Misschien las je Riannes blog over Trauma en de 3 principes en vond je het wel mooi maar gingen er allerlei mitsen en maren door je heen: ‘Ja maar….’ ‘ In mijn geval….’ ‘Als ik…. ‘ ‘Je moest eens weten dat….’ In dat geval of eigenlijk sowieso: Lees vooral verder! Niemand is hopeloos. “Het mooie is dat we allemaal mens zijn.”
De mitsen en maren zoals hierboven verwoord begrijp ik heel goed, want ik ken zulke gedachten zelf ook. Het is wel fijn om te beseffen dat ook dat allemaal gedachten zijn, die we zelf geloven. Dat we gedachten geloven of aannemen als waarheid is helemaal niet goed of fout, het is gewoon interessant om nieuwsgierig naar te kijken.
Ik dacht laten we eens wat dieper ingaan op wat zaken die lastiger lijken
Laten we eens inzoomen op die modderstromen van gedachten. En aangezien ik als 3 principe facilitator of coach ook mens ben, en deze ervaringen allemaal bij menszijn horen, gebruik ik gewoon mijn eigen ervaring. Overigens denk ik dat de boodschap dan ook het beste naar voren komt. Ik schrijf het bewust zo, omdat ik zie dat sommige coaches of therapeuten zichzelf een rol toebedelen waarin zij ‘het moeten weten’, ‘de begeleider moeten zijn’ ‘rolmodel’ of weet ik wat. Het mooie is dat we allemaal mens zijn, allemaal leren en groeien, en onze worstelingen op ons pad krijgen. En ook therapeuten kennen modderstromen van gedachten.
Ik werd als kind gepest op school, ik mocht dan niet meedoen, of er werden lelijke dingen geroepen. Als kind heeft dit veel invloed op me gehad, ik bracht veel tijd alleen door. Ik was een beetje anders dan andere kinderen. Al heel jong dacht ik veel na over thema’s waar andere kinderen niet mee bezig waren. ‘Waarom leven we als we doodgaan?’ of ‘Waarom zijn bladeren groen, en niet blauw?’ ‘Waarom is dat?’ Nu kan ik zeggen met de kennis die ik heb opgedaan, dat het traumatisch voor me was.
Maar wat is nou precies traumatisch?
Niet per se de nare gebeurtenissen, maar dat wat er in mij gebeurde naar aanleiding van deze gebeurtenissen. Ik zat er alleen mee, en ik raakte verwijderd van mezelf. Ik probeerde iets anders te zijn, dan ik werkelijk was. Zo verloor ik de verbinding met dierbaren om me heen en met mezelf. Ik vormde gedachten over mezelf als ‘ik ben raar’ of ‘ik ben gek’ en deze gedachten werden de basis voor depressie, angsten en wantrouwen naar mensen. En vandaaruit werden mijn ervaringen, gedachten, gevoelens en gedrag alleen maar heftiger, traumatischer. Met gesloten opnames en separatie als gevolg.
De ervaringen vanuit onze jeugd vormen vaak een basis van waaruit we handelen. Als iemand nu tegen me zou zeggen ‘sjonge, wat denk jij diepgaand ingewikkeld’ dan kan het me raken, niet door het nu, maar omdat het oude stukje wordt geraakt. De ervaring dat ik gepest werd omdat ik dieper nadacht over het leven. Tegelijkertijd kan een hele reeks aan gedachten volgen. Stel je een gedachtentrein voor, die begint met één gedachte (de locomotief) maar er volgt een hoop; ‘zie je wel ik ben nog altijd ingewikkeld, toen werd ik daar al om gepest, ik ben nog steeds niet goed genoeg, en in die periode zat die man aan me wat ik niet wilde, ik voel me depri, toen ik werd opgenomen zat ik in een hel, ik was opgesloten, ik was alleen’ een reeks aan gedachten maakt dat je je in een split second ineens helemaal somber voelt. Niet zo gek eigenlijk.
Het mooie is dat ik nu ook weet hoe gedachten werken
Ik kan me laten meeslepen door alle gedachten of gevoelens over vroeger. Maar ik kan ook zien, hé hier werd een oud stukje geraakt. Alles is eigenlijk gedachten, dat klinkt een beetje gek, maar ik schrijf dit blog nu, terwijl ik in mijn werkkamertje zit. Met mijn gedachten ga ik naar vroeger, met mijn gedachten schrijf ik over de 3 principes. Als ik met mijn gedachten naar die depressieve periode ga, kan ik dat onbehagelijke gevoel al weer voelen opkomen. Maar ik zit nu hier gewoon in mijn werkkamer, en mijn kinderen vragen me af en toe ‘mam wil je even helpen met mijn kleren?’ of ‘wil je eten voor me maken?’ In het nu spelen de gevoelens van ‘alleen zijn’ of ‘afgescheiden voelen’ niet, en toch kan ik er naar terug, enkel door mijn gedachten.
Ik heb gedacht dat ik alles maar mooi en fijn kon maken, enkel door mijn gedachten te veranderen. Maar het leven werkt zo niet. Het is alles inclusief. Juist alles wat in het moment opkomt, gebeurd en gevoeld wordt heeft je iets te vertellen. Een flinke huilbui kan je enorm opluchten en terug in balans brengen. Wees nieuwsgierig naar alles dat opkomt en liefdevol.
In de periodes dat ik depressief was beschadigde ik mezelf
Lang heb ik de littekens verborgen gehouden en droeg ik zomers lange kleding. Ik had zelf veroordelende gedachten, ik schaamde me voor wat ik destijds had gedaan. Ik vond dat ik dit niet had moeten doen. Allemaal gedachten, die me in dit moment gevangen hielden om werkelijk vrij mezelf te zijn. Er was een moment dat ik echt spijt en verdriet voelde over wat ik had gedaan, het liet me zien dat het tijd was om ideeën over mezelf los te laten. Tegenwoordig ga ik gewoon naar het strand met mijn kinderen en iedereen kan zien hoe ik er helemaal gestreept uitzie. Ik ben me wel bewust dat het er vrij heftig uit kan zien voor anderen. Maar ik heb innerlijk vrede gemaakt met mezelf. Ik kan de tijd niet terug draaien, alles wat is geweest, is geweest. Alles wat ik toen heb gedacht en gedaan, was toen. Ik kan me laten meevoeren door de modderstromen van gedachten, maar ze ontnemen mij het zicht van mijn stralende diamant. Iedereen bezit altijd deze diamant, je essentie, innerlijke wijsheid want het is de basis van leven. Einstein zei eens ‘Het is beter te geloven dan niet te geloven, door te geloven is alles mogelijk’ Geloof kan ons beperken en vasthouden in depressie, en traumatische ervaringen. Maar geloof kan ons ook doen groeien en ons brengen naar plekken waar we enkel van durfden dromen.
Geef een reactie