Vanaf het wonderschone eiland Vlieland volgt Jeroen Kloet momenteel een cursus. Gisteren realiseerde hij zich een verandering in perspectief. Het was iets essentieels al lopend over het wad. In deze blog geeft Jeroen aandacht aan het lopen op gezonde grond.
De stevige wind maakte mijn wandeling een pittige onderneming. Het zand kwam in mooie golfpatronen op me afgewaaid. Soms zo krachtig dat ik de vaste zandbodem eronder niet meer goed kon waarnemen en de zandkorrels rijkelijk in mijn ogen belandden. Dan weer milder waarbij de wind haar adem even inhield en het zandgordijn in haar golvende beweging voldoende ruimte creëerde om de stevige zandbodem weer te kunnen aanschouwen.
Ik heb dit verhaal al in meerder blogs laten passeren en vroeg me dan ook af waarom ik er toch weer over begin. Het heeft te maken met de symboliek die er vanuit gaat en die mij op meerdere manieren in het leven telkens weer kracht heeft gegeven om het ondraaglijke vol te kunnen houden. Kortom, het is voor mij een essentieel onderdeel van mijn leven geworden. Misschien daarom ook dat ik het weer wil delen en daarmee ook hoop dat het anderen ook enige steun mag bieden.
Wat is de symboliek? Welnu, een jaar geleden zat ik in een sterke neerwaartse spiraal gevangen. Ik liep figuurlijk nog immer op dezelfde stevige zandgrond maar zag deze langzaam steeds meer uit mijn blikveld verdwijnen.
Sombere gedachten, angsten namen het steeds meer over
En daarmee werd ook de blik op mijzelf en de wereld om mij heen steeds negatiever en meer en meer beladen met angst. Ik wist écht nog wel dat er een ondergrond was maar ik stond er niet meer mee in contact. Iets waar ik absoluut niet bewust voor koos. Iets waar ik juist van weg wou blijven. Ik leefde destijds als een monnik, om mezelf vooral te helpen om niet weer in die mist te geraken. Het mocht niet baten, de storm nam verder toe in kracht en ik bezweek. Alweer.
Nu een jaar later ben ik volop herstellende en zie ik met tijden nog steeds de vaste bodem niet, maar ik voel haar wel. De wind gaat met enige regelmaat weer liggen en gunt mij het zicht op de bodem waarvan ik nu ook écht weer weet dat zij bestaat.
Ik ervaar houvast door de dingen die ik onderneem, door het werk dat ik langzaam opgepakt heb
Door contacten met vrienden en bovenal door regelmatig tijd te nemen voor bezinning middels meditatie. Dit laatste geeft me mogelijk het meest grip op mezelf doordat ik juist weer dicht bij mezelf kom. En toch is dat ook hetgeen waar dikwijls als eerste weer de klad in komt omdat ik er simpelweg geen zin meer in heb, het te druk heb met andere zaken et cetera.
Wat is nu de moraal van het verhaal? Het maakt niet uit welke metafoor je kiest, het gaat om de strekking.
Kun je vertrouwen op de basis van de natuur, van jouw natuur? Durf je te hopen op de dag dat de blauwe lucht weer daar is? Dat de ondergrond weer voelbaar wordt? Het is haast niet uit te leggen aan diegenen die het nooit hebben meegemaakt:
Een psychische kwetsbaarheid kan je heel ver weg brengen van je ware zelf
Je voelt je volstrekt alleen, verlaten, desolaat en verloren. Of juist verlicht, verheven en bijzonder, waarmee ook het contact verloren kan gaan met de ander en met jezelf.
Het is eigenlijk voor zowel de lijder aan deze kwetsbaarheid als diens naasten belangrijk hoop te houden op de dag van verlichting, die vaak komen zal. Het wachten kan ondraaglijk zijn. Het onbegrip waarom jou dit overkomt immens. De onmacht van naasten omdat men niet weet hoe jou te helpen kan hen lam slaan.
Een verandering in perspectief kan zo welkom zijn. Juist daarom is het delen van elkaars verhalen zo belangrijk
Dat je hoort van lotgenoten of naasten dat het beter wordt. Dat je er écht een weg in kunt leren vinden. Dat er weer vaste grond onder de voeten kan komen. Maar ook dat je daar zelf een eigen verantwoordelijkheid in hebt hoe dat te bereiken. En dat lotgenoten, een therapeut en dierbaren je daarbij kunnen helpen.
Dus ja, toch maar weer een blog over een metafoor. Dit keer met het zand van Vlieland.
Geef een reactie