Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Aukje Eggenhuizen

Aukje Eggenhuizen is tekstschrijver en ervaringsdeskundige. Wil je meer van haar lezen? kijk dan op: www.aukjeeggenhuizen.nl.

Verbinding in een behandelrelatie

Verbinding in een behandelrelatie

– “hij zag me niet als die hopeloze patiënt…”

“Waar andere hulpverleners zich keurig hielden aan hun professionele afstand, bracht hij in het contact tussen ons ook empathie en verbondenheid mee,” schrijft Aukje in dit hoopvolle verhaal over de verbinding in behandelrelatie met hulpverleners die ze heeft gehad.

DSM

‘Als je mij gaat bekijken via de DSM, zal ik ook allerlei kenmerken van psychiatrische stoornissen hebben. Dat geldt voor ieder mens’, zei een psychiatrisch verpleegkundige tegen mij toen ik net was opgenomen bij hem op de afdeling.

Ik was boos over hoe ik was behandeld tijdens mijn eerste opname op de psychiatrische afdeling van een andere organisatie

Dat was een jaar eerder, ik was 17 toen. Het ene moment zat ik nog op school in 5 gym en een week later was ik ineens patiënt op een PAAZ. Tijdens die eerste opname had een psychiater in opleiding geprobeerd me te classificeren aan de hand van de DSM.

Het resultaat was een samenraapsel van allerlei diagnoses en halve diagnoses

En wat zo pijnlijk was: ik herkende me er niet in. Ik was er niet in gehoord, het was niet in samenspraak met mij gegaan en eigenlijk had het mijn klachten alleen maar verergerd. En vertrouwde ik hulpverleners niet meer.

Tot ik deze verpleegkundige trof

Door zijn opmerking liet hij me inzien dat ik gelijkwaardig was aan hem. De hulpverleners van het jaar ervoor hadden zich altijd boven mij geplaatst. Zij wisten wat goed voor me was, maar vooral ook wat er allemaal mis met me was. Maar met deze hulpverlener was het anders. We waren gelijkwaardig. Allebei mensen met imperfecties. Ik heb veel met hem gepraat tijdens m’n opname.

Hij zag me niet als die hopeloze patiënt met wie het toch niets meer zou worden

Ik voelde me serieus genomen en gesteund. Door de verbinding die er was. Waar andere hulpverleners zich keurig hielden aan hun professionele afstand, bracht hij in het contact tussen ons ook empathie en verbondenheid mee. En juist dat was wat me hielp om verder te komen. Ik voelde vertrouwen. Daardoor durfde ik stappen te zetten in mijn herstel.

Professionele afstand en verbinding in een behandelrelatie kunnen prima samengaan

Gelijkwaardigheid in contact geeft vertrouwen en een steuntje in de rug. En uiteindelijk is een hulpverlener ook maar een mens.

Meer blogs lezen over behandelrelaties?

Verder lezen over goede zorg en GGZ?

Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.

Behoefte aan een luisterend oor?

Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.

Reacties

4 reacties op “Verbinding in een behandelrelatie”

  1. Ria

    Wow. Heel herkenbaar, al die hulpverleners die altijd beter weten hoe het zit dan ik zelf. Wat alleen maar afstand en wantrouwen geeft. Het is zó heilzaam als er een hulpverlener is die in de eerste plaats zelf mens is en zo ook als mens naar jou en mij kijkt.
    Je schrijft: ‘Professionele afstand en verbinding kunnen prima samengaan in een behandelrelatie.’ Ik zou willen zeggen: professionele afstand (wat is dat eigenlijk precies???) en verbinding MOETEN samengaan in een behandelrelatie. Anders komt er niks van terecht.

    Ik heb onlangs ervaren dat er supersnel een werkzame behandelrelatie kan ontstaan als er goed gekeken, geluisterd wordt. Als mens tot mens.

  2. Roos

    Zo herkenbaar voor mij ook. Ik merk ook dat als ik als medemens/gelijke behandelt me beter vertrouwd voel met een behandelaar. Daarbij is een gepaste afstand prima, zelfs fijn. En dat niet alles van my een symptoom van ‘iets’ is. En ik geen studieobject ben die ziek is en verder daarmee nu behandelt moet worden als een persoon uit een andere wereld. Maar dat ik een medemens die je hoop mag geven.

  3. Astrid Beckers

    Zo herkenbaar. Ook in had een psycholoog op mijn zeventiende die zoveel kapot heeft gemaakt. Nog steeds is in de hulpverlening mijn nachtmerrie dat ik weer iemand tref die tegenover me gaat zitten, een schrijfblok en pen pakt, de benen over elkaar legt en me aan gaat zitten kijken…. Wachtend tot ik iets zeg…. Wachtend terwijl ik dichtklap…. Waarna de sessie in doodse stilte verloopt en ik me eenzamer dan ooit voel.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *