Is afscheid nemen van je hulpverlener moeilijk? Elin heeft al jaren een prima verstandhouding met haar psychiater. Maar toen ze onlangs ontdekte dat haar psychiater in haar vorige woonplaats weg is, voelde ze zich toch een beetje in de steek gelaten. Omdat díé psychiater eigenlijk veel meer voor haar betekende.
Al jaren loop ik in mijn huidige woonplaats bij een prima psychiater
Hij doet het goed, we begrijpen elkaar, en ik heb eigenlijk niks te klagen over hem. Een prima samenwerking! Nu is het zo dat ik eerst ergens anders woonde. En in die woonplaats kwam ik voor het eerst in aanraking met een psychiater. Een vrouw. Ik weet nog dat ik psychotisch in een kamertje zat, voor mijn gevoel een heel donkere kamer. Maar daar kwam ze ineens binnen. Ze sprak me aan en hoewel ik het niet meteen wist: zij was mijn redding. Vele gesprekken en interventies later (waaronder een IBS en heel veel andere zooi) namen we afscheid van elkaar.
Was ik er toen al? Nee, maar ik ging verhuizen voor de liefde. En dat is ook een hele goede keuze geweest. Maar in al mijn verdere contacten met hulpverlening miste ik haar wel. Enorm. Terwijl ik dit schrijf vraag ik me eigenlijk af waarom dit nu zo is. En ergens denk ik dat ik de moeder in haar zag die ik nooit had. En ergens anders denk ik dat zij me gered heeft van die twee psychoses. Hoewel dat misschien wel veel meer aan mezelf lag.
Dat mijn veilige haven er niet meer is, raakt me. Rationeel weet ik dat ik haar op kan zoeken. Emotioneel ligt dat heel anders…
Nu kwam ik er onlangs achter dat ze zelf een andere baan heeft gevonden. Dat ze helemaal niet meer daar is, in die veilige haven. En dat was op de een of andere manier wel even slikken. Ik kan dus echt niet meer terug naar daar. Althans, dat kan natuurlijk wel, maar ik kom niet meer bij haar terecht.
Het voelt alsof ik er nu veel meer alleen voor sta, al heb ik haar al jaren niet meer gesproken. Het is onzin, ik weet het! Maar mijn gevoel zegt wat anders. Mijn gevoel zegt dat ik eindelijk wat meer kan accepteren wat er is gebeurd, en hopelijk kan ik alles ook wat meer loslaten. Want ik draag me toch een pakket mee elke dag. En dat mag anders. Dat gun ik mezelf.
Zou ze ook nog weleens aan mij denken? Of ben ik voor haar slechts één van de velen?
Over een jaar haal ik mijn diploma. Ik zag helemaal voor me hoe ik haar zou mailen met een geweldige foto waarop ik mijn diploma vasthoud. Maar dat gaat nu niet door. Het gaat me te ver haar nieuwe e-mailadres te achterhalen. Dat is niet iets waar ik achter sta. Maar ook denk ik: ik heb mijn diploma straks voor mezelf gehaald. Natuurlijk zat ik hier niet meer als zij er niet was geweest. (Dat is echt zo). Maar ik heb mijn diploma straks voor mezelf gehaald. Ik ben ik en ik heb daar geen dokter voor nodig. Hoop ik.
Voor nu zeg ik gewoon tot ziens. Ergens hoop ik haar ooit weer te zien en haar te laten weten hoe goed het met me gaat. Hopelijk is ze trots op me. Maar veel belangrijker: Hopelijk ben ik straks trots op mezelf.
Elin Lambregts (pseudoniem)
Meer informatie:
Geef een reactie