Berkje doet haar herstelverhaal van meerdere psychoses. “Ik hield van de kracht, de actie energie die in boosheid schuilt. Tijdens het wandelen leerde ik deze los te laten, te huilen. Angst werd mijn vriend, mijn natuurlijke rem”.
Opeens was het daar, maart 2017, mijn eerste psychose. Midden in de nacht werd ik door een verhaal gevangen. Wilde graag van alles vertellen maar was de kluts kwijt. Als snel kwam ik door de liefde van mijn man, olanzapine en een stevig slaapmiddel weer op de been en kon ik de draad van het leven weer oppakken. De psychose voelde als een driftbui in mijn hoofd. Opgekomen in een onstuimige periode in mijn leven. De hulpverleners sprake over een atypische psychose.
Ik dacht dan ook dat het eenmalig was
Als vrouw (54jr) met een fijne dochter, de liefste man ter wereld, leuke vrienden en familie en een interessante baan ben ik rond mijn 40ste geïnteresseerd geraakt in het beoefenen van levenskunst. Dit vanuit de wens de somberte in mij los te laten en oprecht van het leven te genieten. Ik leerde over non-dualiteit, ontdekte belemmerde denkpatronen die ik vanuit mijn ouderlijk huis geleerd had en leerde de kracht van visualiseren kennen. Het sprak mij aan om te leven vanuit mijn vrije aard, oprecht te doen wat ik wilde. Ik volgde in 2018 een training “gezonde zelfliefde” en toen was het daar weer opeens.
Die driftbui in mijn hoofd
Als eerste denk ik bij een driftbui aan een dreumes in de supermarkt die graag een zak snoep wil maar dit niet mag van zijn moeder. Hij (of een zij) raakt op drift en krijgt de ergernis van zijn moeder over zich heen want “zo gedraag je je toch niet”. Soms wordt zijn gedrag genegeerd, mag hij even uitrazen. Zou je als moeder ook een nieuwsgierige houding kunnen aannemen en de dreumes kunnen bevragen op wat hem dwars zit? Zou hij hierover kunnen vertellen als de storm is gaan liggen?
Drift associeer ik ook met woede
Het heeft ook hartstocht, passie in zich. Een verlangen. Vanuit compassie zie ik een proces waarbij iets wordt meegevoerd door een stroom, bestemming nog onbekend. Een behoefte aan zingeving, gevoed door levensenergie. Toen ik voor de 3e keer een psychotische ervaring had, opmerkelijk genoeg in een periode van rust in mijn leven, realiseerde ik mij dat mijn levensenergie te veel in mijn hoofd zat. Mijn geest leek zich van mijn lichaam te splitsen en mij mee te sleuren in een verhaal, een verhaal over een boek. Toonde zich hierin een verlangen? Was ik gewoon boos, geïrriteerd omdat ik niet uit kon drukken waar ik behoefte aan had?
Ik stelde mijzelf de vraag wat een boek voor mij symboliseert
Ondertussen had ik een andere werkgever gevonden, een omgeving waarin ik beter paste. Na een wisseling van functie sloeg de angst toe. Gegeneraliseerde angststoornis was de diagnose. Ik herkende mij er niet in en vond (voor de 4e keer) andere begeleiding. De somberte kreeg het label depressie en bijbehorende medicatie. Vanuit de overtuiging dat dit anders kon en de wens om zelf de regie te houden heb ik de medicatie tot een minimum beperkt. Ik ging nog meer wandelen, in de tuin werken en mindfulness beoefenen.
De somberte bleef
Dankzij een alerte regiebehandelaar werd het vermoede van autisme uitgesproken en het voorstel gedaan mij hierop te laten testen. In de zomer van 2020 werd de diagnose ASS, autisme spectrum stoornis vastgesteld. Bij het doen van de testen voelde het kloppend dat mijn hersenen anders werkten dan van mij verwacht werd. Ik neem meer details waar, leg soms andere verbanden. Een stoornis is echter een jas die mij niet past. Gelukkig verneem ik dan ook geluiden die spreken van een ander neurotype, een autistisch brein.
Het eerste kwartje viel
Het boek stond symbool voor kennis, intelligentie. Mijn hongerige brein. Het werd mij duidelijk dat ik meer mocht luisteren naar mijn lichaam. Mijn emoties, de intelligentie van mijn lichaam kon gaan verkennen.
In het voorjaar van 2021 ben ik gestart met traumabehandeling door middel van EMDR. We werkten met beelden. Mijn schouders en nek verkrampten, mijn lijf wilde mijn hart beschermen. Het werd mij duidelijk dat ik geleerd had om bij angst in beweging te komen. “Niet lullen maar poetsen”. Ik hield van de kracht, de actie energie die in boosheid schuilt. Tijdens het wandelen leerde ik deze los te laten, te huilen. Angst werd mijn vriend, mijn natuurlijke rem.
In de zomer kreeg ik nachtmerries, dromen, een lichte psychose, het leken soms wel visoenen
Mijn god wat voelde ik mij eenzaam. Deze nuchtere Hollandse meid, in de beta-vakken opgeleid ging zelfs praten met god. Het werd mij duidelijk dat mijn brein werkt met beelden, associaties die emoties (lichamelijke reacties) oproepen. Er kwamen nare emoties over mijn geboorte, mijn lichaam voelde als seksueel misbruikt. Ik vond troost in verhalen, door te praten met vrienden en te lezen. Het tweede kwartje viel. Boeken staan symbool voor verhalen.
Momenteel ervaar ik schaamte, verkramping in mijn buik, onrustige darmen
Het is oké, ik weet dat het het verhaal van mijn lichaam is. Ik voel mij hersteld van mijn psychose gevoeligheid. Genietend op de bank van een boek deze kerstvakantie valt het derde kwartje. Boeken staan symbool voor geborgenheid maar vooral voor het ervaren van verbinding. Drift is niets anders dan zoeken naar verbinding met iets of iemand. Het is een kunst om je te laten meedrijven op de stroom.
Wat zou het mooi zijn als in dit proces therapeuten zich konden opstellen als “nieuwsgierige moeders”. Als begeleiders en patiënt samen konden spreken over de beelden, de trauma’s en verlangens die daarin verborgen zitten.
Berkje (pseudoniem) is een vrouw van middelbare leeftijd, opgeleid als milieukundige en werkzaam als senior adviseur. Ook moeder en partner van.
Meer herstelverhalen lezen van mensen met psychosegevoeligheid?
Geef een reactie