Na vier weken slaat de verhoging van de medicatie aan en wordt hij iets rustiger in het praten. Verder is hij nog wel heel hyper.
Wij, als gezin, zijn emotioneel uitgeput. Alle dagelijkse dingen zoals werk en school gaan ook gewoon door. Constant ben je ermee bezig.
Dit vreet energie en levert spanningen op voor ons allemaal
De sociale activiteiten, je ontspanning, staat ook even stil. Je wilt het voor hem niet (te veel prikkels) en ook voor jezelf niet. Te moe om nog iets te ondernemen.
Dus na lang aarzelen wederom gekozen voor een time-out. Zoals hij altijd zegt: “Ja hoor, ik heb wel weer zin in een leuke vakantie.” En het is voor hem ook leuk, want hij gaat dan naar zijn familie. Hij kan zich daar altijd erg op verheugen. En gelukkig maar. Want je voelt je toch altijd bezwaard.
Het liefste wil je het zelf oplossen en niet om hulp vragen. En kun je anderen ermee lastig vallen? Na zoveel manische periodes zeg ik:” Ja, dat kan en moet je gewoon doen.” Er voor elkaar zijn en fijn dat je het zo op kan lossen. En er niet, zoals ik dit keer, er te lang mee wachten en je er zelf hierdoor verdrietig een eenzaam voelt.
Op naar de ‘gezonde prikkels’. Alles thuis even loslaten. Lekker veel wandelen, fietsen en lichamelijke dingen doen in een andere omgeving.
Het hoofd even helemaal leeg en afleiding.
En dan maar hopen dat het iets rustiger wordt in zijn hoofd, moe wordt en eraan toegeeft
En wij. Eerlijk: we tanken even bij. En we zijn best opgelucht met even een beetje rust in huis.
En ook dit keer krijg ik een hele andere partner terug en de kinderen weer een beetje hun papa.
Het heeft hem en ons goedgedaan.
Nu volgt de passieve periode, deze hebben wij liever, en haalt hij veel slaap in. De manie is helemaal weg en er komt dan bijna niets uit zijn handen. De omgekeerde wereld.
Was er maar een tussenweg, een soort balans…
Dus we zijn er nog niet. Deze fase moeten we ook nog door. Maar ook dit keert weer ten goede. En dat mag ook wel na (gelukkig dit keer maar) zes weken manie.
Linda is 27 jaar getrouwd en heeft 3 kinderen. Sinds de jongste 3 was, nu 23 jaar geleden, kreeg haar man zijn eerste manische psychose. Voor haar toen totaal onbekend en een grote schrik. Het had ontzettend veel impact. Op dat moment nog niet wetende dat er nog veel manische periodes zouden volgen.
Dit blog is een vervolg op Linda’s vorige blog met dezelfde titel.
Geef een reactie