Hopensjouwer blikt terug op de zomer. Een tijd waarin menigeen verre reizen maakt en hoogtepunten van bucketlists worden gestreept. Zelf besloot hij thuis te blijven, en duurzaam te reizen in de geest.
‘Ben je al op vakantie geweest of moet je nog?’ Deze vraag hoor je in deze tijd van het jaar overal voorbijkomen. Let daarbij vooral op dat ‘moet’. Lekker ontspannen drie weken relaxen thuis is er niet meer bij, want we worden geacht met indrukwekkende reisverhalen thuis te komen. En nu de hele wereld zowat bereisd is, weten we van gekkigheid niet meer waarmee we nog een beetje indruk kunnen maken op feestjes.
Zelfs op een ‘exclusieve’ poolexpeditiecruise naar Antarctica kun je tegenwoordig je buren ook al tegenkomen. En eind mei gingen foto’s de wereld over van een lang lint aan bergbeklimmers, blauwbekkend op hun beurt wachtend om de top van de Mount Everest te kunnen bereiken. Wat in 1953 nog een heroïsche tocht was van Edmund Hillary en sherpa Tenzing Norgay, is nu een uitje voor verwende wereldreizigers die zich nog net niet in een zetel naar de top laten dragen (klimtouwen worden bevestigd, tentjes staan klaar).
Na een kort ‘moment of fame’ weer vlug terug naar het thuisfront, met een nieuw vinkje op de bucketlist
Van duurzaamheid hebben die klimgeiten overigens weinig kaas gegeten. Niet alleen door die vervuilende vliegreis ernaartoe, maar vooral ook door de immense hoop troep die ieder jaar op de Mount Everest achterblijft (sinds 2008 heeft een speciale ‘schoonmaakploeg’ van Eco-Everest al zo’n 15.000 kilo opgeruimd). “Doe je dat thuis ook?”, zou ik zo’n klimteam weleens willen voorhouden. Het doet me denken aan een stadgenoot die achteloos een leeg bierblikje op straat mikt (vijf meter van een afvalbak), in de verwachting dat een gekke Henkie zoals ik de zooi wel zal opruimen.
En zo reizen we jaar in, jaar uit met z’n allen de hele wereld door
Naar schatting zitten op elk willekeurig moment ruim 1 miljoen mensen ergens op de wereld in een vliegtuig. De vraag is of onze aarde al die reislust wel kan trekken. Veelzeggend is het feit dat twee recente natuurrampen in Nepal (een dodelijke lawine in 2014 en een aardbeving in 2015) door sommige sherpa’s werd gezien als een goddelijke vingerwijzing van Chomolungma (zoals de Nepalezen hun heilige berg noemen) dat het wel welletjes was. Moeder Natuur die in het geweer komt: het doet in de verte denken aan de Ruslahver, een geiser op IJsland waar jarenlang rotzooi in gedumpt werd, tot op een dag alle gedumpte rommel in één keer door de geiser weer werd uitgebraakt. Genoeg is genoeg.
Waarom zijn we überhaupt op dat onzalige idee gekomen van al die overbodige en vervuilende verre reizen?
De filosoof Blaise Pascal zei ooit dat alle ellende op de wereld voortkomt uit het feit dat we niet gewoon rustig thuis kunnen blijven. Daarom besloot ik deze zomer lekker thuis te blijven, en hooguit een paar (duurzame) dagtochtjes per trein te maken. Bovendien: met een goed boek kun je ook heel mooi reizen in de geest. Zo heb ik onlangs in mijn luie stoel twee verre reizen gemaakt, allebei in de middeleeuwen: met Isidorus van Rillington (in ‘De ommegang’ van Jan van Aken) en met Dolf Wega (in ‘Kruistocht in spijkerbroek’ van Thea Beckman).
Isidorus, die zijn geest heeft getraind om dingen te onthouden via een denkbeeldige wandeling (‘ommegang’) door een gebouw, reist helemaal tot aan het Verre Oosten. En Dolf is via een tijdmachine in de middeleeuwen terechtgekomen, waar hij meetrekt met een kinderkruistocht. Met dit tweetal ben ik dit jaar al de halve wereld over gereisd zonder dat ik zelfs maar de voordeur uit hoefde.
Reizen in de geest – en nog duurzaam ook! Ik wens u allen een behouden landing. Vergeet uw bagage niet en denk om uw hoofd!
Hopensjouwer
Ook van Hopensjouwer:
Geef een reactie