In de buurt waar ik als kind opgroeide leefde een vrouw die vaak alleen in een nachthemd en op blote voeten rondliep. Soms schreeuwde ze erbij. De andere kinderen in de buurt noemden haar gek. Op een dag zat ze in de deuropening en had ik al mijn moed verzameld om met haar te praten. Ze vertelde dat ze achterna gezeten werd door een gemene man. Ik durfde haar niet te vragen waarom ze op blote voeten liep, dat fascineerde mij nog het meest.
Een paar dagen liep ik met blote voeten buiten om te proberen te begrijpen wat er in haar omging
Ik heb haar na die ene keer nooit meer gesproken en na een tijdje was ze verdwenen. Ze is mij altijd bijgebleven. Ik hoorde als kind namelijk ook vaak dat ik anders was en de andere kinderen in de buurt vroegen weleens aan andere gezinsleden waarom ik zo anders was. Ook binnen het gezin hoorde ik het weleens. Ik was erg bang dat ik op een dag ook schreeuwend op blote voeten door de straten zou rennen. Uit angst voor vervelende consequenties durfde ik niemand te vertellen dat ik last had van stemmen.
De stemmen begonnen vaag
Ik dacht dat ik mijn naam hoorde of ik dacht ergens een gezicht te zien die er niet was. Ik probeerde een systeem te bedenken om de controle terug te krijgen over mijn gedachten. Ik bedacht allerlei berekeningen die ik steeds moest herhalen om te voorkomen dat ik gek zou worden. Over ieder aspect in mijn leven dacht ik diep na. Ik durfde nog nauwelijks te praten omdat ik niet wist of wat ik zei wel waar was en als het dan niet waar was of ik daar dan door in de war zou raken. Ik begon overal patronen te herkennen. Als ik mensen hoorde praten dacht ik dat het over mij ging en dat daar geheime boodschappen in verborgen lagen. Denkbeeldig maakte ik berekeningen om de boodschap van andermans woorden te ontkrachten.
Pas toen ik volwassen werd besefte ik dat het probleem in mijn eigen gedachten lag
Hoe meer ik bezig was met de berekeningen en de patronen hoe verwarder ik raakte. Na een suïcidepoging kwam ik in contact met de hulpverlening. In eerste instantie voor een depressie. Het kwam niet in mij op om over mijn gedachten te spreken, omdat ik niet beter wist dan een leven met strijd tegen mijn eigen gedachten. Ik kreeg verschillende soorten medicijnen, maar ik had niet het gevoel dat het werkte. Ook omdat de medicijnen ervoor zorgden dat ik minder creatief was en het maken van berekeningen niet meer lukte.
Uiteindelijk lukte het om een medicijn te vinden dat mij rustiger maakte
Het medicijn was in het begin heel naar, omdat alles wat mij bang maakte zoals de patronen ook de enige bekende manier voor mij was om de dag door te komen. Het is nog steeds heel moeilijk om niet met berekeningen en patronen bezig te kunnen zijn en als ik mindere dagen heb, kost het nog steeds veel moeite om bij de realiteit te blijven. Het weegt echter niet op tegen het relatief veilige gevoel dat ik nu ervaar. Zolang ik mijn medicatie blijf gebruiken en de verleidingen van patronen zoveel mogelijk uit de weg ga, gaat het redelijk goed.
De dame uit mijn kindertijd heb ik nooit meer gezien en heel soms denk ik nog weleens aan haar. Ik weet niet hoe ze heet, waar ze is, maar ik hoop dat ze ook de hulp en rust gekregen heeft om een menswaardig leven te leiden. Dit verhaal is voor haar.
Gastblogger. De naam van de schrijfster is bij de redactie bekend.
Geef een reactie