Bas -een vriendelijke, rustige, ietwat verlegen jongeman, raakt verstrikt in een web van ‘computermannetjes’ die hem besturen. Hij verliest daardoor de grip op zijn leven.
Het is mei 2016. Na acht jaar rust zijn ze weer terug
De vieze, stinkende, zwetende mannetjes nemen, vanachter hun computers, het leven van Bas weer over.
Acht jaar van herstel, volledig herstel zelfs. Zo zag Bas zichzelf en zo werd Bas gezien, door vrienden, door collega’s en door de professionele hulpverlening. Een succesvolle film achter z’n naam, werkend als ervaringsdeskundige én als ZZP-er diverse losse filmopdrachten uitvoerend.
En dat alles al vijf jaar zonder medicatie, hij was patiënt af, hij noemde zichzelf nog net geen succesvol en gevierd man
“Je bent slecht, je kunt niks, je bent niks waard, kap er nou maar gewoon mee”.
Bijna 24 uur per dag dreunen deze woorden op in het hoofd van Bas. Lantaarnpalen gaan uit en aan, zwarte katten worden op hem afgestuurd, hij wordt achtervolgd, allemaal om z’n leven te verzuren.
“Onvergeeflijk” noemt hij het gedrag van het fascistisch regime veelvuldig. “Die nare mannetjes, met hun zwarte, vettige haar achter hun computers, waarom moeten ze nu juist mij hebben?”
Bas vraagt het zich vaak af
Het drijft hem tot wanhoop. Z’n rust vindt hij in de alcohol. Op bankjes in de stad verdooft hij zichzelf met whisky, wijn en port. Z’n geloof in de ggz heeft hij al lang verloren. Maar ook schaamte houdt hem tegen om het onderspit te delven tegen het aan hem toegekende label schizofrenie.
Wel probeert hij het meermalen, met door de huisarts voorgeschreven antipsychotica. Wel tien keer start hij, maar evenzoveel keer stopt hij binnen enkele dagen.
Het is zó echt wat hem overkomt: “Ík ben niet gek, die kleffe, ziekelijke mannetjes moeten er gewoon mee ophouden”.
Dankzij hun raakt hij ook z’n appartement kwijt
Wat volgt is een zwervend bestaan als thuisloze. Hij logeert eerst op verschillende adressen en daarna voor langere tijd bij een vriendin en vanaf de zomer 2018 bij de ex-vriend van een vriendin.
Het is begin 2019, Bas zit dan al 2,5 jaar in een neerwaartse spiraal en hij besluit een noodkreet te plaatsen op sociale media
Hij vraagt om hulp; hij heeft schulden, geen huis, z’n sociale netwerk is afgebrokkeld (hij houdt het contact af) en z’n familie is ook al ruim een jaar uit beeld.
Hij start een crowdfunding actie, die hem een duw in de goede richting moet geven
Het geld komt binnen, maar het is een druppel op een gloeiende plaat. De mannetjes blijven, het geld gebruikt hij om te overleven en de adviezen die hij krijgt van dierbaren slaat hij in de wind.
Hij wil het zelf doen en blijft door scharrelen met kleine opdrachten
Zo verdient hij nog iets, net voldoende om zichzelf in z’n levensonderhoud te voorzien. Bijstand heeft hij niet, z’n trots staat hem in de weg dat aan te vragen.
Een postadres heeft hij wel, bij het Leger des Heils
Eens in de zoveel weken wandelt hij daarnaartoe en komt hij terug met een zak vol blauwe enveloppen, brieven van incassobureaus, en dagvaardingen van deurwaarders. Ongeopend dumpt hij ze in de almaar voller wordende doos op z’n kamer.
De misère neemt toe, ook in z’n hoofd
Ik lees het crowdfunding bericht van Bas ook en neem contact met hem op
Ik heb Bas één keer ontmoet. In 2013 ben ik geïnterviewd door Bas voor een filmpje voor PsychoseNet. Ik ben nieuwsgierig naar de situatie van Bas en nodig hem thuis uit voor een hapje eten. Het contact is leuk en als Bas in mei 2019 zonder logeeradres komt te zitten bied ik hem aan om tijdelijk bij mij in te trekken.
Bas’ zorgvuldig opgebouwde bestaan, na zijn eerste psychose (2003-2008), is dan totaal ineengestort:
Dakloos, schulden, contact met familie verloren, ZZP-werkzaamheden moeten staken, geen uitkering, onverzekerd voor zorg, etcetera. Op alle levensgebieden is hij vastgelopen.
Waar de GGZ tekort schiet – Bas valt tussen wal en schip: zijn klachten zijn niet ernstig genoeg voor opname en zelf kan hij niet om hulp vragen, zijn psychose belemmert dat – kan Bas niet anders dan ingaan op mijn aanbod. De andere optie is een stapelbed bij de daklozenopvang…
We ontwikkelen een sterke vertrouwensband
Bas voelt zich veilig in mijn appartement en zijn primaire levensbehoeften worden vervuld. Echter zijn psychose blijft. Vanwege schaamte (en hij ziet het nut er niet van in) wil Bas geen hulp, en zeker niet uit de regio.
Hij is bij veel hulpverleners bekend, vanuit z’n vroegere werk als ervaringswerker in een FACT-team én vanwege zijn film ‘Verloren Jaren’. Waar hij zich eerst voorgoed hersteld voelde, voelt hij zich nu weer terug bij af: een psychiatrisch patiënt, mislukt, hij heeft verloren. En de nederlaag zou definitief zijn als hij weer teruggaat naar de GGZ.
Ik denk daar anders over
Ik ben ervan overtuigd dat de GGZ Bas kan helpen en heb er vertrouwen in dat Bas die stap ook zal gaan zetten.
Maar uit eigen ervaring weet ik ook dat dat op het tempo van de ander moet, die heeft de regie en die bepaalt. Alleen dan zal professionele hulpverlening baat hebben. Met humor, respect, begrip, duidelijkheid en openheid neem ik, in augustus 2019, samen en in overleg met Bas het voortouw om hulp in te schakelen.
Ik leg contact met bevriende hulpverleners van Bas uit Friesland
Via Vangnet Zuid-Limburg (bemoeizorg) is Bas uiteindelijk welkom bij een FACT-team in Maastricht. Bas geeft zich over aan de zorg en volgt halsstarrig zijn eigen motto: “Ze doen maar…”
Een bijzondere instelling, maar wel zijn redding
Zijn herstel lijkt in gang gezet… Maar niets is minder waar…
Kijktip: Bas, de hoofdpersoon uit bovenstaande blog, maakte ook de documentaire ‘Dit is geen psychose‘. Je kunt deze bekijken via deze link.
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie