Leven in een verdraaide werkelijkheid. Kan dat? Jarenlang overleefde Mia in een verdraaide werkelijkheid. Tot ze eindelijk in de gaten kreeg wat er aan de hand was: haar zelfbeschermingsmechanisme leidde haar leven, niet Mia zélf.
Ik kan na vijf jaar psychotherapie zeggen dat de oorzaak van mijn zes psychoses en twee zware depressies bekend is: een traumatische jeugd. Het blijkt dat ik geboren ben in een onveilig nestje waar ik allesbehalve mezelf mocht zijn. Ik groeide op in een dysfunctioneel gezin waarin sprake was van narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing. Al vanaf mijn eerste levensmaanden ben ik een ‘vals zelf’ gaan leven. Ik werd geacht te voldoen aan de wensen, eisen en verwachtingen van mijn ouders. Ik was onveilig gehecht en het ontbrak mij aan basisveiligheid en basisvertrouwen. Ik was eigenlijk vooral aan het overleven en ontwikkelde daartoe tal van afweermechanismen. Dat is wat ik nu weet. Dat is de waarheid. Ik kan het niet langer mooier maken dan het is.
Echter door die vele afweermechanismen, waaronder ontkenning en verdringing, leefde ik vier decennia lang in de illusie dat ik een normale, gelukkige jeugd had gehad
Ik bleek te leven in een verdraaide werkelijkheid. In een heftig en zeer intensief psychotherapeutisch helingsproces, wat ik ben gestart na mijn derde psychose, hebben mijn therapeut en ik deze illusie ten val gebracht. We hebben mijn ware zelf laten ontkiemen. We hebben haar uit laten groeien tot de gezonde, hoogsensitieve, sterke en levenslustige vrouw die ik nu ben.
Om dit te bereiken ben ik diep gegaan. Ik heb moeten leren voelen, ik heb vele afweermechanismen moeten ontmantelen en ik ben door vele lagen van oude pijn gegaan. Het was keihard werken en erg pittig. Maar achteraf was het al deze moeite zeker waard. Ik ben zo blij met wie ik nu ben en waar ik nu sta. Ik leef!
En… zeer recent heb ik de dynamische oorsprong onder mijn psychoses ontdekt!
Ik zie mijn psychoses als een uiterste vorm van afweer: de werkelijkheid verdraaien om de keiharde, pijnlijke waarheid maar niet onder ogen te hoeven zien. En met het verdraaien van de werkelijkheid kon ik aan iets onderliggends (blijven) voldoen, namelijk aan het beschermingsmechanisme ‘splitsen’: extreem zwart-wit denken. Splitsen valt onder het zwaardere afweergeschut.
Splitsen was een mechanisme in mij wat niet overeind kon blijven toen ik in therapie steeds maar weer bleef kiezen voor acceptatie van de pijnlijke waarheid
Ik ging voor de heelheid in mezelf en voor omarming en integratie van mijn ‘schaduwzijde’. En toen ik eenmaal de heelheid in mezelf gevonden had, kon ik ook de heelheid in alle mensen om me heen zien. En daarmee kon het splitsen-imperium in mij instorten en werd de bodem onder mijn psychoses weggevaagd.
In het boek ‘Niemandskinderen‘ van Carolien Roodvoets wordt erg goed uitgelegd wat splitsen is. Dat heeft me veel inzicht gegeven.
Mia groeide op in een onveilig, dysfunctioneel gezin. De impact die dat op haar had ontdekte ze veel later. De kleurplaat bovenaan deze blog heeft ze ingekleurd tijdens een psychose. Ze zag pas veel later, toen ze allang uit de psychose was, dat ze de uil gesplitste ogen had gegeven.
Meer informatie:
Geef een reactie