Deze blog is het eerste deel van twee delen waarin Geeske de lezer meeneemt in een kwetsbare tijd rondom haar eerste zwangerschap. In deze periode was er voor Geeske nog geen GGZ-ondersteuning in beeld.
De gynaecoloog is aardig. Hij stelt snel en kundig de diagnose: PCOS. Het is geen verrassing gezien mijn uitblijvende cyclus. Ik ben bijna vierentwintig jaar en zonder hulp zwanger worden zit er niet in. Ik besluit met mijn partner dat nog langer wachten onze situatie niet beter zal maken. We stappen een zwangerschapstraject in. Drie lange maanden later blijk ik resistent voor het gangbare middel. Het maakt me onzeker: “Wat als ik voor de volgende stap ook resistent ben?”
De gynaecoloog stelt me gerust. Ik ben nog lang niet uitbehandeld. Ik krijg hormoonspuiten mee. Het voelt als een weelde vergeleken met de pillen. Enkele weken later verras ik mijn partner met een positieve zwangerschapstest. We kijken er inmiddels al enkele jaren naar uit. We zijn heel gelukkig.
Alles gaat voorspoedig. Ik neem geen onnodige risico’s in deze kwetsbare tijd
Ik passeer alle echo’s met vlag en wimpel, de uitslag van de nekplooimeting is prachtig. Ik ben wat laat met het aanvragen van de twintig-weken-echo, maar gelukkig kunnen we nog net in mijn woonplaats terecht wanneer ik ruim eenentwintig weken zwanger ben. Wanneer ik uit de auto stap krijg ik de kriebels. “Ik zal blij zijn wanneer ik weer buiten sta”, zeg ik mijn partner. Met frisse tegenzin loop ik het witte gebouw binnen.
“Dit is geen pretecho”, begint de echoscopiste direct. Ik knik. Ik voel me allesbehalve onbezorgd. Ze geeft nog een heldere uitleg en dan loop ik met lood in mijn schoenen ik naar de behandeltafel. Ze doet gel op de scanner en bekijkt het kindje in mijn buik van top tot teen, en daarna nogmaals.
Het blijft wel erg lang stil
Mijn partner en ik hebben een verontrust oogcontact. Dit klopt niet. De echoscopiste verbreekt de stilte met een hese stem. Ze zegt dat ze ons kindje heeft bekeken en dat haar daarbij wat dingen opgevallen zijn. Ze neemt ons mee naar het hoofdje waar ze ons vocht in de hersentjes laat zien, daarna het schedeltje dat niet gesloten is. Ze neemt ons mee naar het hartje dat veel te hoog ligt, de verdrukte longen, naar de nieren de veel te groot zijn en die vol cystes zitten. Ze neemt alle tijd voor ons. Ze regelt direct een afspraak bij het universitair ziekenhuis voor verder onderzoek.
De echoscopiste is zorgvuldig. Daarna laat ze ons pas gaan
Er zitten inmiddels veel mensen in de wachtkamer te wachten. Ze kijken me allemaal verontrust aan. Bij mij valt geen geruststelling te vinden. Niemand zucht, niemand klaagt. We vertrekken in een alomvattende stilte.
De onwerkelijke dagen van lijdzaam afwachten beginnen. Het kleine meisje trappelt onwetend en vrolijk verder in mijn buik. De volgende echo wordt het beeld bevestigd: Meckel-Gruber syndroom. Een kans van 1 op 140.000. Ons meisje heeft een groeisnelheid van vierhonderd procent. Ze zal tijdens de bevalling overlijden, het maakt niet uit of dat nu of met veertig weken plaats zal vinden. Vanwege de groeisnelheid is het volledig uitdragen van de zwangerschap een onwenselijk risico voor mijn gezondheid. We besluiten de zwangerschap af te breken. Een beslissing die niet moeilijk, maar wel heel zwaar is.
Onze dochter wordt in de vliezen geboren. Levenloos. Ik heb haar bijna vierentwintig weken gedragen.
Ze is klein, mooi en zichtbaar ziek
We genieten van de quilt die we krijgen, door lieve vrijwilligers gemaakt. Onze dochter krijgt een prachtig handgemaakt eivormig houten kistje. We nemen samen met de familie later afscheid van haar. Ze wordt gecremeerd.
“Het leven gaat door en ik sta stil. Hoe kan de tijd vooruitgaan terwijl ik hier eenzaam vanaf de zijlijn stilletjes sta toe te kijken?”
“Ik besluit dat ik een verloskundige wil worden. Ik voel liefde. Ik wil ook zoveel voor mensen kunnen betekenen.”
“Ik zet met moeite mijn eerste stappen terug de wereld in. De wereld is hard. Ik vind deze wereld helemaal niet leuk.”
“Ik besluit dat ik nooit verloskundige zal worden. Ik voel afkeer voor de ‘zeurende onbezorgde zwangeren’ die me overal opdringerig lijken te omringen.”
Oude hevige angst vindt me, vers gemengd met de tekenen van een nieuwe neerslachtigheid. Is het een depressie? Het gevoel meldt zich als een getijde, langzaam opkomend om me in toenemende mate lastig te vallen. Het probeert me zo nu en dan te overspoelen.
Ik houd m’n hoofd koppig boven water, bang om te verliezen
Enkele maanden later ontvang ik een handgeschreven brief van twee kantjes van onze echoscopiste. Het maakt dat ik de deze kamer met herinneringen en gevoelens nog een keer moet openen. Ze beschrijft hoezeer het haar heeft aangegrepen toen ze de echo-beelden van onze dochter zag. Ze vertelt dat ze op dat moment een brok in haar keel kreeg. Ze was bezorgd dat ze voor ons niet goed verstaanbaar was geweest. Ze wilde ons via de brief heel graag laten weten dat haar deur openstaat en dat ze klaar voor ons staat als we nog vragen hebben.
De brief is lief, eerlijk en ontroerend
De stap is te veel groot voor me om iets met de brief te doen, ik kan het niet opbrengen. Ik bewaar de brief zorgvuldig, als een mooie herinnering.
Vanaf dat moment wil ik met rust gelaten worden. Ik zet de recente gebeurtenissen en mijn gevoelens weg in een stil en stoffig hoekje van mijn geheugen en doe de deur stevig op slot.
“Ik hoef het niet meer. Ik voel me overvraagd. Ik ga verder vanuit een cocon van leegte met de gedachte aan een andere afloop, alsof er niets gebeurd is.”
Lees hier het tweede deel van deze blog.
Geef een reactie