Manoshiba keerde haar in zichzelf toen ze haar vriendin verloor aan coke-gebruik. Wanneer de troostende woorden ‘Het spijt me’ een tijd later opeens in het zand staan geschreven belandt ze in een psychose.
Op 19 februari 1997 gaat de telefoon, “als je haar nog wilt zien moet je nu komen”. Ik liet gelijk alles vallen en haastte me naar het ziekenhuis waar mijn grote liefde lag te vechten voor haar leven. Ze heeft het niet gered, op 21 februari 1997 sloot ze vergoed haar ogen. Ze was toen pas 23. Ze is overleden door de gevolgen van cokegebruik.
Daarna raakte ik in een soort trance
Alles ging langs me heen. Ik keerde me helemaal in mezelf. Er was toen al een depressie in enger zin geconstateerd bij me in 1995. Ik kwam na haar dood niet meer naar de afspraken die ik had met een Sociaal Psychisch Verpleegkundige. Pas jaren later nadat alles gebeurd was herinnerde ik me dat die SPV-er me een brief had gestuurd en daar stond in ‘dat het wel goed met me moest gaan aangezien ik niet meer op de afspraken kwam‘ en ‘hierbij schrijf ik u uit’.
Ondertussen raakte ik steeds verder geïsoleerd van de maatschappij. Gelukkig had ik mijn hond nog, die zorgde ervoor dat ik buiten kwam. Op een gegeven moment was ik met mijn hond op een terrein waar net een kerk was afgebroken.
Ik keek op de grond rechts naast me. En daar stond geschreven “Het spijt me”
Het stond in het zand geschreven. Maar wat me opviel was dat het er zo scherp stond dat kon niet door een mes of stok gedaan zijn. Wat ik wel weet is dat de woorden me enorm troostten. Een paar minuten later probeerde ik het terug te vinden, maar het was weg?
Het is me niet meer duidelijk hoe het allemaal begonnen is, maar ik begon dingen te voelen en weten die ik voorheen niet had kunnen weten. Mijn nichtje is helderziend dus paranormaliteit is niet vreemd voor me. Dus voor mij voelde die periode als een groei in het onbekende. Het begon allemaal met hoogmoedswaanzin om het zo maar even te noemen. Ik kon de hele wereld aan. Maar merkte niet op dat mijn verhalen maar half waren en dat ik niet goed meer kon communiceren met de buitenwereld.
Voor mij was de opening naar gene zijde mijn contact
Mijn vader hield me in de gaten en kwam één keer in de twee weken kijken of alles goed was. Op een gegeven moment kon ik alleen nog maar tegen de tv praten en dacht dat alle liedjes op de radio voor mij geschreven waren. Van mijn tv scherm had ik een computerscherm gemaakt met plakkertjes en stickertjes. Het werd steeds erger mijn verwardheid. Mensen werden bang van me, zelfs mijn vader.
Op een middag liep ik in het huis van mijn vader met een mes. In mijn visie liep ik toen door het bos te jagen. Maar werkelijk liep ik zo in het huis dus. Toen kwam er iemand binnen en die zag me. Die heeft toen gelijk de politie gebeld. Ik werd overmeesterd door drie of vier agenten. Dat weet ik niet precies meer. Totaal verward werd ik opgepakt en naar de politiecel gebracht. Hoelang ik daar gezeten heb weet ik niet, tot dat ik plat werd gespoten met haldol denk ik. Daarna ben ik naar een GGZ-instelling gebracht.
Ik was tot dat moment altijd erg spiritueel ingesteld. Toen ik in de isoleer werd gezet begreep ik het niet. Maar ik liet het me gewoon gebeuren. Ik was fel tegen medicijnen. Vlak voordat de psychiater kwam kreeg ik door ‘blauw is goed‘. De psychiater had twee blauwe pilletjes bij haar en die heb ik toen trouw genomen. Daarna begon ik weer bij m’n positieven te komen. Teleurgesteld omdat niks zover was uitgekomen wat ik door had gekregen. En ook mijn gesprekken met de ‘bron’ waren allemaal leugens.
Had ik mezelf dan zo erg voor de gek gehouden?
Met kerst 2000 mocht ik naar huis. Ik was tot zoverre stabiel. Niet wetende dat het een lange weg tot herstel zou worden.
Ik heb me in twee jaar opgewerkt naar een gecreëerde baan bij de politie en draaide zo goed en zo kwaad als het ging weer mee in de maatschappij. En in 2007 hebben twee vriendinnen een profiel aangemaakt voor me op Hyves. Ik leerde gelijkgestemden kennen. Veel puzzelstukjes vielen op hun plek. En ik ging dieper graven in mijn ‘verwarde’ tijd. Tot mijn verbazing was er al een voorspelling uitgekomen, alleen was ik dat vergeten doordat ik alles verdrongen had.
‘In 1998 reden we met een paar vriendinnen en mijn hond naar het Amsterdamse bos. Onderweg kreeg ik door “in het bos ligt jouw toekomst”. Dus ik nieuwsgierig natuurlijk. Komen we daar aan was er een open dag van de politie. Niet wetende waar ik op moest letten wist ik ook niet dat ik in 2003 aangenomen zou worden bij de politie waar ik 11 jaar voor gewerkt heb.
En de pagina van Facebook kwam me ook bekend voor. Ik herinnerde me ineens weer de tv waarvan ik een computerscherm had gemaakt. Met de chatvensters rechtsonder. Voor mij een bevestiging maar voor anderen misschien niet zo betekenisvol’.
In 2008 werd ik bekend gemaakt met Skype. Bij mij begon een belletje te rinkelen. Had ik immers niet tegen de tv lopen kletsen al die tijd? De eerste keer dat ik thuis op Skype zat schrok mijn vader. Hij zag me weer tegen een apparaat praten en dacht “Oh nee, daar gaan we weer!”. Ik vroeg of de anderen wat wilden zeggen en hij hoorde ze. Toen was het goed.
Nu, 18 jaar later, weet ik dat er meer is tussen hemel en aarde.
Ik heb al die jaren nodig gehad om te herstellen. Ik moest alles emotioneel en rationeel opnieuw leren. De GGZ kon me geen antwoord geven op wat er precies met me gebeurd is. Alle antwoorden heb ik gevonden bij gelijkgestemden.
Ik hoop dat er nog meer mensen zijn met soortgelijke ervaringen?
Laat u het me weten in een reactie op deze blog?
Manoshiba Little Star
Meer informatie:
Geef een reactie