Marijn Willems vertelt over de vele medicijnen die hij neemt en de bijwerkingen die hem dat oplevert. “Vind ik het erg om nu impotent te zijn? Natuurlijk is het fijn om seks te hebben, maar ik heb me erbij neergelegd dat dit niet meer gaat gebeuren.”
Natuurlijk weet ik dat ik een heftig geval ben als ik in een manisch/ psychotische fase zit. Daarom word ik ook opgenomen op de Hoog Intensieve Beveiligde Zorg, de HIBZ. Isoleren komt hier bijna niet voor. Het is mij echter wel gelukt om ook daar in de isoleercel te belanden. Maar het was even nodig om af te koelen. Na een relatief korte periode, tijdens mijn laatste opname vorig jaar, ging het al snel de goede kant op, daarom dacht ik snel naar huis te kunnen. Was dat even een desillusie. Wat was het geval? De psychiater was de mening toegedaan dat ik te vaak werd opgenomen en dat een vervolgopname noodzakelijk was. Dit om toe te werken naar meer stabiliteit.
Ik kreeg op dat moment twee depots
Dat zijn injecties in je bil, met medicatie. In mijn geval twee anti-psychotica. Ik kwam terecht op de Kliniek Intensieve Behandeling, de KIB, en het ging daar na twee weken mis. Ondanks mijn medicatie werd ik zo manisch/ psychotisch als de pest en kreeg ik een uitgebreid kamerprogramma. De psychiater schrok zo van mijn snelle ontremming dat hij besloot in te grijpen. Met extra medicatie, namelijk lithium en depakine. Samen met die depots slik ik deze medicatie nog steeds. Op de KIB kreeg ik ook een hartaanval. Hiervoor slik ik nu ook medicatie.
Op dit moment moet ik per dag 28 pillen wegwerken
Soms is het meer, want dan neem ik slaapmedicatie en rustgevers. Dus een hele hand vol! Ik moet het de psychiaters meegeven, want het is ze gelukt om mij te stabiliseren en opnames te voorkomen. Alleen de bijwerkingen van de pillen zijn wel heftig. Ik heb van drie dingen last, namelijk impotentie, trillende handen en diarree-aanvallen.
Impotentie kan ook komen door depressies, maar dat kan nu uitgesloten worden. Het zijn de medicijnen. Ik verdenk lithium, maar dat kan ik niet zeker weten. Vind ik het erg om nu impotent te zijn? Natuurlijk is het fijn om seks te hebben, maar ik heb me erbij neergelegd dat dit niet meer gaat gebeuren. Ook niet naar de dames van plezier. Dat vind ik wel jammer, want ik heb er zo’n goede tijd gehad.
Dan de diarree-aanvallen. Wat een verschrikking!
In het ziekenhuis, net na mijn hartaanval, had ik er al last van. Toen weer terug naar de afdeling. Ook toen kon ik het niet ophouden. In het park? Broek vol gescheten. En tenslotte in willekeurige supermarkten. Broekvol! En als laatste bij vrienden thuis. Dat was gewoon lullig.
Trillende handjes van de lithium? Heerlijk! En als je er bewust van bent, dan gaat trillen over in flink schudden. Geen koffie drinken in het openbaar. Bang om bijvoorbeeld een toegangsbewijs te laten zien met je telefoon. Dus ik ben erg blij met die QR-code. Ik durf nergens meer naar binnen.
Opgeteld schud ik me een weg naar binnen bij supermarkten, de visboer en de kapper, zonder op een diarree-aanval te hopen.
Dat is kort gezegd mijn paniekaanval
Maar, en dat geef ik ze ook weer mee, het behandelteam denkt mee en is akkoord gegaan met rustgevers. Daardoor kan ik de paniekaanvallen een beetje in toom houden. Ik hoop zo mijn lichaam te laten wennen aan normale situaties.
Oh, ik ben nog een laatste bijwerking vergeten. Door mijn stabiliteit zijn de hypomane fases achter de rug. Dus ook het schrijven, want dat deed ik op zulke momenten zo graag. Maar ik probeer het weer. Met de hoop dat de lezer mijn stukjes weer leuk vindt.
Geef een reactie