In de zomer van 2008 heb ik mijn eerste en enige psychose met opname gehad, dit is bijna 7 jaar geleden. Ik balanceerde lang tussen psychose en realiteit en toen ik er helemaal in zakte hebben mijn vrienden mij gedwongen laten opnemen. Een verschrikking was dat: al mijn vrijheid werd weggenomen. Inmiddels heb ik mijn leven weer opgebouwd en ben ik (meestal) gelukkig.
Mijn wanen zijn er te veel om op te noemen
Een paar voorbeelden. Ik dacht dat ik zwanger werd van de nieuwe Jezus, die voor alle mensen goed was en de ware zou worden. Ik dacht dat sirenes van ziekenwagens een goed teken waren en dat als de kerkklokken luidde, dit betekende dat ik ging trouwen. Op de radio en televisie ging het ook over mij, dacht ik. Ik gaf aan alles wat ik zag, hoorde of voelde betekenissen en alles klopte in mijn verhaal.
Ik leek alles te snappen, alsof een puzzel in elkaar viel.
Voor mijn psychose werkte ik op universitair niveau en zat ik in een relatie waar ik mij ongelukkig voelde
Mijn herstel kwam traag op gang met eerst een gedwongen opname, te veel afzondering en een overdosis aan medicatie.
Na een lange zoektocht naar gepaste therapie en medicatie ben ik inmiddels zeven jaar psychosevrij en gelukkig getrouwd. Ik ben op zoek naar geschikt deeltijd werk. Ik kies nu enerzijds bewust voor deeltijd werk onder mijn hoogste niveau om stress te verminderen, maar anderzijds heb ik nu ook een goed netwerk dat mij dagelijks ondersteunt.
Soms wil ik mijn verleden vergeten en even onbezonnen en impulsief als vroeger zijn
Met het gevaar op terugval. Schrijven, concreet schrijven van een blog, is mijn manier van blijvend herstel. Met mijn blog wil ik ook lotgenoten een hart onder de riem steken en ‘de anderen’ informeren.
Het schrijven helpt mij om mij bewust te blijven van mijn eigen kwetsbaarheid en als anderen er iets aan hebben is dat mooi meegenomen. Ergens hoop ik ook dat mijn blog er toe kan bijdragen dat psychische problemen uit de taboesfeer raken.
Op dit moment kies ik ervoor onder het pseudoniem Carolina te schrijven
Mijn ruimere omgeving vermoedt immers niet dat ik een psychose heb gehad, en dat wil ik graag zo houden. Mijn onmiddellijke omgeving is uiteraard op de hoogte van mijn kwetsbaarheid en daar boekte ik al successen in het bespreekbaar maken van het onderwerp ‘psychische kwetsbaarheid’.
Om mijn kansen op de arbeidsmarkt en mijn integratie in de buurt niet te bemoeilijken, kies ik dus voor anonimiteit. Toch wil ik wel bijdragen om het taboe te doorbreken bij het grotere publiek. Daarom zette ik in maart van dit jaar de stap naar het wereldwijde web en besloot ik ook voor deze site een blog te schrijven.
Carolina schrijft wekelijkse reflecties op haar blog Liefste Carolina.
Geef een reactie