Deze blog van Anna over irrigatie, begint met een jeugdherinnering. Een moment van bewustwording, dat zich afspeelde op de basisschool. Dit moment zette zich in haar latere studie en leven voort.
Op de lagere School met de Bijbel hadden we een project over de zending in arme landen. Met een klasgenoot kliederde ik aan een wereldkaart die groter was dan mijzelf. Een kaart met arme en rijke werelddelen.
De juf zei dat het doel van zending was om over de Here Jezus te vertellen
Ik vond, zeven jaren jong, dat het niet over Jezus moest gaan, maar dat ik het kolonialisme goed moest maken. Geen idee hoe ik daar bij kwam. Daar is mijn Messias-waan geboren.
Ik sprak met niemand over deze luchtbel in mijn hoofd. Iets kwam naar buiten toen mijn scriptie voor geschiedenis over de Amerikaanse burgeroorlog ging. Dat ging dus over de afschaffing van de slavernij.
Ik was niet knettergek, maar de waan was me jarenlang de baas
Ik dwong mijzelf tot ontwikkelingswerk door in Wageningen Tropisch Landgebruik te gaan studeren. Mijn ouders zagen dat niet zitten, met het eenvoudig en geldige argument en dat ik niet in staat was om mijn kamerplanten heel te houden.
In Wageningen wisten ze wel raad met idealisten als ik. Daar wilden ze vanaf, die redden het uiteindelijk niet. De propedeuse was er mede voor bedoeld om die studenten er uit te filteren.
Ik hoorde veel negatieve verhalen over mislukkingen
Wat liep ontwikkelingswerk vaak verkeerd af! Irrigatiewater leek wel per definitie oneerlijk verdeeld over de boeren. Achter de stuwdam stonden gewassen te tieren die heel veel water nodig hadden.
Kilometers verderop waren lege kanalen in een woestijn, het berekende water is er nooit gekomen. We hoorden ook dat er geen monteurs waren voor de noodzakelijke reparaties van pompen en vrachtwagens.
Omdat ik geen goed alternatief had, ging ik door met de studie. Eerst hadden we leuke inleidende vakken over landverdeling, voedsel voor werk, en over de groene revolutie in de landbouw. Wat me uiteindelijk wel opbrak was het ontwerpen van een irrigatiesysteem.
Het ging bij irrigatie om het inrichten van het zogenaamde tertiaire veld
Daar komt het water aan uit de grote kanalen en moet het verdeeld worden over de akker. Het gaat om berekenen van hoeveel water een gewas nodig heeft en hoe je dat dan aanvoert.
Ik vond er echt helemaal niets aan, dat zag ik mezelf niet doen. Ik realiseerde me dit pas toen dat ik een studie had gekozen die wel bij mijn messias-waan paste, maar niet bij mijn vaardigheden en interessegebieden.
Kleine crisis. Mijn ouders hadden gelijk
Mijn ouders hadden gelijk met hun argument over mijn kamerplanten. Vanaf dat moment ging ik wel rondkijken naar iets wat ik goed kon en wat bij me paste.
Ik heb toen nog anderhalf jaar vakken gedaan bij Communicatie. Mijn afstudeervak was in Nederland, omdat ik die combineerde met een bestuursjaar. Waarschijnlijk heb ik daar een depressieve episode in den vreemde mee voorkomen.
Ik ben er een soort van trots op dat ik de waan zelf heb doorgeprikt
Aan de andere kant was ik jarenlang in dit opzicht niet voor rede vatbaar. Een studiekeuze geeft toch richting aan je leven. Alle tijd en energie die ik aan deze waan en vergelijkbare principes besteedde, heb ik niet gepuberd. En nu zie ik dat de waan een opmaat was naar een bipolaire stoornis.
https://www.flickr.com/photos/waitingfortheword/8430907017
Anna van Arkel (pseudoniem)
Meer informatie:
- Op tijd naar school gebracht
- Hoe combineer je werk en studie met een psychische kwetsbaarheid?
- Kan je een bipolaire stoornis hebben zonder depressie?
Geef een reactie