Dit was de Socialrun 2016 van Jeroen Kloet. “Het is zwaar, zo ontzettend zwaar. Het duurt al zo lang, zo ongelooflijk lang. Bij iedere stap vraag ik me af hoe lang ik nog kan blijven staan. Mijn lichaam doet pijn. Lood in mijn benen, brandende ogen. Boze gedachten nemen bezit van mij en trekken me naar beneden in een bodemloze put”.
Ik kijk vooruit in het niets en hoop op de aflossing die nooit komt. Mijn tocht gaat naar nergens.
Ik loop omdat stil staan opgeven betekent. En opgeven is geen optie, toch?
Diep in mij weet ik dat deze tocht ooit gaat ophouden. De meet ligt ergens in niemandsland, ver onttrokken aan het oog. De nachten zijn koud en eenzaam. De dagen leeg en betekenisloos.
De finish, ik moet de finish halen. En dan zal het weer goed zijn, toch?
Ik herhaal de vraag keer op keer in mijn hoofd. Het gaat toch weer goed komen met me? Ja toch?
Ik krijg geen antwoord. Het blijft stil, doodstil. En in de stilte , vanuit de ochtendmist zie ik de grauwe zon weer langzaam omhoog komen. Een nieuwe dag is begonnen. Hoe ga ik die in godsnaam weer overleven?
Ik ontwaak, terwijl ik pas net dacht te slapen. In de verte hoor ik iemand roepen dat we exact een uur hebben, dan begint de tocht weer. Ik draai me nog een keer om maar besef me dat dit geen verlichting gaat bieden. Opstaan is beter. Eerst maar eens rustig zitten. Ik neem de omgeving langzaam in mij op. Voor me zijn een aantal mensen al druk bezig een ontbijt klaar te maken.
Ik voel een hand op mijn schouder:
“Beetje geslapen, kerel?”.
“Ik geloof dat ik zowaar wat geslapen heb ja”, antwoord ik slaperig.
Terwijl mijn lijf langzaam ontwaakt bij het voorgeschotelde ontbijt voel ik de energie weer terugkomen. Iedereen probeert elkaar te steunen bij de aankomende tocht. “Nog 20 minuten, dan komen ze binnen!”, roept een stem. Iedereen begint zijn spullen bij elkaar te zoeken. Tassen worden gecontroleerd en afgegeven. De fietsen worden in gereedheid gebracht, de loopschoenen weer aangetrokken.
Bemoedigende kloppen op schouders, blikken die elkaar vinden in deze gezamenlijke strijd
We zijn al bijna op de helft, het aftellen is begonnen. Het andere subteam komt eraan, applaus volgt. Gejuich stijgt op. Mensen omhelzen elkaar.
“We gaan ‘m opvreten man, die Afsluitdijk!”
Ik stap op mijn fiets voor de aanloop naar de dijk die het mooie Friesland verbindt met Noord-Holland en kijk al uit naar de run-bike-run tocht die gaat volgen. Het gaat zwaar worden. Maar ik kijk er potverdikke naar uit. Samen gaan we ’t gewoon flikken. M’n benen voelen zwaar , m’n hoofd tolt. Maar m’n geest wil vooruit, op weg naar het monster. Teamgenoten stappen in de bus, de eerste loper neemt al over. De nacht valt en ik voel me goed.
We gaan ‘t halen, op zeker. En de finish? Dat zien we morgen wel weer. Eerst gezamenlijk de nacht in
De socialrun als metafoor. Het is eigenlijk zo makkelijk. Verbinding maakt het verschil tussen dag en nacht. Mensen met een psychische kwetsbaarheid krijgen te maken met het feit dat hun geest hen bij tijden lelijk in de steek kan laten. Hen onderdompelt in een duistere wereld waarin verbinding soms mijlenver weg kan zijn. Waar het puur overleven is met jezelf.
Waar het onmetelijk eenzaam kan zijn. En waar onbegrip door de buitenwacht je met regelmaat ook nog eens ten deel kan vallen. En waar de innerlijke kritische stem ook met enige regelmaat klaar staat om je nog even dieper het moeras in te duwen, voor zover je nog niet diep genoeg zat.
Want ja, een psychische kwetsbaarheid is een teken van zwakte, toch?
Hoe oneerlijk kan de natuur eigenlijk wel niet zijn? Psychiatrische ziekten doen mensen belanden in hun eigen hel. Het lijden is dikwijls groot. Het begrip dikwijls laag bij omstanders en bij de lijdende zelf. Stigma en zelfstigma, het zijn slopers. Hoe is dit toch ooit ontstaan vraag je je af?
Daar waar de natuurlijke reflex bij iemand die lijdt aan lichamelijke pijn dikwijls bestaat uit troost bieden aan de lijder, daar wendt de blik zich dikwijls af van degene die gebukt gaat onder langdurige geestelijke pijnen.
Is het de aanblik van zoveel leed dat we maar moeilijk kunnen verdragen ?
Is het de angst dat ons dit moeilijk te bevatten leed ook kan overkomen?
Is het de onmacht die we voelen, niet wetende wat te doen, dat ons doet wegkijken?
Hoe dan ook, eenzaamheid is de vaste metgezel tijdens de tocht van stigma en zelfstigma
De stigmatiserende menigte wendt de blik af. Het zelfstigma doet de rest. Je hebt immers gefaald, je bent tot last. Dus jezelf ontkoppelen van verbinding is dan een logisch gevolg. Je bent overtuigd geraakt van de grootste leugen in je leven, je doet er niet meer toe.
De socialrun, een gezamenlijke prestatieloop, biedt het krachtigste medicijn dat werkt tegen de slopers stigma en zelfstigma. En dat medicijn heet verbinding. Tijdens de tocht ziet iedereen af. Kwetsbaarheid neemt toe naarmate de kilometers verstrijken en façades vallen langzaam af. De aangepaste versie van een ieder raakt steeds meer op de achtergrond en de ware identiteit komt naar voren.
Vanuit deze gezamenlijke kwetsbaarheid ontstaat het medicijn van de verbinding
Het doet rangen en standen verdwijnen. Het leidt tot meer begrip onderling en vooroordelen vervagen. Het gezamenlijk doel wordt omarmd en de ontlading na afloop is enorm. Verbinding zorgt voor stroming en doorbreekt de eenzaamheid.
De socialrun als medicijn tegen stigma, wat een geweldig concept!
Video-impressie van Team GGz Breburg tijdens de Socialrun 2016
Video: Diana Vriends
Photo credit: Giovanni Alvares, team GGz Breburg
Meer lezen over de SocialRun?
- ‘Dit gaat ook over mij’ – 6e editie Socialrun gaat eind september 2018 los
- Het geheim van de Socialrun – over verbinding en veiligheid
- De Socialrun als medicijn – Jeroen Kloet (2016)
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie