Van mijn 14de tot mijn 20ste had ik anorexia het varieerde qua uiting, soms had ik periodes waar ik heel strikt niets at, en andere keren braakte ik veel. Soms had ik ook eetbuien dan leek het meer op boulimia. Ik heb mijn lichaam gehaat, en wilde eigenlijk geen vrouw zijn, ook geen man overigens want die haatte ik ook. Ik wilde gewoon geen lichaam, ik wilde er niet zijn.
Inmiddels ben ik lang hersteld en ervaar ik de vrijheid om alles te eten, en hoef ik me niet langer constant te wegen. Ik ben er gewoon. Toch ervaar ik in mij regelmatig overtuigingen rondom ‘dik’, het is iets dat ik liever uit de weg ga, maar met een komende module over eetstoornissen dacht ik ‘ik wil daar toch maar eens naar kijken’.
Wat betekent het woord ‘Dik’ voor mij
welke lading en ervaringen hang ik daar aan? Met IZR (interactieve zelf resonantie) kunnen we dat onderzoeken. Woorden zijn eigenlijk de oppervlakte als een ijsschots, maar daaronder is een reeks aan ervaringen, definities, gevoelens, of overtuigingen, maar ook onbewust wordt er van alles opgeslagen in ons brein. Zo riep ook het woord ‘Dik’, ervaringen, gevoelens en overtuigingen in mij op.
© Margriet Wentink Interakt
Tijdens een proces vroeg ik iemand ‘wil jij voor mij het woord ‘dik’ representeren?’. Ik keek haar in de ogen, ze voelde verdriet maar dat mocht er niet zijn. Dik stond voor verdriet dat onderdrukt werd, dat geen plek had, voor een enorme eenzaamheid en het niet kunnen zijn wie ik werkelijk was. Ik moest voldoen aan regels die ik niet begreep, ik werd gepest en ik kon eigenlijk nergens terecht met mijn verdriet en eenzaamheid. Dik zei ‘Ik weet niet meer wie ik ben, en ik weet ook niet waar ik bij hoor?’ Woorden die ik zo herkende. Ik had me verloren gevoeld als kind, ik had me anders gevoeld.
Als mens hebben we verbinding nodig, sterker nog, als een kind geen liefde en aanraking krijgt gaat het dood. Ook hebben we als mens de behoefte authentiek te zijn, we verlangen helemaal onszelf te kunnen zijn. Een kind zal alles doen om de verbinding met zijn ouders of hechtingspersoon te onderhouden, zelfs als het zijn authenticiteit moet opgeven, zal het kind dat doen voor verbinding.
Dat kreeg ik te zien, dat ik mijn authenticiteit had opgegeven omwille van de verbinding. Ik had me moeten aanpassen om in ons gezin te zijn, en ook op school had ik me moeten aanpassen. Als kind was ik heel gevoelig (en dat ben ik nog steeds) ik kon al huilen van het jeugdjournaal want andere kinderen hadden geen eten, ik kon meevoelen hoe dat voor hen was. Maar omdat iedereen normaal jeugdjournaal kon kijken hield ik mijn verdriet maar in.
Anorexia ging voor mij in de diepste kern over het verlangen naar bestaansrecht, over authenticiteit, werkelijk mij kunnen zijn. De pijn die het deed dat ik niet werkelijk mij kon zijn, het verdriet, wilde ik niet voelen. Ik moest maar minder zijn, dus ik hongerde mezelf uit. Anorexia was de coping om de pijn niet te hoeven voelen.
Anorexia is een ‘Nee- beweging’ ‘Nee’ tegen eten
Maar is deze ‘nee’ wel werkelijk tegen eten bedoeld? Of verlang je eigenlijk ‘nee’ te zeggen tegen iets of iemand anders? Wat is de impact van dat je geen ‘nee’ zegt? Welk verhaal vertel je jezelf als je wel ‘nee’ zou zeggen? Wie zou je zijn als je ‘nee’ kon zeggen tegen dat waar je werkelijk ‘nee’ tegen wilt zeggen?
Niet werkelijk jezelf kunnen zijn, kan ook zo subtiel overgebracht worden. Stel dat ik in mijn karakter als ouder graag rust verlang, maar ik krijg een kind dat vrij druk is en bewegelijk dan zijn er tegenstrijdige behoeften. Als het kind dan telkens te horen krijgt ‘doe eens rustig’ of ‘je doet te wild’ zal het iets van zijn wilde, vrije, drukke karakter (authenticiteit) opgeven voor de verbinding met de ouder. Als een kind heel gevoelig is en regelmatig de boodschap krijgt, dat iets niet werkelijk eng is, of dat het allemaal wel mee valt, niet moet aanstellen, zal het kind voelen dat er geen ruimte is voor zijn of haar gevoeligheid en emoties.
Het opgeven van onze authenticiteit doet pijn
die we liever niet willen voelen. Bij de één zal het zich uiten in een eetstoornis bij de ander een depressie, en weer een ander gaat aan de drank.
Het herstel van mijn eetstoornis destijds ontstond dan ook toen ik begon aan het herstel van mijn authenticiteit, toen ik werkelijk begon te leven in overéénstemming met wat ik wil, ik voel en ik verlang.
Iemand vroeg mij pas ‘heeft iemand met anorexia wel genoeg ik-kracht om te kiezen om beter te worden’. Mijn mond viel open van verbazing, want als er iemand sterk is of kracht heeft, dan zijn het mensen met anorexia. Ze lijken misschien zwak, maar schijn bedriegt. Zij kunnen zonder eten, of met twee rijstwafels rustig een uur hardlopen, ze dwingen zichzelf over hun eigen grenzen. Er zit een waanzinnige wilskracht en ik-kracht, maar helaas wordt deze gebruikt voor zelfdestructie. Maar wat een boodschap! Jij hebt een onwijze kracht in je, die je mag gaan gebruiken voor jou, in plaats van tegen jou.
Wat wilde ‘dik’ mij nu nog laten zien tijdens dit proces? Dat als ik geconfronteerd wordt met dikke mensen, ik eigenlijk in de diepte geraakt word op de pijn van toen, waarin ik mijn verdriet onderdrukte, waarin ik mijn authentieke zijn onderdrukte. Doordat het naar de oppervlakte kwam, kon ik ‘dik’ loskoppelen, van mijn pijn.
Mijn hart breekt als ik hoor dat behandelaren besluiten ‘dat iemand niet meer beter zal worden
en maar moet leren leven met een eetstoornis’ Wat een hopeloze spiegel krijg je dan. Verandering of heling is altijd mogelijk. Ons ‘Zijn’ is onze basis. Als je dit leest, dan leef je, dus je bent al. Jouw ‘Zijn’ is er. Misschien begrijp je niet waarom ik dit zeg. Maar omdat je al bent, bezit je de levenskracht om menswaardig te leven. De rest; ons lichaam, onze gedachten, onze gevoelens, onze vrienden, onze omgeving, onze leeftijd, zijn allemaal onderhevig aan verandering.
Alles is constant in beweging, alles verandert voortdurend. Maar jij blijft altijd jij, of je nu 13 bent of 50, of je nu een diep verdriet hebt, of een grote vreugde, jij bent daar. Ook al denk je dat je het verdriet niet kunt dragen, of dat jij nooit beter zult worden, dit zijn enkel gedachten die je tijdelijk gelooft en aanneemt als waarheid. Als je gaat zien hoe gedachten en emoties werken. Als je gaat voelen waar je eetstoornis werkelijk over gaat, wat werkelijk pijn doet, wat ze je geeft, waarom je haar nodig hebt, en als je contact maakt met jouw werkelijke zijn, kun je haar loslaten. Want ze hoeft niet meer te bedekken wat nooit gevoeld wilde.
Geef een reactie