Van patiënt naar ervaringswerker, Tom maakte het waar. Na zijn laatste opname in 2011, vroeg een hulpverlener of Tom zijn herstelverhaal zou willen vertellen aan studenten Verpleegkunde. Tom werkt inmiddels vijf jaar als betaalde ervaringswerker in een groot psychiatrisch ziekenhuis en schrijft hierover.
Ik vond het een fijne ervaring om mijn herstelverhaal aan onder meer studenten, patiënten en hulpverleners te vertellen. Daarom besloot ik de basisopleiding ‘ervaringsdeskundigheid’ te volgen bij UilenSpiegel, een Vlaamse vereniging voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Een boeiende opleiding waar ik meer informatie verwierf over ervaringswerk, herstel en herstel-ondersteunende zorg. Mijn ervaringen hebben me geholpen, maar ook belemmerd.
Ervaringswerker? Ik?
Ik ging als vrijwillig ervaringsdeskundige aan de slag in een psychiatrisch ziekenhuis. Ondertussen startte ik de opleiding ‘ervaringswerker in de GGZ en verslavingszorg’ aan de Hogeschool UCLL, waarmee je een graduaatsdiploma kunt halen. Nadat ik een half jaar als vrijwillig ervaringsdeskundige werkte, zag ik een vacature bij een ander psychiatrisch ziekenhuis. Ik solliciteerde en werd tot mijn grote blijdschap aangenomen.
Ik ben door het ontwikkelen van mijn ervaringskennis en het volgen van opleidingen nu een professional in de geestelijke gezondheidszorg. Als ervaringswerker ben ik namelijk een ervaringsdeskundige die zich beroepsmatig inzet in de hulpverlening. Ik heb een voltijds contract van onbepaalde duur gekoppeld aan een functieomschrijving en een beroepscompetentieprofiel. En ik kan je wel vertellen dat ik best een goede verloning heb (ik val onder IFIC13).
Kerntaak
Ik heb vijf jaar gewerkt binnen de dienst Herstel. Ons team bestond uit een hulpverlener en vier vrijwillige ervaringsdeskundigen. Het was onze opdracht om herstelgerichte zorg te implementeren in het ziekenhuis. We werkten op drie niveaus: op directieniveau, met de medewerkers en met onze patiënten. Op directieniveau was ik lid van verschillende werkgroepen zoals de werkgroep Vrijheidsbeperkende Maatregelen, waar ik het patiënten perspectief vertegenwoordigde. Aan medewerkers gaven we de opleiding Herstel. Daarin legden we uit wat herstel, herstel ondersteunende-zorg en ervaringswerk is. Dit is een verplichte opleiding, net als EHBO en Brandbestrijding, zoals dat bij ons in België heet. Elke medewerker – van onderhoudsmedewerker tot psychiater – is verplicht om deze opleiding te volgen.
Zo kan het ook!
Daarnaast richtten we met onze patiënten we Cliëntenraad op. Elke twee maanden kwamen we samen om onze bedenkingen over de zorgverlening in het ziekenhuis te bespreken. Bij elke Cliëntenraad was er een lid van de directie aanwezig. Er is een groot Inloophuis waar we onze patiënten laagdrempelig konden ontvangen en waar we inzetten op lotgenotencontact. We gaven er sessies rond herstel en organiseerden allerhande activiteiten (zoals fuifen, een karaoke-namiddag en muziekoptredens).
In het kader van de 10-daagse van de GGZ organiseerden we ieder jaar een tentoonstelling met kunstwerken van onze patiënten. Omdat het thema stigma ook heel relevant is, organiseerden we in ons ziekenhuis telkens de theatertournee van ‘Té GeK!?’ Op afdelingsniveau werd ook ingezet op herstelgerichte zorg. Zo zijn er nu twee afdelingen met een open desk. De afdeling Algemene Psychiatrie heeft de afzonderingskamer vervangen door een PAS (Prikkelarme Studio) met rooming-in waardoor het aantal mensen dat in de isoleercel terechtkwam spectaculair is gedaald.
Volwaardige collega
Sinds kort ben ik binnen het ziekenhuis begonnen aan een nieuwe uitdaging. Ik werk nu als ervaringswerker binnen een team, op twee afdelingen. Ik ben een volwaardige collega, net zoals een ergotherapeut of verpleegkundige. Het is zeer boeiend. In overleg met mijn afdelingshoofden hebben we een takenpakket samengesteld, dat erop is gericht wat ik voor onze patiënten kan betekenen. Het is gelukkig een flexibel takenpakket waarin ik me kan vinden. Op de afdeling Algemene Psychiatrie geef ik vaak sessies in duo met een hulpverlener.
Daarbij praat ik heel open over mijn eigen ervaringen. Zo geven we sessies rond herstelverhalen en signaliseringsplannen. Ook individuele contacten met patiënten vind ik zeer belangrijk. Bij de maandelijkse raad zijn alle patiënten welkom om hun bedenkingen over het afdelingsleven te bespreken. Omdat ik humor zeer belangrijk vind zijn we ook gestart met een lachuurtje. Dan kijken we bijvoorbeeld samen naar grappige series of stand-up comedians. Op teamvergaderingen vertegenwoordig ik het Patiëntenperspectief. Daarnaast heb ik toegang tot het elektronische patiëntendossier. Als ervaringswerker heb ik toch vaak een andere kijk op onze patiënten.
Ervaringsdeskundigen zijn essentieel
Ik schrijf deze blog om aan te tonen dat het implementeren van herstelgerichte zorg en het inzetten van ervaringsdeskundigen/ervaringswerkers hand in hand gaat. Deze beweging is zich in heel Vlaanderen in de geestelijke gezondheidszorg aan het ontplooien. Dat komt ten goede van zoveel mensen die worstelen met psychische problemen.
Tom schrijft over hoe hij van patiënt naar ervaringswerker ging. Hij werkt als ervaringswerker bij Zorggroep Sint- Kamillus. Daarnaast is hij beheerder van de facebookgroep “Samen sterk op weg naar herstel” waarin hij links en info deelt over geestelijke gezondheidszorg.
Meer informatie:
Geef een reactie