Ervaringen vanuit de lotgenotenlijn; Als jarenlange medewerker van de lotgenotenlijn van Plusminus, heb ik heel wat gesprekken gevoerd met cliënten die nog steeds geestelijke hinder van een of meerdere trauma’s ondervinden in hun dagelijks leven.
Dit resulteert dan in gebrek aan nachtrust en herbelevingen, slecht functioneren en grote onzekerheid in hun leven. Velen van hen slikken ook medicatie hiervoor. Omdat ze er niet over durven te praten, zich alleen voelen met hun probleem of op hun behandelplek niet altijd serieus genomen worden, blijven veel cliënten er mee rond lopen.
Een trauma ontstaat vaak als mensen verschrikkelijke dingen moeten doorstaan
Vaak al in hun jeugd. Op een onmenselijke manier komen deze belevingen vervormd in onze menselijk brein binnen en gaan er vaak een eigen leven lijden. Vaak ligt ook onrecht aan de basis van al deze problematiek.
Ik heb mensen gesproken die ten onrechte binnen de psychiatrie tijdens een opname van iets beschuldigd werden wat ze niet eens gedaan hadden. Ze werden dan dagenlang gesepareerd, vastgemaakt aan polsen en enkels en aan hun lot overgelaten. Alleen de noodzakelijke zorg was dan hun deel. De instelling vroeg voor deze mensen vaak een rechtsmachtiging aan die ook nog werd toegekend.
Vaak gebeurde het dat er niet eens een patiëntenvertrouwenspersoon bij aanwezig was
Of dat deze door de instelling bewust afzijdig werd gehouden. Als je dan als patiënt geen familie hebt of niemand die zich jouw lot aantrekt, dan is het heel erg moeilijk om als mens behandeld te worden. Of om waar dan ook je recht te halen.
Ben je eenmaal terug in de thuissituatie en er ontstaan heftige herbelevingen dan moet je ontzettend stevig in je schoenen staan om er een positieve draai aan te geven. Heel vaak lukt dit niet eens met gespecialiseerde hulp.
Ik heb hulpverleners gehad die mijn problemen wegwuifden, me niet serieus namen of een behandeling niet nodig vonden, terwijl alles in mijn patiëntendossier terug te vinden was. Zelf heb ik ooit een arts van een psychiatrische afdeling voor de klachtencommissie gebracht, omdat hij zich niet aan de afspraken van het opnamegesprek hield. En omdat ik onterecht met geweld gesepareerd werd. Verder waren er zichtbare verwondingen en tijdens de behandeling van de klachtencommissie werd ontkend dat er interventie had plaatsgevonden door de bewaking omdat er te weinig personeel in de avonddienst was. Dit is later bij navraag wel naar voren gekomen en bevestigt. Kortom vier van mijn vijf klachten werden toegekend alleen de vijfde nacht observatie bleef twijfelachtig. In mijn geval hierboven omschreven speelde angst van eerdere opnames met separatie een grote rol waardoor ik de verpleging niet vertrouwde en ook niet direct naar hun opdrachten handelde.
In mijn geval waren separaties meestal het gevolg van psychosen tijdens een opname
Ooit maakte ik het mee dat een arts midden in de nacht vier uur de tijd nam om me zonder dwang een isoleercel in te praten. Deze man begreep wat ik anderhalf jaar eerder op zijn afdeling in een soortgelijke situatie had doorgemaakt. Daarom vind ik het erg belangrijk dat je met alles wat je in de psychiatrie overkomt – en je een negatief lading of je een gevoel van onrecht geeft – op zoek moet gaan naar lotgenoten of hulpverleners die kunnen invoelen wat je doorstaan hebt.
Bedenk dat het heel vaak goed gaat binnen de psychiatrie. Maar de zaken die uit de hand lopen, hebben vaak een langdurige negatieve klank en blijven bij je hangen. Praat daarom gelijk over dingen die fout zijn gegaan, zo voorkom je mogelijk dat je traumatische ervaringen moet doormaken.
Meer lezen?
- Zinvolle zingeving – over lotgenotencontact en herstel
- Familieorganisaties
- PsychoseNet Chat – Chatten met PsychoseNet
- Lotgenotenlijn van PlusMinus
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de PsychoseNet Shop al?
Goede boeken over de Nieuwe GGZ, Psychosegevoeligheid, Trauma en nog veel meer!
Geef een reactie