Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Pien

Pien is nu 24 jaar bij een GGZ instelling met psychosegevoeligheid. Zij heeft ervaring met het opgroeien met een ouder met  psychiatrische klachten, emotionele verwaarlozing en trauma door buitenlandse opnames.

Pien heeft net een zesde, pittige psychose ervaren.

Stigma en verlies na psychose – ben ik de enige die dit ervaart?

Deze blog van Pien gaat over de verlieservaringen die je meemaakt na een heftige crisis van een psychose. Erkennen wat je hebt verloren zijn belangrijke stappen in ieders herstelproces.

Als je op zoek gaat op internet naar rouw en verlies, komt je veelal uit op het verlies van een dierbare. Er zijn echter meer vormen van verlies ben ik achter gekomen.

Er zijn verschillende soorten rouw en verlies na psychose

Momenteel ben ik erg verdrietig om het leven wat ik had vóór de psychoses: creatief, vrij, ik had plezier in dingen en kon vrijuit lachen, ik had meer humor, was zelfverzekerder, voelde me jong, had goed contact met vrienden. Het is voor mij ook erg pijnlijk om dit nu te schrijven.

Verlies van je gezonde ik

Ik had op mijn vierentwintigste jaar een psychose gehad, maar was daarna zestien jaar stabiel. Ik was hersteld, had toen veel opgebouwd, twee opleidingen gedaan, veel vrienden gemaakt, gewerkt. Op mijn veertigste ging het mis na een lichte afbouw van medicatie, ik kreeg langdurig psychoses gedurende twee jaar.

Het beeld van mezelf dat ik gezond was en alles aankon, was verpletterd

Verlies van zingeving

Veel mensen van mijn leeftijd hebben een baan en of een gezin of beide. Deze zaken geven zin aan het leven. Momenteel heb ik niet het gevoel dat iets in de drieënveertig jaar heb opgebouwd dat mij zin geeft. Ik doe vrijwilligerswerk.

Hier en daar heb het meer naar mijn zin dan eerst, maar ik bereik mijn oude niveau niet. Dit kost me extra energie en ik heb minder plezier. Het voelt leeg wat ik nu omhanden heb, vergeleken bij wat ik had.

Verlies van een positief zelfbeeld

Het beeld dat ik van mezelf had: een gezond persoon, dat is vermorzeld. Daarbij heb ik last van spanningen en nervositeit.

Ook heb ik last van zelfstigma: gevoelens van minderwaardigheid, nutteloosheid, doelloosheid

Verlies van tijd

Door de psychoses die twee jaar bestreken, lijkt het alsof ik jaren verloren ben. Ik was veertig, opeens was ik tweeënveertig toen ik begon te herstellen. Het leek alsof ik door de tijd was gereisd naar een minder prettige toekomst.

Verlies van creativiteit

Ik ben een stuk creativiteit verloren: ik maakte muziek met loops in Garageband van Apple en zong er ook bij. Ik schilderde portretten van katten op een grappige manier. Ik was meestal wel ergens creatief mee bezig.

Verlies van contacten

Ik heb nog veel vrienden, maar het contact is verminderd. De angst is er vrienden te verliezen. Een aantal ben ik al kwijt.

Herkenning

Via deze blog hoop ik dat anderen zich herkennen in verlies na psychose.

Ik merk dat er op internet weinig aandacht is voor ervaringen over verlies na psychose

Soms vraag ik me af of ik de enige ben die dit zo ervaart. Zijn er speciale therapieën? Cursussen? Zelfhulp? Ik hoop een manier te vinden om met verlies en rouw om te gaan.

Fotocredits: Vormingplus Gent-Eeklo

Reacties

5 reacties op “Stigma en verlies na psychose – ben ik de enige die dit ervaart?”

  1. Tier

    Als ik voor mezelf spreek was mijn aanloop naar mijn psychose, maandenlang, opname, medicatie, behandeling achteraf gezien iets wat ik op dat moment aanvaardde / onderging. Ik nam toen alles zoals het was. Ik zat IN het moment. Ondanks dit enorm verwarrend was stond ik niet stil bij wie ik was, of ben geweest.

    In het jaar erna kwam het besef dat ik eigenschappen van mezelf kwijt was geraakt door de psychose. Veel van wat voor de psychose als vanzelfsprekend tot mijn karaktereigenschappen behoorde, was ver weg. Het zat in mij, maar kwam niet tot uiting. Het verlies van mijn humor en creativiteit was het pijnlijkst. Ik kon in sociale contacten alles volgen, maar kon mezelf niet uiten, niet meedoen, niet zijn hoe ik ooit was. Alsof ik een toehoorder was die niet deel kon nemen aan interactie. Hierdoor ook sociale contacten verloren.

    Heel eerlijk: de psychose zelf, hoe lang deze ook duurde, alles IN dat moment, klote, maar daar kan ik mee dealen. Het herstel erna, het verlies zoals jij beschrijft van jezelf, dat enorme gemis van jezelf, je eigenschappen. Zo pijnlijk, treurig: je ‘oude ik ‘ zo ver weg…

    In het tweede jaar na mijn psychose had ik de angst dat ik nooit meer die ‘oude ik ‘ zou of kon worden. Afbouwen medicatie gaf angst weer psychotisch te worden (niet zozeer angst voor de psychose, maar weer die eenzame weg naar herstel, het nog meer ‘ik’ kunnen verliezen). Afbouwen medicatie bleek ook niet de oplossing om mezelf te worden. Het is een lange weg geworden die ik af heb gelegd, waarbij ik onbewust geleidelijk steeds meer mezelf werd hoe ik was. Deze weg naar herstel wil ik niet nog een keer mee maken. Exact wat jij zeg: alsof je twee jaren van je leven verloren heb.

    Ik besef me dat jij deze weg naar herstel weer doormaakt, nu waarschijnlijk bewuster dan de eerste keer. Na de eerste keer ben je weer jezelf geworden. Ik hoop dat je dat als positieve mogelijkheid zit er nu weer bovenop te komen. Nu valt het herstel je zwaarder. Ik denk dat het niet meehelpt dat je je daarbij overbodig voelt / jezelf vergelijkt met leeftijdsgenoten die wat / (meer) bereikt hebben.
    Voor mij is je blog helpend dat ik wat over mezelf deel, dat doe ik nergens. Ik zie herkenning in het verlies van jezelf, jezelf terug willen vinden. Ik zou het verlies niet rouw willen noemen omdat ik denk dat het (ook bij jou) nog in je zit en tot uiting kan komen. Ondanks ik snap dat het voelt als rouwen, kan je daarbij stil staan, het is verdrietig, maar je hoeft er geen afscheid van te nemen als het nog in je zit…

    1. pien

      Hallo Tier, dankjewel, ik lees je reactie nu pas. Mooi verwoord en herkenbaar. Ik heb inderdaad niet meer het gevoel dat veel van de zaken die ik mis, terugkomen en ben nu nog steeds van slag er over. Ik heb ook een dierbare verloren onlangs waardoor dit soort gevoelens sterker lijken terug te komen. Ik heb nog geen leven dat gevuld en zinvol voelt. Het gecombineerde verdriet blijft.

  2. Pien

    Beste Jose/Lotus, dank voor je mooie reactie, het doet me goed.
    groet, Pien

  3. Jose

    Voor mij is dit heel herkenbaar, ook ik heb moeten rouwen om wat niet meer terug kwam. Ook mijn creatieve zelf was er een tijd niet meer, het lijkt alsof je niet helemaal terug komt van een psychose, er een stuk blijft missen. Toch heb ik nu een ander leven, dat gevuld is en dat weer zinvol voelt, ookal heb ik weer een psychose gekregen. Bij mij maakte de menopauze een en ander los, dat kan rond je 40e ook een rol spelen, veranderde stofwisselingen in het lijf hebben invloed op hersenstofjes en processen aldaar. Zien dat ik iets verloren was, maar uiteindelijk ook gevonden had, hielp me er iets zinvols van te maken, van die ervaringen. Hoop dat jij de fase van rouw te boven komt en ook weer nieuw zinvol leven vinden kan. Groet Lotus/Jose

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *