Stigma is niet leuk. Hoe zit dat? McRammeo is best wel een psychotische man! Hij zit rauw in de game. Ook is hij redelijk chaotisch. Maar kijk ook voor hem uit. Want er is iets wat altijd meespeelt. En dat is: Niet de ander uitlachen of te veel neerhalen. Makkelijker gezegd dan gedaan: “Het blijft toch allemaal een beetje ziekelijk.”
Samen de dagen doorbrengen. Maar op zo’n afdeling als hier is het soms echt niet leuk. Het blijft toch allemaal een beetje ziekelijk. Omdat je minder interesse hebt in elkaar. Vaak onder elkaar is er wrijving. Het noodlot! Het feit dat wij een stoornis hebben betekent ook dat we over ziekere onderwerpen praten. Dat de sociale contacten gestoord zijn. Naast de karakters.
Stigma is niet leuk en ook zij zijn in the game
Ik bedoel dat er constant personages voorbijvliegen die niet altijd even leuk zijn. Totaal anders zijn dan wij zelf. Hoewel ik met H., R. en M. goed om kan gaan, blijven ze toch ook atypische mensen. Afwijkend van het normale.
Maar interesse tonen geeft vaak wel een boost voor de ander. We zijn anders en waardevol. Dergelijke mensen heb je hier wel meer. Je vindt stiekem de ander een beetje gek, maar je weet dat zij ook in de game zijn. Iemand zijn en iemand voorstellen. Lief en vriendelijk maar ook met hun beperking. Met jou en met elkaar. Een clubje tevreden patiënten. Of juist ontevreden.
Ik denk dat het een kwestie moet zijn van beiden
Je voelt je onzeker en een beetje paranoïde. Stigma is niet leuk! Maar je leeft en je hebt perspectief. Ook met elkaar. Het gaat allemaal een beetje naar tevredenheid! En in plaats van succesvol zijn, zijn wij datgene wat wel is; patiënten! Dat maakt ons tot mens in de maatschappij! Dat kan een man/ vrouw met psychose gelukkig maken.
Ik ben echt niet de beste, maar ik pretendeer het wel. Zoals met deze opsomming. Zo moet je als cliënt denken. Samen tot elkaar gebracht worden en accepteren. Namelijk elk individu in de wereld heeft zijn of haar negatieve kant.
Nu heb ik net heel dit artikel geschreven en had ik al kunnen zien dat ik kritiek aan het leveren was en dat ik negatief doe over zelfs mijn eigen vrienden. Gewoon over mijn eigen broeders! Maar zo is het helaas wel. Maar kijk, het is geen liefde maar respect. Zo hoort dat in de ziekelijke wereld van de psychiatrie. Er zijn er die er al behoorlijk goed op ingaan. Daarom doen wij wat we doen. En dat is keigaaf!!!! Dat ik mijn onverwachtse wendingen heb en feilloos kan bekritiseren.
De wederzijdse waarderingen zijn belangrijk
Wat zou ik met geld doen? Voor de mensen hier is dat totaal psychotisch! Wat? Geld? Mijn mede cliënten? Dat snap ik nu wel. Het zit hem juist in het accepteren van andere atypische mensen. Helaas!
Daar gaat dus deze blog over. Dat wij als personen worden gezien als gekken. Dat wij een stoornis hebben! Ditt houdt echetr niet in dat ik de ander niet mag. Daarom moeten we er samen iets van maken. Ik word door de ander vast ook wel eens voor gek verklaard! Zo ben ik een atypische met rap en met mijn zachte kritiek hier op mijn medebewoners. We blijven toch een beetje onder elkaar als vreemden maar eigenlijk ook niet. Je leert elkaar juist kennen, toch? Want toch is er die gezelligheid.
Pretenderen als de beste omdat ik wel een goede plaats heb hier in de groep. Althans dit voel ik bij mijzelf. Ook deze blogs maken mij erg trots. Mijn naam gaat hier liefjes over de afdeling. Het is mijn hobby om resultaten te boeken. Zoals ik al zei dat ik pretendeer als de beste. Zo hoort dat ook. De beste proberen te zijn. Samen een soort wereldje vervullen. Mijn verdere interesses en kunsten kun je bekijken op mijn website.
Geef een reactie