Herken je dat ook? Dat je altijd goede redenen zijn om niet even naar buiten te gaan om aan jezelf te werken? En dat met name in de winter. Dat wringt soms. Bijvoorbeeld om de stap te nemen om vaker -in het kader van straatfotografie- als straatfotograaf de deur uit te gaan.
Wat als je graag jezelf wilt ontwikkelen en je voor jezelf wilt zorgen terwijl je ondertussen gewoon ook ontzettend veel ‘geen-zin’ hebt en/of tegenzin ervaart om in actie te komen?
Ik heb in de winter meer last van ‘koud water vrees’ dan in de zomer
Afgelopen jaar heb ik mijn oude, vertrouwde fotocamera die ik 10 jaar in bezit had (voor de kenners: een Nikon D810) ingeruild voor een fijne, nieuwe camera (een Nikon Z8) die weer helemaal fris, fruitig en bij de tijd is. Met deze nieuwe camera kan ik bijvoorbeeld mooie video’s voor PsychoseNet maken. Deze zijn op ons YouTube kanaal te vinden. Daar ben ik heel blij mee.
Ik doe daarnaast als fotograaf ook andere dingen met mijn camera; ik maak er mooie (zelf)portretten mee, ik werk graag in in een fotostudio. En ik maak er bijvoorbeeld ook macro (detail) foto’s mee.
Het voelt niet lekker om ongevraagd foto’s van mensen te nemen
Eigenlijk wil ik ook graag vaker met mijn camera naar buiten gaan. De wijde wereld in. Straatfotografie. Dit lokt. Het lijkt me fijn om als straatfotograaf verrast te worden door de omgeving met z’n wisselende omstandigheden, zoals het weer, de natuur en de mens. Om na uren rondlopen op een onverwachte plek toch nog een bijzonder tafereel tegen te komen dat ik vast kan leggen. Beelden vinden die me verwonderen. Daarom heb ik een fijne cameratas aangeschaft waarin ik mijn camera en spullen op een prettige manier kan vervoeren, waarin ik alles wat ik nodig heb bij de hand heb.
Gaan dan maar? Ja!
Toch zit er een drempel. Het nemen van foto’s op straat mag als je aan de basisregels houdt. Ik heb respect voor straatfotografen die er zonder enige vorm van schroom naar buiten gaan en mensen op de gevoelige plaat vastleggen. Vaak durf ik dat minder snel, mijn drempel is wat hoger. Ik voel er weinig voor om een kwaad persoon achter me aan te krijgen.
Is dat gevoel wel realistisch?
Het doen van navraag leert me dat niemand van de ervaren staatfotografen in mijn omgeving ooit een kwaad persoon achter zich aan heeft gehad. Ze zijn nog nooit uitgescholden. Ook zijn niet bespuugd en bedreigd. Ze hebben geen claims gehad. Eerder is er sprake van het tegenovergestelde: De meeste mensen op straat zitten zo in hun eigen bubbel dat ze helemaal niet merken dat ze op de foto zijn gezet. Wanneer ze het wel merken, dan vinden ze het eerder leuk en eervol dan vervelend om op de foto gezet te worden. Zelfs als het ongevraagd is. Het positieve overheerst.
Waar naartoe? Ik bepaal mijn basisvoorwaarden
Mijn beslissing heb ik snel gemaakt. Ik ga. Ja, echt deze keer! M’n cameratas staat gepakt en wel klaar voor een serieuze ronde straatfotografie. Waar ga ik naartoe? Ik gebruik Google om locaties te spotten en de keuze is reuze. Misschien is het wat te veel keuze?
Het is januari en het is vandaag een grauwe, grijze dag
Op het strand ga ik vandaag dus geen pareltjes schieten. Ik zoek dus huizen, water en een locatie binnen de bebouwde kom om de juiste sfeer tegen te komen. Historisch zou leuk zijn. Het liefst start ik met een plek met een persoonlijk binding… IJlst. Ik weet het antwoord direct. Mijn familie komt er vandaan. Het is een piepklein Elfsteden-stadje en het heeft een mooie sfeer zonder dat het overlopen wordt door hordes mensen of toeristen.
Het mooie van zo’n fotoshoot is dat het ook niet gelijk een hele dag hoeft te duren, het hoeft niet veer vooruit gepland te worden. Een goede fotolocatie hoeft ook helemaal niet ver van huis te zijn. Schoonheid zit overal. Ook bij jou in de buurt. Kortom: Slechts een half uurtje later loop ik al door het centrum van IJlst met mijn cameratas aan mijn schouder en mijn fotocamera in de hand. Het regent zachtjes. Het is grauw weer. En het is mooi.
Veel staat in het rustieke IJlst een beetje scheef.
Hulp bieden gaat voor
Tevreden wandel ik door de oude wegen van de stad en ik neem her en der wat foto’s. Niemand kijkt ervan op. Een dame op leeftijd probeert dapper weg te fietsen met drie extra grote rubberen ballonnen aan het stuur en een grote tas. Dat mislukt. Ze valt net niet om met de fiets. De ballonnen raken los en waaien verspreid de straat over.
Misschien ben ik niet zo’n goede straatfotograaf, want ik neem geen enkele foto van dit tafereel. Ik zet mijn camera in plaats daarvan direct opzij en help de mevrouw om de ballonnen weer bij elkaar te zoeken. We raken daarna aan de praat. Ze is op weg naar de kleinkinderen vertelt ze. Haar kleindochter wordt vandaag 8 en ze hoeft maar een klein stukje te fietsen met deze spullen. Ze ziet totaal geen bedreiging in me. Ook heeft ze geen oog voor de toch best wel grote camera die ik bij me draag. Ze ziet mij. En daar is ze blij mee.
Ik ben welkom om aandacht te geven
Ik loop verder. Het lijkt erop dat ik word aangeroepen. Ik negeer het opdringerige geluid. Weer word ik geroepen en ik scan de omgeving waar het geluid vandaan komt. Het geluid wordt geïrriteerder en ik zie dan eindelijk ook eigenaar van het luide stemgeluid. Het is een grote rode poes met een witte streep over haar snuit en met poezelige witte pootjes. Parmantig komt ze aanlopen, luidkeels mopperend dat ik haar pas zo laat spotte.
Ze mag me. Ze vindt mijn ‘aai-techniek’ duidelijk voldoende en ze wil me daarna eigenlijk ook niet meer laten gaan. Ik besluit ‘mevrouw Poes’ te negeren door van haar weg te lopen en niet meer te reageren op haar verontwaardigde geroep. Als een ware dame is ze binnen 100 meter diep beledigd en druipt ze weer af. Ik vervolg mijn weg.
Mijn historie
Ik vind ten slotte het oude huis waar mijn familie in het verleden een lange tijd in heeft gewoond. Het huis ziet er anders uit dan ik mij herinnerde. Ik ben al zo’n 30 jaar niet in de woning geweest. Als kind heb ik hier rondgelopen, ook door deze straten waar ik nu loop. Ik herken de omgeving en weet hoe ik hier soms wandelde en schelpjes zocht op het schelpenpad. Het lijkt op dit moment allemaal heel lang geleden.
Hiermee is het voor mijn een waardevolle ronde die ik vandaag maak. Het is een soort van tijdcapsule, dit beeld van hoe dit stadje er vandaag bij ligt. Over 30 jaar zal er weer veel zijn veranderd en heb ik deze bijzondere foto’s nog. Dat heeft persoonlijke waarde. Mijn bezoek vandaag blijkt uiteindelijk vooral een kadootje voor mezelf.
*De huizen op de foto’s zijn niet het huis waar ik in deze blog over schrijf.
Fotocredits: Geeske Roorda
Meer blogs van Geeske kun je hier lezen
Meer lezen over creativiteit en fotografie?
- De waarde van creativiteit en fotografie bij herstel – Hand of God
- Zelfportretten over zelfzorg – mens, mag je mooi zijn?
- De kracht van Creativiteit
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie