Yasmaine houdt van het nummer Troostzoekers van Wende Snijders. Het inspireert haar om te dromen over wat een GGZ instelling zou moeten zijn en wat zij zou moeten uitstralen. “Wellicht zijn de sluitingen een opening die aanzet tot verandering.”
‘Voor wie…ja iedereen, is hier een plek?’
Met frisse tegenzin probeer ik mij te verdiepen in de sluiting van een aantal GGZ instellingen. Wat is de daadwerkelijke oorzaak van deze pijnlijke sluitingen? En waarom is het überhaupt mogelijk dat cruciale instellingen de deuren sluiten? Ligt de oorzaak bij de marktwerking in de zorg of is het wanbeleid ? Misschien zijn het de zorgverzekeraars? Of de politiek?
Plots droom ik weg
en ik denk aan een nummer van Wende, Troostzoekers. Naar mijn mening een prachtig nummer dat daadwerkelijk de essentie weergeeft van wat een GGZ instelling zou moeten zijn en uitstralen.
Een plek, waar iedereen terecht kan. Zonder diagnose, maar een beschrijving van het probleem of de uitdaging. Waar ook ruimte is voor hoop, misschien wel het belangrijkste onderdeel van herstel. Een omgeving die veilig is, waar je je welkom voelt.
‘ Voor wie, voor iedereen is hier een plek’
Cynisch stel ik mij voor het nummer met tekst naar bestuursleden te sturen
wetende dat dit hoogstwaarschijnlijk averechts werkt. Toch merk ik vaak dat mensen cijfers worden of simpelweg een label of diagnose. Hierdoor verdwijnt langzaam de menselijke maat binnen de hulpverlening. Want hoe vaak krijg je niet te horen dat je met jou indicatie of diagnose het zogenaamde recht hebt op een X aantal uren begeleiding?
Afijn, een helende omgeving is veilig, waarbij een ongezonde omgeving dat juist niet is. Het lijkt mij vrij logisch dat men zich dit realiseert en een veilige setting creëert. Juist mensen die in het leven onveiligheid hebben ervaren zijn de cliënten en het verdienmodel binnen de GGZ. En we sturen mensen nu weg, naar een andere instelling of behandelaar. De zoveelste afwijzing of gevoel van onveiligheid.
Ik maak mij zorgen
om de GGZ en de mensen die daar gebruik van maken. Om de mensen op de ellelange wachtlijsten. Het eenzame lijden lijkt onvermijdelijk en naar mijn inzien onacceptabel.
Maar wellicht zijn de sluitingen een opening die aanzet tot verandering. Op een doodlopende straat dien je ook om te keren en een andere route te kiezen. Tenminste als je vooruit wilt blijven gaan. Als je constant hetzelfde blijft doen, verwacht dan geen andere uitkomst.
Meer lezen over hoop?
Geef een reactie