Nien kan eigenlijk niet verklaren waar de vreselijke angst en dreiging van de waanwereld vandaan komt. Over het niet meer weten en spijt. “Er is voor mij ook niks te behappen en ik wil niets liever dan slapen.”
Je zit vast in een continue terugkoppeling van ontzettende dreiging en angst; met een lijkbleek gezicht, grote, vermijdende ogen, een krampachtige houding en klamme handen en je ademt alsof je een marathon hebt gelopen. Zittend op het puntje van je stoel.
Wat is er gebeurd?
Dan vraagt natuurlijk ieder mens je “Wat is er? Is er iets gebeurd?”, en gaat na wat er kan zijn, of dat misschien iets verkeerds is gedaan. En soms vermoed ik dat de schakelaar voor onze REM-slaap hapert, elke verklaring voor het bonzende hart lijkt reëel te zijn- elke mogelijke ramp kan elk moment over ons neerdalen als de sluipende schaduw in de ooghoek van een nachtmerrie, hoe wanhopig je ook zelfs jezelf probeert te overtuigen: “dit is niet zo- dit klopt gewoon niet!”, alle onwerkelijke dingen lijken werkelijk als je droomt.
Misschien slaapwandelen we wel. Om dan een antwoord aan te bieden, om dan een reden te zoeken en te doen alsof je het probleem kan vinden dat, als het verholpen kan worden, de uitweg biedt uit deze dagenlange cyclus van angst en verlatenheid. Onthecht van de omgeving en de tijd, en hetgeen er is, want je kan simpelweg niet meer verwerken wat van je zintuigen niet meer wil worden vertaald. Hoe voel je je in de steek gelaten als je niet kan zeggen wat jou zo aanvalt- omdat het ongrijpbaar is.
Het ergst, het kwaadst
Noem het ergste wat je vreest, of verwijt een ander de kwaadste bedoelingen die je hersenen voor je oproepen. Maar als de waas enkele uren later een beetje voorbij is getrokken denk je alleen “wat heb ik nou weer voor onzin uit zitten kramen?” maar het verwrongen ijlen van jouw koortsdroom heeft die ander geraakt en gekwetst, die denkt: hoe kan dit in jou omgaan en wat kan ik er toch aan doen? Ik zou dan wel eens gezegd willen hebben: ik voel me zo angstig, zo boos en zo verdrietig en er is gewoon geen reden.
Geen woorden meer aan vuil maken
Ik waardeer je bezorgdheid maar ik wil je niet onrustig maken, er is voor mij ook niks te behappen en ik wil niks anders liever dan slapen- en echt weer wakker worden. Laat de waanverklaringen in die schemerwereld waar ze horen te blijven en vraag me om geen woorden meer aan ze vuil te maken. Het zijn neurotransmitters die de weg kwijt zijn, en ik ook, de neuroot.
Nien (pseudoniem) is psychosegevoelig en voelt soms spijt over wat waanverklaringen te lijken zijn.
Meer over psychose
Geef een reactie