De visie dat stemmen voortkomen uit een levensgebeurtenis, daar kan ik heel goed in komen. Ik weet het nog goed, ik was 8 jaar oud en mijn zusje een jaartje jonger. Onze moeder vertelde ons dat pappa en mamma uit elkaar gingen, omdat zij niet meer van elkaar hielden.
Beide vervuld met verdriet zochten wij de steun van onze ouders op. Mijn zusje kreeg die steun, maar mij werd verteld dat ik groot en sterk moest zijn voor mijn zusje. Als mijn zusje erbij was, was ik niet meer verdrietig, maar hield ik mij groot en sterk en steunde ik haar.
Ik nam mijn taak heel serieus op mij, want dagen later trof ik mijn vader ’s nachts huilend op de bank aan. Zelf kwam ik verdrietig naar beneden, maar omdat ik mijn vader zag huilen, legde ik de link dat ik ook groot en sterk voor hem moest zijn en ging hem troosten.
Mijn moeder was een heel ander verhaal. Het leek wel alsof wij allebei van een andere planeet kwamen en nadat zij en mijn vader uit elkaar waren gegaan, leek dit alleen maar erger geworden. Ik kon bij haar niet terecht, ik kon niet verdrietig zijn. Die ruimte was er niet.
Zo leerde ik niet met mijn emoties om te gaan, maar nam ik tegelijkertijd ook afstand van mijn ouders en zusje
Wij communiceerden niet meer. Ik nam ook steeds meer afstand, omdat ik mij niet veilig voelde. Ondanks alles bleef mijn loyaliteitsgevoel heel groot en bleef ik wel bij hen wonen, zelfs na de pogingen van Jeugdzorg om mij uit huis te plaatsen.
Er werd ook vaak gezegd dat mensen zich niet druk hoefde te maken om mij, want ik was zo’n lieve, vrolijke en sterke meid. Ik zou er wel komen. Ik was er altijd voor iedereen.
Dit alles maakte dat ik twee stemmen ben gaan horen
De stemmen waren een soort ouders van mij. Een man en een vrouw bij wie ik verdrietig mocht zijn, zij bekommerde zich om mij, moedigden mij aan, gaven mij tips en adviezen en waren een luisterend oor. Ik voelde mij niet meer alleen en ik voelde mij bij hun wel serieus genomen.
Het werd voor mij heel moeilijk om nog dingen aan te nemen van mijn ouders, want waarom zou ik dingen aannemen van mensen die mij niks geven. Terwijl ik ook twee mensen had die mij wel serieus namen en mij in mijn waarde lieten. Hierdoor werd de afstand door de jaren heen tussen mijn ouders en mij nog groter.
Op mijn 15e ben ik op een verjaardag van een klasgenoot dronken geworden
Daar heeft een klasgenoot misbruik van gemaakt en mij aangerand. Vanaf dat moment zijn de stemmen omgeslagen van positieve, helpende en ondersteunende stemmen omgeslagen naar negatieve, bekritiserende en zelfs (be)dreigende stemmen. In mijn jeugd werd ik vreselijk gepest, omdat ik de kleinste en de jongste was, ik had niet de hipste kleding en ik was, door het intensieve turnen, behoorlijk gespierd. Op latere leeftijd werd ik ook nog gepest vanwege mijn gebrek aan kennis of juist dat ze mij een betweter vonden. Dit werd voor de stemmen ook een thema om mij elke dag mee te confronteren.
Deze stemmen maakten dat ik mij minder goed kon concentreren op school en later ook op mijn werk. Ik was van mezelf al een perfectionist, maar nu ging ik mezelf ook echt nog drie keer controleren om zeker te zijn dat het goed zat.
Zelfs dan zocht ik vaak nog naar de goedkeuring van anderen, aangezien de stemmen zeiden dat ik niks goed deed.
Er is ooit op school aan mij gevraagd of ik automutileerde. Toen ik nog niet eens wist dat mensen zichzelf iets aan kunnen doen. Vanaf dat moment werd dit een thema voor de stemmen om mij elke dag te vertellen dat ik mezelf iets aan moest doen. Een hele korte periode heb ik hier ook aan toe gegeven, omdat ik niet wist wat ik anders moest, want de stemmen hadden tot dan toe altijd goede adviezen gegeven.
Op mijn 17e werd ik verkracht door de jongen die ik al kende vanaf mijn 4e en die mijn beste vriend had moeten zijn.
Vanaf dat moment was ik alleen nog maar goed voor seks
Ik vond het heel moeilijk om relaties aan te gaan. Als ik dan een relatie had, zeiden de stemmen dat diegene alleen maar uit was op seks. Maar ook dat ik wel lelijk was, dus dat diegene mij weer zou verlaten als zij mij eenmaal naakt hadden gezien. Hierdoor heb ik eigenlijk nooit echt een relatie kunnen behouden.
Op mijn 19e kwam ik bij de GGZ terecht, ik had ondertussen al bedacht dat stemmen horen niet normaal is en durfde hierover dus niks te vertellen tegen mijn behandelaren. Ik kwam in een jongvolwassenengroep terecht waarin ik een meisje van mijn leeftijd tegenkwam die ook stemmen hoorde. Dankzij haar durfde ik voor het eerst open te zijn over mijn stemmen.
Mijn psycholoog stuurde mij meteen door naar de psychiater. De psychiater schreef meteen een antipsychoticum voor. Na een heel gezeur met de dosering vroeg een andere psychiater of ik voor een week extra medicatie van een lagere dosering kwam vragen om meer pillen te hebben om een suïcide poging mee te kunnen doen. Ik wist voor dat moment nog niet dat mensen zichzelf van het leven beroofden, maar dit werd vanaf dat moment voer voor de stemmen. Elke dag kreeg ik te horen dat ik mijn leven moest beëindigen. Dat ik het niet waard was om op deze wereld rond te lopen.
Helaas hebben antipsychoticum geen effect gehad op de stemmen
Zowel bij de voorgenoemde behandelaren als in mijn klinische behandeling van 1 jaar werd er niet gepraat over de stemmen. Ik heb in deze behandeling wel EMDR gehad voor de verkrachting die ik heb meegemaakt en hierna zijn de stemmen wel gestopt met de seksueel getinte opmerkingen. Voordat ik de behandeling uitging werd de antipsychotica weer helemaal afgebouwd.
Binnen een paar maanden was het weer over en kwam ik bij een psychiater van het ziekenhuis terecht. Bij het eerste gesprek dissocieerde ik al en kreeg ik meteen weer antipsychotica voorgeschreven, toen degene die met mij mee was vertelde dat ik stemmen hoorde. Maar ook bij deze psychiater werd er niet gesproken over de stemmen.
Daarna ben ik bij mijn huidige behandelaar bij PsyQ terecht gekomen met wie ik uiteindelijk in opnames op zoek ben gegaan naar medicatie die voor mij werkte tegen mijn andere psychotische verschijnselen en dit is gelukkig ook gelukt na lang zoeken. Hij had gehoopt dat dit ook zou werken voor de stemmen, maar helaas is dit niet het geval.
In deze tijd ben ik ook bij een Acute Deeltijd Behandeling terecht gekomen die mij hebben gewezen op een stemmenhoordersgroep
Hier heb ik mij, met een beetje doordrammen bij mijn SPV’er, voor aangemeld en hier kon ik voor het eerst praten over de stemmen. Dit was zo’n opluchting, hierdoor werd het als ik bij de groep was ook al minder. Helaas hadden zij ook geen pasklaar antwoord wat ik kon doen om de stemmen kwijt te raken.
In augustus 2015 was ik in crisis en heb ik meerdere dagen contact gehad met de crisisdienst. Op een dag belde Peter Oud mij op en ik vertelde dat ik last had van stemmen horen. Hij vertelde mij een heel mooi verhaal over een cliënt uit zijn stemmenhoordersgroep. En hij vertelde mij dat de stemmen voortkomen uit een (traumatische) levensgebeurtenis en dat ze iets duidelijk willen maken, maar doordat ik ze negeer, de stemmen op een negatieve manier aandacht gaan zoeken. Ook vertelde hij mij dat het kon helpen om ze niet meer te negeren, maar juist op een positieve manier te benaderen.
Hij vertelde mij het verhaal van Monika bij hem uit de groep.
Ik werd zo rustig van dit gesprek en ik heb die avond de stemmen gevraagd of zij bij mij op de bank wilde komen zitten en een film wilde komen kijken. Het werd stil en er was wat gemompel, maar vanaf dat moment werden ze wel minder. Dit vertelde ik weer in de groep en die stelde voor om de stemmen welterusten te wensen, dus ook dit ben ik gaan doen. Vanaf dat moment waren de stemmen ook weg uit mijn dromen en werden ze overdag ook minder.
Daarna ben ik na gaan denken over wanneer de stemmen zijn gekomen
Zoals ik eerder vertelde was dit rond het uit elkaar gaan van mijn ouders en de afstand die er daardoor gecreëerd werd tussen mij en mijn ouders. Ik had ondertussen al jaren systeemtherapie gehad om die banden weer zien te herstellen, maar dat was altijd gericht op zoeken naar wie de schuld had en had dus nooit gewerkt.
Dus ik besloot om in mijn laatste opname die gepland stond met allebei mijn ouders toch nog een keer het gesprek aan te gaan en open kaart te spelen. Mijn moeder heb ik verteld wat mij echt pijn heeft gedaan en verteld waar ik spijt van heb dat ik dat heb gedaan. Ik heb mijn excuses aangeboden en uitleg gegeven over wat er met mij aan de hand is. Mijn moeder en ik zijn voor het eerst in mijn leven zo close dat ik gewoon bij haar op schoot kom zitten.
Toen mijn vader die ik alles verteld heb wat er speelde en die ik mijn excuses aan heb geboden voor wat er allemaal gebeurd is en hoe ik mij gedragen heb. Hij was heel emotioneel, maar zo blij dat we niks meer tussen ons in hadden staan en hij houdt van mij zoals ik ben. En ik kom bij beide weer regelmatig over de vloer.
Dit geeft mij zo’n goed gevoel. Ik ben wel hun dochter. Zij houden wel van mij
Ze zijn er voor mij. Ik mag wel huilen en als ik huil, troosten zij mij wel. Ik ben niet alleen. Mijn eigenwaarde en zelfbeeld zijn zo’n stuk verbeterd.
In september vierde ik mijn verjaardag bij mijn moeder. Terwijl ik mijn verjaardag al ruim 10 jaar niet meer gevierd had. En op die ochtend waren de stemmen weg, zonder waarschuwing of afscheid. Het was ineens stil. Klaar. Over.
Je zou denken dat dit heel erg fijn is, maar dit was meer raar en ik zat de hele dag te wachten tot ze zouden komen. Daarbij hoorde ik ineens alles wat er achter mij gebeurde, wat ik vroeger nooit gehoord had en dit was ook even schrikken. Ik heb hier echt een paar maanden aan moeten wennen. Om de een of andere bizarre reden miste ik ze. Ik denk omdat ik altijd wel iets hoorde en nu hoorde ik af en toe gewoon niks. Ik moest nu altijd iets van tv of radio aan hebben staan, omdat ik helemaal gek werd van de stilte. Dit is overigens iets wat ik ondertussen (juni 2016) nog steeds heb. De radio staat altijd aan bij mij thuis.
Maar als ik terugkijk, denk ik dat ze ooit gekomen zijn als steun voor mij, die mijn ouders mij op dat moment niet konden geven
Toen ik op een goed moment stopte met luisteren, zijn zij mijn aandacht gaan proberen te krijgen door te gaan schreeuwen. En mijn traumatische ervaringen gebruikten zij om een bepaalde reactie bij mij uit te lokken. Prikken op de zere plek, zodat die emoties eruit komen, want je krijgt natuurlijk geen reactie als je het over bloemetjes en bijtjes hebt. Maar ik denk dat ze nooit de rol van mijn ouders over hebben willen nemen. Dat het altijd de bedoeling is geweest dat ik weer in contact zou komen met mijn ouders.
Robin is ervaringswerker in opleiding en woont bij RIBW
Geef een reactie