Het is al laat als ik aan de nieuwe blog begin. Het is zo laat dat het al bijna weer vroeg is. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de drukke weg aan de achterkant van mijn huis rustig is, er bijna vredig bijligt. Ik kan niet slapen. Ik word wakker gehouden.
Ik houd mezelf wakker. Door stemmen in mijn hoofd, hallucinaties en soms ook een beetje wanen. Van de stemmen mag ik niet slapen, moet ik wakker blijven ook al ben ik doodmoe. Te veel gedachten spoken door mijn hoofd, meer of minder belangrijk: Mag ik vannacht nog slapen? Kan ik vannacht nog slapen? Wanneer wordt het licht? Zal de zon vandaag schijnen? Kan ik al een was draaien of moet ik wachten tot mijn huisgenoten wakker zijn? Moet ik niet gewoon proberen te slapen?
Ergens in de verte hoor ik de laatste tonen van een klassiek pianoconcert dat ik eerder had aangezet om tot rust te komen. Met mijn hoofd ben ik er niet bij.
Mijn hele lichaam is moe, uitgeput van nachtenlang wakker zijn
Bijna vier maanden houd ik het nu vol om maximaal vier uur per nacht te slapen. En overdag gewoon doorgaan met mijn leven. Bijna vier maanden volledige uitputting. En overdag nog wel gaan sporten.
Bijna vier maanden gek worden. En overdag nog wel gaan werken.
Bijna vier maanden waarin ik elke nacht een oorlog voer met de stemmen in mijn hoofd, oorlog met de hallucinaties buiten mijn hoofd maar vooral met mijn vermoeidheid.
Mijn lichaam schreeuwt dat het dit niet meer volhoudt, mijn lichaam stuurt me duidelijke signalen dat het niet meer kan. En ik blijf maar doorgaan
Tot ik op een bewust moment boodschappen blijk te ontvangen. Christina Perri zingt in haar nummer Human dat je als mens maar een bepaald aantal dingen aan kan, dat je breekt als het te veel wordt.
En ik breek.
Langzaam maar zeker breek ik en begin ik te praten. Over mijn stemmen, over mijn hallucinaties
Over mijn wanen en vooral over mijn vermoeidheid. En ik ben me ervan bewust dat er echt wel mensen zijn die me willen, ja, die me kunnen helpen. En dat ik niet elke nacht hoef te vechten tegen angsten, tegen bedreigingen die weliswaar in mijn realiteit echt zijn maar in iemand anders realiteit niet aanwezig zijn.
En terwijl ik dit stuk typ is het buiten donker. Ik neem stilletjes afscheid van mijn stemmen, van de oorlog die ik dagelijks voer en laat me langzaam op mijn bed zinken. Al gauw vallen mijn ogen dicht en val ik in een lange slaap. Pas uren later word ik weer wakker.
Ik word wakker met een missie: praten. Durf ik het aan?
Geef een reactie