Wat heb je nodig om verbinding te maken? Tom is ervaringsdeskundige en beschrijft in deze blog hoe hij deel werd van een warm team en hoe hij binnen zijn functie verbinding weet te maken met zijn cliënten. Tom zegt zelf: “Ik heb het toch maar getroffen met zo’n leuke baan!”
Vandaag was er een groot feest in ons psychiatrisch centrum, waar ik nu zo’n vier jaar aan de slag ben als ervaringswerker. Het was echt heel goed georganiseerd door de dienst en pastoraat: Een lekker ontbijt, een receptie, gratis ijsjes en men kon een toertje doen met de paardenkoets. Ik hield me na de middag bezig met het spelen van gezelschapsspelletjes met onze patiënten en bewoners.
Later, op weg naar huis met de fiets voelde ik met echt gelukkig
Ik heb het toch maar getroffen met zo’n leuke baan. Alhoewel ‘leuk’ misschien niet uitdrukt wat ik echt wil zeggen. Omdat ik overkoepelend werk over het hele ziekenhuis en niet specifiek op één afdeling ontmoet ik veel patiënten en bewoners, alsook veel medewerkers. Als ik de balans opmaak van vier jaar geleden tot nu, en kijk wat er volgens mij nu anders is in het ziekenhuis, dan ben ik zeer tevreden. Vanuit de directie ben ik steeds zeer goed ondersteund geweest en dit zowel in tijd als in geld.
We hebben de kans gekregen om een dienst herstel uit te bouwen in ons centrum
Ik werk in duo met een hulpverlener en begeleid drie vrijwillige ervaringswerkers. Het is een warm team en we zijn ook een echte vakgroep binnen het centrum. Gedurende drie jaar werkten we in een bureautje in een gang waar ook de directie, personeelsadministratie, medisch secretariaat zich bevonden. Een jaar geleden zijn we verhuisd naar het therapeutisch activiteitencentrum waar ook de ateliers zijn. Onze patiënten en bewoners kunnen er terecht in het fiets-, klei-, hout-, teken- en polyvalent atelier.
Omdat ik me meer wou inzetten om iets te betekenen voor onze mensen was deze verhuis perfect. We kregen er een grote atelierruimte, die we helemaal konden inrichten naar eigen wens. Zo staan er computers waar onze mensen op kunnen werken. We hebben een gezellig salon met tv (waar we regelmatig naar grappige dvd’s kijken), een pingpongtafel, een infohoek en een grote vergadertafel met beamer en scherm. Omdat er veel mensen naar de ateliers komen vinden ze zo makkelijker de weg naar onze dienst.
We hebben nu tweemaal per week ‘Inloophuis’. Hierbij zijn onze mensen op een zeer laagdrempelige manier welkom voor een praatje, om een gezelschapsspel te spelen, om even tot rust te komen. Daarnaast organiseren we herstelwerkgroepen, een wekelijkse module herstel en infosessies rond de GGZ.
Ik denk dat de essentie van wat ik wil gaat over het maken van verbinding met onze mensen
Al de activiteiten en sessies die we organiseren hebben slechts één doel: verbinding maken. De manier waarop we dit doen is niet altijd zo belangrijk. Soms hoor ik mensen verhalen vertellen terwijl we samen de afwas doen, een wandeling maken, het ‘Uno’ kaartspel spelen. Zelden of nooit zitten we samen aan een tafel, want dat doen ze al voldoende tijdens gesprekken met hun individuele begeleider of psychiater. Ik wil onze mensen even uit hun context halen en de manier waarop is niet zo belangrijk.
Vandaag ben ik zo gelukkig omdat een patiënt, terwijl we ‘Uno’ aan het spelen waren, vroeg of hij woensdag naar onze wekelijkse herstelwerkgroep mag komen. Ik nam hem mee om ons lokaal te tonen en we speelden een spelletje pingpong… Vandaag heb ik verbinding gemaakt.
Tom is 49 jaar en heeft een bipolaire stoornis type 1. Hij werkt nu zo’n vier jaar als ervaringswerker in een psychiatrisch centrum.
Meer informatie:
- Cliënten en hulpverleners: gewone mensen
- Podcast met ervaringsdeskundige Annemiek Bijl online
- Ervaringsdeskundigen: vertalers van het onbenoembare
Geef een reactie