Zijn mensen met psychosegevoeligheid beter bestand tegen de coronacrisis dan anderen?

5 reacties op “Zijn mensen met psychosegevoeligheid beter bestand tegen de coronacrisis dan anderen?”

1. Hanna

   29 juli 2020

   Wij zijn beter toegerust om met crisissituaties om te gaan. Wij (mijn partner en ik, beiden psychosegevoelig) hebben al vaker meegemaakt dat het leven voor een onoverzienbare tijd verandert. Wij weten wat het is. Wij zijn gewend om veel thuis te zijn. Ik vaar wel bij het (vrijwel) stilvallen van het sociale leven.

   Beantwoorden
2. Martin van Huizen

   5 juli 2020

   Geachte mevr. M. de Pater,

   Ik las nu net ( 05-07-20) uw vraagstelling: ”Zijn mensen met psychosegevoeligheid, beter bestand tegen de coronacrisis dan anderen? ”
   Dat vind ik reuze interessant, want…op 1 mei jl. heb ik mijn onderstaande artikel gestuurd aan prof. Kupka. Helaas heb ik van prof. Kupka geen reactie teruggevonden.

   Ik heb dus mijn artikel geschreven vòòr uw vraagstelling. Mogelijk is dat een aanwinst in uw onderzoek. Immers het is m.i. vrij van elke sturing richting van de vraag. (Zeg maar: Blanco /zonder of i.e.g. met evt. minder zelfsuggestie). U kunt mijn artikel nu ook als aan u geschreven beschouwen.
   Hieronder mijn artikel:

   Zeer geachte prof. Kupka,

   Ik lees in de NRC (29/04) onder het kopje : ”Patiënt mijdt de psychiatrie” , de momentele terugloop van het aantal aanmeldingen psychiatrische patienten bij de GGZ./h.a.
   Mogelijke redenen worden daarbij genoemd, zoals het invoeren van strenge corona-maatregelen en de angst van patiënten (pttn) voor evt. besmetting.
   Ikzelf ben een (ex-)pt met een hypomanisch-depressief patroon. Wel is dat bij mij de laatste drie jaar meer hanteerbaar geworden. Ik ben mij (steeds) beter bewust van de schommelingen en kan deze beter aansturen.
   (Mede) een aanzet tot dat hypo-depress patroon is : verlies eigen woning (2002) , tekenbeet (2002) , Bells Parese (2008), waan en depressie (v.a, 2008), verlies van atelier (2010) , scheiding in 2014. Dit alles met een voortdurende suïcidale grondtoon , v.a. 2008. Ik krabbel v.a. 2016 iets uit de put.

   Ik heb zeker nog mijn schommelingen. In het begin van de C-crisis , was ik licht depressief en ging naar hypo-m.
   Beiden zijn echter nu zo ver afgevlakt , dat ik mij ”normaal” voel als 10-20 jr geleden.

   Ik wil nu mijn persoonlijk verhaal even laten rusten , omdat het mij nú gaat om het krantenartikel en de daarin aangegeven oorzaak terugloop meldingen.

   Ik ervaar , dat het mij goed doet dat mensen direct om mij heen , in mijn werkkring , maar ook in de samenleving algemeen, nu , ieder op eigen wijze (moeten) ervaren wat angst , onzekerheid, verlies zijn. Dat dit kan betekenen, dat je moet leren om te gaan met onzekerheden, out of the box moet denken , en je ”opeens” je moet aanpassen aan nieuwe normen. Dat je plots jezelf moet toespreken en terugfluiten en met anderen in gesprek moet gaan , om fixatie /obsessie/ over-spanning te voorkómen.
   De samenleving maakt nu hierdoor ìets mee, van wat ik in die 10 jaar in eenzaamheid heb meegemaakt.
   In eenzaamheid, óók doordat anderen zich afwendden , mijn probleem niet konden of wilden inleven , of het te pijnlijk vonden om over te praten. Liever in hun comfort-zone bleven.
   De samenleving wordt nu heftig wakkergeschud , moet uit de comfort-zone komen .
   Mensen beseffen nu ”opeens” , dat ze elkaar nodig hebben. Dat contact maken nodig is . Opmerkelijk vind ik , dat mensen elkaar meer groeten , meer in gesprek gaan. Er is een gemeenschappelijk probleem , dat bindt. Dat ”Openbreken en Bewust worden , de noodzaak van aandacht en zorg verlenen wordt nu sterker. Dit alles geeft mij meer contact met de ander. Ik voel mij meer herkend en ook erkend in mijn gevoelens. De ander wordt door overmacht (Corona) nu gedwongen, iets te voelen van de hel waar ik doorheen ben gegaan. Dit geeft meer contact en ook praten over essenties in het leven. Herdefiniëring van waarden.

   En dáárom voel ik mij minder depressief. Het is overigens (bij mijn beste weten) niet verschoven naar hypo-m.
   Anders had ik daarvan wel signalen ontvangen w.b. omgang e/o uitlatingen.
   Veronderstelling: Mijn depressie is minder….en daarom geen behoefte aan hypo-m. (kortom: geen compensatie drang.)

   Mijn vraag aan u : Zou als oorzaak van de momentele sterke afname van pttn , een rol kunnen spelen, dat zij herkenning/erkenning ervaren , zoals ik dat ervaar?
   Kortom: Dat meer pttn zich mentaal /psychisch minder geïsoleerd voelen in deze periode?

   Zekerwel met het risico , dat wanneer de C-crisis straks voorbij is en de samenleving weer richting zelfgenoegzaamheid en egocentrisch gaat en daardoor het contact met de depressieve mens weer verminderd , en pttn zich weer onbegrepen gaan voelen. Kortom , deze weer meer geïsoleerd raken.
   Dat daar een valkuil zit.
   Wanneer mijn veronderstelling enig hout snijdt , dan is de houding van de samenleving van invloed op patiënten.

   Mogelijk kun je het ook anders stellen: Wanneer je als pt jaren in een nogal ”psychotisch universum” hebt geleefd , dan is daardoor je relatie met de medemens veranderd. (Het gevoel tijdens de depressieve fase in een glazen koepel te leven als plaatsvervanger van direct contact.). Nu ervaar je bij de ander verschijnselen , die je als pt herkent. Want… als gevolg van de Corona-crisis ontstaat een obsessie die m.i. licht-psychotische trekjes heeft. En dat wordt door de pt herkend. En dat stelt gerust.

   De reden dat ik mijn vraag aan u stel is, dat er m.i. de kans is , dat motieven van potentiële pttn te veel verborgen blijven , wat in later stadium (na her-regulering van de samenleving) niet zichtbaar/herkend wordt en daardoor extra belastend kan worden voor pt en therapeut.

   Hopelijk hiermee een zinvol aandeel te leveren aan de samenleving,

   met vriendelijke groet, Martin van Huizen.

   Beantwoorden
3. Max Oranje

   5 juli 2020

   Tja, fysieke sociale afstand of beter toegerust? Dat zette even tot nadenken en een lange reactie volgt hier. Want uitgaande dat de ontwikkeling in gebreke is gebleven wat betreft opkomen voor wat je wilt en rekening houden met anderen – in complexe situaties – voor patiënten, zoals Margreet de Pater ontdekte (en beschreef in haar mooie boek De eenzaamheid van de psychose beschrijft), lijken me beide richtingen logische gevolgtrekkingen.

   De onderliggende vraag is dan: waarom kan een persoon met een psychosegevoeligheid meer ruimte ervaren wanneer ieder individu in coronatijd meer teruggeworpen wordt op zichzelf? Ligt ‘het (mogen) zijn’ binnen deze psychosociale ervaring in de afstand tot de ander of je ervaringsdeskundigheid? De ontwikkeling zorgde toch uiteindelijk voor een psychose waardoor de existentiële kant van het leven reeds geraakt werd, en je tegelijkertijd op deze wijze teruggeworpen bent op jezelf in de omgang met de ander? Zijn beide richtingen dan geen logische gevolgtrekkingen? Sterker nog; heeft een label schizofrenie geen eenzelfde uitwerking? Anders gesteld met een voorbeeldvraag: ervaar je meer ruimte op afstand van de GGz of in je ervaringsdeskundigheid via PsychoseNet?

   En als patiënten ervaringsdeskundigen zijn in de eenzaamheid van de ervaring, hoe is dat dan bij anderen, niet-patiënten? Vele anderen gaan in coronatijd door een eenzame ervaring heen en kiezen voor fysiek sociale afstand. Ervan uitgaande dat zij zich het ontstaan van de regels direct bewust zijn en de ervaring bij zichzelf ter harte nemen (en niet externaliseren en Rutte de schuld geven), kan je je als ervaringsdeskundige afvragen: op welke manier houden zij zich staande en ervaren zij ruimte voor zichzelf in de eenzaamheid van de ervaring? Hoe vergaat hen ‘het (mogen) zijn’ binnen deze psychosociale ervaring van afstand tot de ander en hoe rusten ze zich toe? Hoe komen ze op voor zichzelf en hoe houdt men rekening met anderen?

   Waarom ik beter bestand ben tegen de coronacrisis en er zelfs mogelijk wel bij vaar? Mensen hebben behoefte aan verbinding. Voor mensen met een psychosegevoeligheid vereist hun ontwikkeling blijkbaar nog altijd onbewust of bewust psychosociale ruimte. Ik ervaar dat elke dag. Maar wat betekent psychisch welvaren bij de coronacrisis fysiek? Meer in beweging kunnen komen helpt mij om in verbinding te kunnen staan.

   Beantwoorden
4. Judith

   5 juli 2020

   Hallo!

   Ik dacht in mijn psychose dat mijn man vroeg zou sterven en dat een voor een mijn vrienden en de vriendjes van mijn kinderen zouden sterven binnen afzienbare tijd. Ik zou ongeluk afgeven. Ik raakte langzaam overtuigd dat het toch niet zo was na een periode van een half jaar. Nu we met z’n allen elkaar met corona konden besmetten leek het erg op de sociale isolatie die ik me de eerste tijd van mijn psychose heb opgelegd. Ik ben gaan schilderen en ik genoot ervan dat ik mijn gezin dichtbij me had. Ik bedacht me ook dat ze nu ook meemaakten wat ik de eerste tijd had meegemaakt met mijn psychose. Dus ik kon ze bijstaan met lesgeven en ook wist ik, dit gaat voorbij. Ik kon ze dus helpen de moed niet te verliezen.

   Beantwoorden
5. Marco de Winter

   4 juli 2020

   Inderdaad worden wij creatiever in moeilijke situaties! Ik ben vaak zo in de weer met hobby’s en m’n dagbestedingen dat de creatieve geest die ik moest opzoeken in de Corona tijd nooit zijn varen kreeg! Waarom wij creatief worden weet ik niet!! Waarschijnlijk zijn de brainstormen meer aanwezig omdat we te veel tijd hebben!! Ook maakte ik thuis keramiek waarbij ik een aantal erg mooie projecten heb verwezenlijkt!! Dus kun je stellen dat wij juist varen in moeilijkere situaties!! mcrammeo.nl verder zitten wij toch al bomvol creativiteiten

   Beantwoorden