Geeske schrijft over het stoppen met therapie. Als een herfstblaadje dwarrel je binnen. Het is de eerste – misschien wel de laatste- open deur die je hebt gevonden. Na jaren in therapie te zijn blijf je je leven weer opbouwen. Is het tijd om te stoppen met de therapie?
Vandaag ontmoet ik de eerste psychotherapeut die me na een lange zoektocht binnen wil laten, mij een eerlijke kans wil geven. Een open deur waar zoveel vanaf hangt. Zal ik gezien worden? Krijg ik vandaag een oprechte eerlijke kans? Is hij bereid mij als cliënt te accepteren?
Na jaren worstelen en zoeken heb ik het voor mezelf inmiddels al aardig helder wat me scheelt
Een bipolaire stoornis en psychosegevoeligheid zijn een jaar geleden vastgesteld. Medicatie en gesprekken om mijn stemmingen langzaamaan weer een beetje onder controle te krijgen hielpen me.
- Na het doorlopen van een second opinion bij een ‘Top Referent Trauma Centrum’, kreeg ik de labels ‘DSNAO – als procesdiagnose richting DIS’ en CPTSS toebedeeld.
- Ik kreeg binnen het TRTC met lange wachtlijsten* te maken “voor noodzakelijke verdere diagnostisering” en het bijbehorende behandeltraject. Ik was niet gelukkig met die situatie.
Het totaalbeeld dat al die labels samen schetsten herkende ik echter wel
Sterker nog: het paste bij het grillige, ingewikkelde beeld dat ik van mijn eigen functioneren had. Al die classificaties beschreven de symptomen die ik al zo lang kende, maar waar ik alleen nog geen naam voor had.
Toen me bij het TRTC verteld werd dat mijn situatie zeer ernstig en uitzichtloos was, besefte ik op dat moment ook dat ik jarenlang wèl succesvol met deze problematiek had kunnen leven. Ik had eerder immers prima gefunctioneerd binnen de maatschappij en ik had had een mooie carrière achter de rug. Het was moeilijk te geloven dat ik afgeschreven was. Ik hield mijn mond en hield een sprankje hoop achter de hand.
Je dwarrelt verder
Ik stap de zelfstandige praktijk van de psychotherapeut binnen. Een zee van indrukken overspoelt me. Ik neem plaats en voel me overweldigd door de omgeving. Het lijkt hier in niets op de reguliere behandelruimtes zoals ik die binnen de grote GGZ instellingen kende. Het is er ruim, het voelt warm en geborgen. De ruimte is met zorg ingericht.
Er zit ook een plezierige afstand tussen mezelf en de behandelaar. Het is geruststellend om op zo’n mooie afstand van de wederpartij te zitten waarbij je fysiek, en dan met name je gezicht, niet zomaar aangeraakt kan worden. Niet dat ik hier ooit geslagen zal worden, dat realiseer ik me. Mijn zeer fijngevoelig afgestemde systeem is hier niet vanzelfsprekend van overtuigd.
Het wordt je al snel duidelijk dat je hier mag blijven
Sterker nog, deze nieuwe therapeut vindt het volstrekt vanzelfsprekend dat ik bij hem terecht kan voor therapie. In grote tegenstelling tot vele van zijn collega’s in de regio die me -op basis van mijn DSM classificaties- als persoon geen enkele kans wilden geven en me ongezien afwezen.
In de volgende tweeëneenhalf jaar begin je samen met je therapeut iedere sessie met een mindful momentje
Ik wandel op dat moment al enkele jaren dagelijks met een mindful insteek. Daar geloof ik in. De werkwijze van deze praktijk sluit dus prachtig bij mijn eigen bestaande werkwijze aan. In de volgende jaren word ik door dit mindful moment langzaamaan vertrouwd met de allerkleinste details van mijn armbanden, de schittering van mijn ringen en de figuren van het intrigerende Perzische vloerkleed waar mijn voeten op staan.
Ik durf mijn ogen niet te sluiten op deze momenten
Mijn systeem denkt altijd dat het nog net niet veilig genoeg is, hoezeer ik deze therapeut ook vertrouw. Het is alsof ik nog steeds door geweld verrast kan worden wanneer ik mijn ogen even sluit. Zelfs op deze mooie onbeschermde momenten. Het geeft niet. Ook met niet volledig gesloten ogen kun je gelukkig prima mindful zijn. We werken rustig verder aan mijn stabiliteit en aan mijn verhaal.
Ondertussen blijf je je leven gestaag verder opbouwen
Mijn leven krijgt langzaamaan weer meer vorm en inhoud. Ik neem mijn positie als moeder al redelijk vlot weer in binnen mijn gezin. Ik zorg er samen met mijn man voor dat onze kinderen de juiste scholen vinden waar ze kunnen gedijen, ze zich kunnen ontplooien, waar ze vrienden kunnen hebben. Mijn man en ik vormen weer een goed team. Ik woon in een prachtig huis en ik heb fijn werk. De facetten binnen mijn leven die nog steeds onveilig zijn, op mij zijn gericht zijn, laat ik heel langzaam naar de achtergrond glijden om de druk op mezelf verder af te kunnen laten nemen. Dat werkt.
Een prachtig stabiel plaatje komt langzaamaan tevoorschijn
Na tweeëneenhalf jaar sluit ik -uiteindelijk- ook mijn ogen tijdens het mindful momentje bij mijn therapeut. Dat voelt goed. Ik bent gepast trots op mezelf en omarm dat gevoel. Ik vertel het mijn therapeut niet direct… Dat doe ik pas enkele weken later. Hij glimlacht.
Hoe vanzelfsprekend is het om na stabilisatie verder te gaan met traumaverwerking binnen het drie-fasen model?
Het blijkt een hele kunst te zijn om 38 jaar aan onveiligheid, stalking, trauma’s, geweld, absurditeiten en pijn mee te nemen in de praktijkruimte. Ik weet mijn trauma’s, herinneringen en oude pijn nooit binnen de therapeutische setting te ontmoeten. Mijn achtergrond heb ik op plaatsen en in delen van mezelf opgeborgen waar ik niet zomaar bij kan komen. Ik wens dat niet te forceren omdat de risico’s daarvan voor mij simpelweg te groot zijn.
Daarbij is traumaverwerking ook geen wondermiddel
Een traject om trauma te verwerken zou in mijn geval moeten plaatsvinden met een EMDR-protocol voor vroegkinderlijke trauma. En ik zou, verrassend genoeg, moeten starten met het verwerken van het trauma dat ik heb opgelopen door de EMDR-methode zelf, die in het verleden onkundig en onnodig ruw bij me is ingezet.
Het is ook de vraag of ik überhaupt goed op EMDR als methode reageer
Mijn psychotherapeut raadt het me om die reden ook af. Ik denk dat hij daarin helemaal gelijk heeft. Ook mijn partner en mijn psychiater blijken het een wijze beslissing van ons te vinden om niet met traumaverwerking verder te gaan.
Ik ben best wel tevreden met mijn leven. Waarom zou ik dat op het spel zetten?
“Ik denk dat iedereen die een werkbare, menselijke manier weet te vinden om met zijn beperkingen om te gaan, en zo een zinvol leven weet op te bouwen, zijn eigen persoonlijke succesverhaal is.”
Ik besluit te stoppen met therapie, te stoppen met de EMDR
Dat ik voortijdig zou stoppen na het afronden van fase één binnen het drie-fasen model had ik vooraf nooit verwacht. En toch, als de streber die ik ben, vind ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Een stabiel leven kan een waardevol en rijk leven zijn. Het vraagt om een eigen balans. Als je die kunt vinden, je die ook weet te bewaken en je zo op jezelf kunt passen, dan is dat volgens mij ook wel een chapeau waard. Er zijn ten slotte nog genoeg andere doelen om na te jagen.
“Ik loop na mijn laatste sessie bij mijn psychotherapeut, slechts 2,5 jaar na mijn binnenkomst als eenzaam dwarrelend en verdwaald herfstblaadje, met een glimlach de grote wijde wereld weer in. Ik, inclusief al mijn eigenaardigheden, mag soms best wel eens een beetje uit de toon vallen.”
* Ik sta nog steeds op de wachtlijst van het TRTC, inmiddels al 3,5 jaar. Ik ga me binnenkort uit laten schrijven en sta mijn plaats daarmee af aan de volgende op de lijst.
Meer lezen over stoppen met therapie?
- Aan de slag met Schematherapie
- De 7 Mentale Basisbehoeften van de mens
- Het terugwinnen van je vertrouwen en vrijheid – over EMDR
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie