U wordt wakker en komt er razendsnel achter dat u zich in een rondtollende capsule bevindt. U ziet metertjes, cijfertjes, knopjes, een heel dashboard. En door een paar kleine ruitjes ziet u in een razend tempo de zon, de aarde, de maan, en een ontelbare hoeveelheid sterrenbeelden langskomen, telkens weer opnieuw in een onbegrijpelijk patroon.
Door de krakende radio hoort u een stem: “Slik middel X.” Vertrouwend op de stem doet u dat, en uw capsule gaat nog harder rondtollen. U hoort “goed zo”, en daarna de volgende instructie: “ga hardlopen.” Wat?! Ik zit vast in dit blikken luciferdoosje en ik moet nu gaan joggen?! Dan niets meer. Na een uurtje: “Meldt u bij kamer Y en ga daar een mandala tekenen.”
“Euh… hallo? Crisis hier.”
Ik zie mijn realiteit in een niet zo ordelijke volgorde langskomen en een mandala tekenen is nu niet iets wat als eerste in mij opkomt
“Misschien kan iemand met uitleggen welke knopjes ik wel en niet moet indrukken om het ding waar ik in zit stabiel te krijgen?”
Het antwoord is uitermate verontrustend: “Er wordt een gemeenschappelijke lunch om half één geserveerd.”
Hoe lang zal het duren denkt u, voordat u beseft dat het grondstation waarmee u contact hebt, geen idee heeft in welke situatie u verkeert? Ja, wel een conceptueel idee: u heeft wanen, chemische onbalans, enz.. En op basis van dat oordeel is het dan ook niet meer noodzakelijk om u praktisch te helpen uw rondtollende capsule te leren besturen.
Immers: wat u ziet is niet waar. Dat wil zeggen, in de ogen van uw medemens.
Nu vraag ik u iets anders voor te stellen: uw vertrouwen
Stel dat uw vertrouwen in uw medemens groter is dan uw zelfvertrouwen. Dan vermoed ik dat u uw uiterste best zult doen om het idee ‘waan’ te omarmen, en met enige mazzel zult u twee tot zes maanden later blij zijn dat u van uw ziekte bent bevrijdt.
Maar als uw zelfvertrouwen groter is, dan kan er nog maar één conclusie volgen: uw realiteit is net zo waar als die van de mensen op aarde, met dat verschil dat het grondstation geen idee van deze andere realiteit heeft. En kunt u het ze kwalijk nemen? Natuurlijk niet. Ze zijn nog nooit daadwerkelijk de ruimte in geweest, dus het maximaal haalbare voor hen is het concept ruimte. Ze hebben geen ervaring met, of herinnering aan de realiteit ruimte. Maar de naïeve arrogantie om te veronderstellen dat er maar één realiteit is, namelijk die op aarde? Ja, dat wel.
Dat getuigt van een uitgestrekt gebrek aan wijsheid. Of, zo u wilt, een dommigheid van ongekende proporties
Misschien bent u als aardbewoner niet overtuigd. Denkt u aan het lijden van al die psychisch zieke mensen. Weet dan dat mijn persoonlijke overtuiging is dat mijn lijden in eerste instantie niet voortkwam uit de alternatieve realiteit waar ik me in bevond, maar het totale gebrek aan intentie om met me mee te reizen. Terwijl een paar ogen en handjes extra het cruciale verschil hadden gemaakt.
Het verschil tussen een ruimtereis vol angst, paniek, woede, en afschuw in de vorm van absolute (in de meest zuivere zin van het woord) eenzaamheid of eentje waarbij er sprake zou zijn geweest van geborgenheid, geleverd door één of meer medereizigers, wat dan als springplank had gediend voor een emotionele vrijheid om met verwondering naar buiten te kijken.
Wie weet waren de observaties die ik dan had kunnen doen van onschatbare waarde geweest voor, jawel, dezelfde planeet aarde
Misschien bent u hier te nuchter voor. Laat u het ruimtereizen graag over aan science fiction liefhebbers, dromers met de kop in de wolken. “Kom op”, denkt u, “Kom eens op aarde. Get real.”
Wees gerust, ook voor u heb ik iets. De foto boven dit artikel. Maar voordat ik u een hint geef het volgende: stelt u zich voor dat u dadelijk de enige mens op aarde bent die het ziet. Werkelijk. U doet natuurlijk u best, nodigt een hele zaal uit om duidelijk te maken wat het is dat u ziet. En iedereen, niemand uitgezonderd, uw directe familie, vrienden, kennissen, collega’s, de bakker op de hoek, kijken u allemaal op dezelfde zorgzame, invoelende, meelevende en als gevolg daarvan, uiterst isolerende blik aan die maar één ding zegt:
U bent ziek. U hebt hulp nodig. Dringend
Terwijl u luid protesterend, waardoor de lichte dwang van uw medemens alleen maar toeneemt, van het podium af wordt gedirigeerd, komt u plots tot een schokkend inzicht: u ziet het niet alleen als enige, u bent ook panisch er in te verdwijnen. Geen nood: uw toekomstige lotgenoten begrijpen díe angst uitstekend.
Zo, dat lijkt me qua hint meer dan duidelijk genoeg. In ieder geval in mijn realiteit.
Bas Kruip is 51 jaar en zijn leven kwam vier jaar geleden, na een carrière als ICT-er, tot een full stop. Na een GGZ-traject van alles bij elkaar meer dan twee jaar houdt hij zich momenteel bezig met wat hij graag wil: cabaret. Onder de naam ‘madebymensch‘ is hij in 2015 gestart met de voorstelling “De eenzame astronaut” over zijn ervaringen met de GGZ. Dit najaar verschijnt er een tweede voorstelling op de planken, “Eeuwig Geluk – een cursus voor gevorderden” waarmee hij een poging doet om het publiek actief duidelijk te maken dat het niet makkelijk is om een psychose te bewerkstelligen, maar dat iedereen het kan.
Geef een reactie