Allard leefde langdurig met de diagnose schizofrenie, en het bijpassende stigma. Onterecht, zo bleek uiteindelijk. In de afgelopen drie jaar heeft hij een flinke reis afgelegd, nieuwe inzichten opgedaan en belangrijke stappen gezet. Van schizofrenie naar autisme spectrum stoornis.
Wie in de GGZ herkent het niet, diagnose, nog een diagnose. In de ene diagnose herken je je jezelf niet maar bij consequent terugkerende symptomen kan het zijn, zoals in mijn geval, dat er een verrassende diagnose wordt gesteld. En wel ASS: autisme spectrum stoornis.
Ik leefde langdurig met de diagnose schizofrenie. En met het stigma
Wellicht zijn er volgers van PsychoseNet die mijn blogs en herstelverhalen herinneren waarin ik uitvoerig beschreef wat ik ervoer in de stigma-periode. In de afgelopen drie jaar ben ik intensief bezig geweest om mijn inzichten onder de loep te nemen. Waarom zat het middelengebruik mij zo in de weg?
Ik belandde in 2018 intern bij Dimence in Zwolle. Dit is een GGZ instelling voor verslaving en psychiatrie. Bij de intake keken de psychiater en de vaktherapeuten met een schuin hoofd naar de aangeleverde informatie én naar mij.
Tjonge, tjonge, wat een verhaal.
Hoe kunnen we hier therapie op toepassen?
Het antwoord was: NIET ! ☹
Dat is al geprobeerd en het had niet het effect waar ik gelukkig van ging worden.
Mijn eerste inzichten groeiden tijdens mijn bijeenkomsten met de geestelijk begeleidster van Dimence
Zij was in staat mij precies dat te laten voelen waar mijn pijn zat. De pijn voelen in het alléén zijn, het onbegrip, het moeilijk kunnen inleven in anderen, het teruggrijpen en vasthouden vast de stigma tijd en deze niet kunnen loslaten. Mensen an sich niet kunnen loslaten.
Zij kwam, in samenspraak met het team, tot het voorstel om alléén in te zetten op ZINGEVINGSTHERAPIE en zeker niet op psychotherapie.
Er ging een wereld voor me open.
Wat had ik nodig om gelukkig te zijn en te blijven?
De eerste stap was wennen aan het woord veranderen..
Wat is veranderen ? Dingen anders doen dan dat ik gewend was.
Uit mijn comfortzone stappen en begeleid nieuwe stappen gaan zetten waar ik vele malen op mijn *** mag gaan zonder dat ik hier wéér in de negatieve spiraal van middelengebruik terecht zou komen.
Oeps… de eerste stap was mijn woning opzeggen.
Dit hield letterlijk in dat ik bij Dimence woonde zonder vaste woon of verblijfplaats. In een hectische groep waar constant interactie is. Wat deed dit met mij en welk gedrag vertoonde ik?
De tweede stap, en deze werd geleidelijk geïntroduceerd, was hoe ik tegen begeleid wonen aankeek.
“Begeleid wonen? Nooit van gehoord”
Mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige kwam met het voorstel om kennis te maken met stichting Philadelpia in Apeldoorn. Dit is een instantie waar voornamelijk mensen met een verstandelijke handicap gehuisvest worden.
Bij Dimence waren we er achter gekomen dat mijn sociaal emotioneel niveau niet goed is doorontwikkeld en deze handicap zou op mijn leeftijd niet meer herstellen.
Na gesprekken met de instantie in Apeldoorn die over indicaties gaat werd mij een indicatie toebedeeld. Een indicatie betekent echter nog niet dat je één twee drie een huis hebt. Normaal kan dat jaren duren omdat er óf wel geen geschikte plek is of omdat er niet de juiste zorg geleverd kan worden.
Geluk was met mij!
In juli 2019 kon ik in mijn eigen appartement bij Philadelpia trekken met de ambulante zorg die ik nodig had om niet weer in dezelfde valkuilen te vallen als voorheen. Dagelijkse gesprekjes, dagelijks warm eten, dagelijkse structuur en naarmate de tijd verstreek kwamen de symptomen terug…
Maar nu konden de symptomen niet meer op dezelfde manier geuit worden als voorheen.
Ik merkte dat de dagelijkse gesprekjes het laadje verslaving dicht hielden en dat als ik praat over wat er in mij omgaat, dat ik meer structuur en overzicht krijg, dat er minder overprikkeling aanwezig is en dat er ruimte komt om mezelf te zijn.
Gaandeweg heb ik in de afgelopen twee jaar zoveel baat gehad bij de symptoom herkenningen dat ik me bij een GGZ instantie in Apeldoorn een nieuwe diagnose heb laten aanmeten waar ik wel volledig achtersta…
Een diagnose die niets met schizofrenie van doen heeft, maar meer met mij!
De symptomen waren er al toen ik 8 jaar oud was, de symptomen waren er al in mijn vroege jeugd, daarna en bleven onopgemerkt. Het misbruik trauma uit mijn tienerjaren dekte de hele ASS af en kwam nooit meer aan de oppervlakte. Zeker niet nadat er clozapine werd voorgeschreven voor een ziekte die er niet was en waar ik me graag! voor terugtrok.
Ik heb wellicht door “verandering” alles achter mij gelaten. maar wat ik ervoor heb teruggekregen heeft mijn leven zóveel aangenamer gemaakt.
Met terugwerkende kracht wil ik met nadruk zeggen dat het wellicht niet handig was om in de jaren negentig mij met de diagnose schizofrenie te belasten. Met de inzichten die ik nu heb met betrekking tot de GGZ in die jaren en de symptomen die in het hier en nu geconstateerd zijn, geeft het mij rust om te zeggen dat de 20 jaar isolatie niet de negatieve lading hadden zoals ik het in mijn blogs beschreef.
Het stigma wel!
Er is er maar één die dat stigma kan verwerpen
Als ik het kan, kun jij het ook.
Allard
Meer lezen over ASS?
Geef een reactie