Hoe behoudt je ritme wanneer de buitenwereld en je binnenwereld niet meer matchen? Hoe is dat als het leven niet meer vanzelf gaat en het leven volgen niet meer vanzelfsprekend is? Jeroen Kloet legt het uit.
De mens is een open systeem. De hersenen staan voortdurend in verbinding met de buitenwereld. Informatie die binnen komt wordt verwerkt door de midden hersenen om vervolgens verder te gaan naar de plek waar het hoort te komen. Tenminste, dit is de wetenschappelijke wijze van kijken naar het brein.
Nadat op de plekken waar het hoort de informatie verder is verwerkt kan na enige interne overdenking besloten worden tot actie, of juist niet.
De buitenwereld komt tot ons via onze zintuigen en na deze interne processing reageren we op de buitenwereld, of niet
Deze voortdurende golfbeweging van buiten naar binnen en weer terug lijkt haast op een dans. Het verloopt vloeiend en het ritme lijkt vaak ook als vanzelf te gaan. Er is genoeg ruimte om op een soms speelse wijze met de wereld om je heen om te gaan. En evenzo is er voldoende ruimte om zaken tot je te nemen en te overdenken, als dat nodig is.
Hoe anders gaat dit als je depressief bent. Of voortdurende angstig. Of manisch dan wel psychotisch. De dans van het milieu exterieur tot het milieu interieur verloopt plots haperig. Het ritme is niet meer goed afgestemd. Te langzaam, dan weer te snel en soms gewoon chaotisch. Het rimte lijkt niet meer vanzelf te gaan, je moet er moeite voor doen. Soms heel erg veel moeite.
Gevoelens van ondraaglijke somberheid, panische toestanden met existentiële angsten, stemmen, vreselijk ingewikkelde gedachten die zich maar op blijven dringen en je niet met rust laten, het gevoel voortdurende op je hoede te moeten zijn. Al deze elementen maken het interne milieu tot een zoemende bijenkolonie.
De mensen om je heen begrijpen het niet
Zij leven immers nog in harmonie en dansen verder op hun eigen ritme. Ze weten niet beter, logisch ook. Hoe kunnen ze dan begrijpen dat het zo druk in je hoofd kan zijn dat een normaal gesprek vrijwel onmogelijk is?
Hoe kunnen omstanders weten dat je heel hard moet werken om überhaupt goed te luisteren naar wat ze zeggen? Het gezoem is zo hard in je hoofd dat de ruimte volstrekt weg lijkt. Er is geen ruimte meer voor een ander, er is geen ruimte meer voor de dans.
Zonder enig ritme is er alleen nog maar overleving, met jezelf
Feitelijk is het open systeem bijna een gesloten systeem geworden. Doordat degene die lijdt aan deze narigheden zich meer en meer terugtrekt in zichzelf. Doordat contact met anderen vermeden wordt of niet goed meer mogelijk is dreigt isolement.
En isolement sluit het systeem. Geen extern milieu meer dat je kan bereiken. Je bent opgesloten met je eigen chaos die alleen maar verder toe zal nemen als je opgesloten blijft.
Het is een ingewikkeld dilemma. Degene die lijdt heeft behoefte aan contact maar kan dit maar in zeer beperkte mate aan. Degene die wil helpen heeft dikwijls veel moeite contact te maken met de ander, niet goed begrijpend waarom dit zo moeilijk is voor die ander.
Juist daarom is het denk ik zo belangrijk om met elkaar, samen dus, te blijven zoeken naar een manier waarop je met elkaar kunt praten. En dus ook aan kan leren geven wat wel helpt en wat juist niet. Het klinkt zo makkelijk maar feitelijk probeer je met elkaar in contact te komen terwijl beiden zich bevinden op een andere planeet.
Zodra er weer meer ruimte komt en de storm is gaan liggen, dan zal de dans weer op gang komen, een gemeenschappelijk ritme hervonden kunnen worden en het contact zich gaan vormen. Dan kan het hopelijk weer gaan stromen…
Geef een reactie