb ik toen die psycho-analyse beëindigt en tot op de dag van vandaag ben ik daar nog zeer dankbaar voor.
SDE en psycho-therapie
Mijn eerste psycho-analyticus had de volgende leus: “Niks is zomaar, alleen een tak die op je auto valt daar kun je niks aan doen”. Ik dacht dat hij dat toen freudiaans bedoelde, maar nu ik dit schrijf is het toch misschien meer in het licht van de Divine geweest.
In ieder geval kijk ik na mijn SDEs met een ander perspectief naar de
wereld. Freud vond dat je goed in de realiteit stond al je alles goed
beleefde, ook de pijnlijke dingen. Maar verder doet hij daar niets mee en
dat kan zwaar zijn.
Nu leef ik met het perspectief dat pijnlijke dingen een mogelijkheid zijn om te groeien in liefde en gaat mijn bewustzijn en gevoel tegelijk terug naar al die SDEs. Dat maakt het leven veel rustiger en in balans in mijn opinie.
Bea (pseudoniem) is gepensioneerd medewerkster in de geneeskunde
Meer lezen over SDE, shared death experience?
- Een graduele SDE met mijn vader – shared death experience
- Shared Death Experience (SDE) is geen hallucinatie, maar realiteit
- De SDE ervaringen van dokter Jeff O’Driscoll – shared crossing
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie