In deze blog toont Ruth op een heldere manier de verwarde binnenwereld die zich in haar hoofd afspeelt. Ze schrijft over ‘de slaaf van haar stem’, haar ‘zelf’ en hoe deze onderling met elkaar verbonden zijn.
Leeg, verward, gevoelig, onzeker, angstig, boos, agressief. Veel achterstand in huishoudelijke taken, niemand die helpt. Iedereen die alles normaal vindt. Wat er al te zien is, wordt gebagatelliseerd of men roept of fluistert juist hoe gestoord het is.
Een schip in een storm, soms torenhoog op een golf soms meters naar beneden. Zo gaat het elke dag weer
Ik denk vaak dat dat ik beter de dokter kan bellen. Dan bedenk ik me dat ik de laatste tien keer dat ik geweest ben, er niets aan de hand was of de hulp geen hulp was. Een hulpvraag dat voelt als een blaadje in de wind.
Soms is er iemand die op dit blaadje stapt of het oppakt of wegveegt, maar aan de boom plakken doet niemand. Dat klinkt zo best logisch. Wat ik dan wel moet doen, weet ik niet.
Alles is normaal. Er staat geen politie, justitie of dokter op de stoep, geen jeugdzorg, geen vrienden en geen familie. In mijn wereld, in mijn hoofd ben ik verward.
Raar genoeg ben ik toch graag in mijn hoofd
In mijn hoofd voel ik mij zelf mijzelf; daar ben alleen ik en daar is het logisch alleen ik. Mijn hoofd heeft tientallen toestanden die ik de hele dag probeer te peilen wat ik voel. Dat is nu eigenlijk mijn dagtaak. Bewust bedenken wat ik voel.
Omdat mijn emoties zo snel wisselen en het ook nog best veel nuances kent, kan ik daar continu druk mee zijn. Dat maakt mij dan weer boos.
Boos op de wereld die ik niet kan bereiken. Boos op de wereld die niet mijn werkelijkheid ziet. Boos op de twee-eenheid die ik ben geworden. Al twijfel ik in mijn verwardheid of het niet altijd al zo was en ik er nu alleen maar bewust van ben.
Het zou zo fijn zijn als ik weer gewoon mijn dagelijkse taken kan gaan doen, over werken nog maar niet te spreken. Blijkbaar lukt dat goed genoeg. Er is tenslotte niemand die zich zorgen maakt.
Dat maakt mij verdrietig. Zoveel tijd en zo weinig nuttige doelen
Het is niet dat ik niet begrijp hoe ik mijn taken moet doen. Daarom werkt hulpverlening ook niet. Ik weet prima hoe het moet en ik zie er ook nog normaal uit. Dat maakt dat hulpverlening – als het er al is – niet lang duurt en er niet lang is.
Dan kan ik het wel weer zelf. Dan heeft mijn stem gewonnen en ben ik slaaf van mijn stem. Mijn stem, mijn zelf, mijn ik die mij leeg, verward, geluidgevoelig, onzeker, angstig boos en agressief maakt.
Ik moet doen wat mijn stem zegt. Daar ben ik het niet altijd mee eens. Dat maakt mijn stem een aparte partner. Ik kan alleen maar hopen dat deze nooit een partner in crime wordt.
In mijn wereld, in mijn hoofd ben ik verward. Raar genoeg ben ik toch graag in mijn hoofd, voel ik mij zelf mijzelf. Met mijn slaaf. Ik. Verward.
Wie ben ik? Waar ben ik? Boos, wat moet ik doen? Luisteren wat mijn baas zegt. Mijn baas die soms in kleur, muziek, beweging of andere omgevingsfactoren praat. Ik vind het er fijn, daar hoef ik alleen maar te volgen.
Doen wat mijn stem zegt, mijn stem de baas. Dan voel ik mij mijzelf en gelukkig
Eng is het ook, in de wetenschap dat in mijn wereld de wetten van de normale wereld niet gelden. Die wetenschap is eng en soms zelfs angstig en verdrietig en zo draai ik de hele dag heen en weer en ziet dat er blijkbaar normaal uit. Normaal: mijn stem, mij zelf, mijzelf, ik slaaf van, mijn stem.
Ruth De weg kwijt in mijn biografie. Ik was ooit. Ik ben. Ik weet niet. Normaal.
Meer informatie:
Vragen van de redactie:
Herken je je in dit verhaal? Op welk gebied voel jij je onbegrepen? Wat doe jij om serieus aandacht te vragen voor het onbegrip dat je ervaart? En wat doe je vervolgens als dat er niet blijkt te zijn? Hoe vind jij grip en begrip?
Geef een reactie