Eva had een verslaving. Ze gebruikte verdovende middelen om een baksteen in haar maag niet te voelen. Ze werd bewuster van zichzelf en van haar vluchtgedrag. Inmiddels is het Eva gelukt om haar verslaving te stoppen.
Het verandert mij. Het steeds meer bewust worden van mijn gevoel maakt dat ik inzie dat ik vlucht. Ik trek mij terug en ben soms verward.
Ik wil nog niet stoppen met mijn verslaving
Wel wil ik het alleen doen voor situaties waar ik er voordeel uit kan halen. Een hulpmiddel is het, ik besef dat dit een excuus is, waarbij ik later niet een baksteen in mijn maag hoef te voelen bij de gedachten aan wat ik heb uitgespookt. Die baksteen is er al.
Omdat mijn verslaving een geheim is wat ik met mij meedraag. Ik voel mij schuldig. Vastklampend aan de voor mij nu erg mooie woorden van iemand. Iedereen heeft zijn eigen verslavingen.
Mensen doen van alles en sommige zijn zich er niet eens van bewust
Compenserend met mijn goede voeding, wat ik eerst niet deed, zit het voor nu wel snor. Zo probeer ik die baksteen te verbrokkelen.
Cognitieve dissonantie. Bleh, school. Confronterend. Toch, een terugkerend stemmetje; gaan die gebrokkelde steentjes niet ophopen? Uit de hand lopen?
Ik ben sterk, maar narigheid komt eraan
Narigheid zie ik gaan. In de zomer stoppen. Kijken hoe dat uitpakt. Dit na de zomer teruglezen, mocht ik dan nog bezig zijn met het onderdrukken van mijn baksteen, moet ik het gaan inzien. De zomer, dat is het moment heb ik nu besloten, wijs als ik ben. Het moment waar ik moet gaan inzien dat ik een probleem heb.
En misschien is dit alles niet nodig, ik zit er toch niet voor niets mee? Alleen is iets in mij zo makkelijk. Verlangt ernaar. Kan het niet beter omschrijven dan we hebben het, we willen het. Geen grenzen.
Mijzelf betrappend op alle vijfentachtighonderd doorzichtige rotsmoesjes. Verdomde ego
En dan kijk ik de dag erna in de spiegel. Hello you, kom direct in aanmerking voor een rol in ‘The Walking Dead’. Probeerde ook dit te compenseren met een zonnebankje. Dat mocht niet baten, ik blijf er grauw uit zien.
Helaas, want moet nu aanzien wat ik mijzelf heb aangedaan. Het dwingt mij om er bij stil te staan. Helaas, vindt het deel dat het liefst wilt dat ik geen weerstand bied. Ik heb een gaatje in mijn hart. Die probeer ik steeds op te vullen, anders zou de behoefte er toch niet zijn om mijn emoties te willen reguleren? Hoe gaan we dat gaatje vullen? Waarom zit het gaatje er überhaupt?
Ik ben toch best tevreden over mijn leven?
Ik vind het heerlijk in mijn boeken te duiken en “dat” te doen. Hele avonden kan ik God mag weten wat doen en ik geniet. Niet echt genieten, maar ik ben kalm en ervaar rust. Altijd met de intentie om te leren, met een geluksgevoel mocht het er een uurtje van komen.
Het huis overigens, is spik en span. Vind mijzelf prachtig door het dunner worden. Wat nu wel anders is door het impulsieve gedrag van mijn ‘greedy’ wederhelft.
Mijn zaken heb ik meer op orde, ben in de meeste gevallen socialer
Heb meer energie en doe alles met een goed gevoel. Zoals nu. Spontaan het gevoel dat het zonde is mijn gevoel níet op te schrijven. Elke dag weer een verloren dag wanneer het niet gebeurd. Morgen te lui om een nieuwe string aan te trekken.
De keerzijde: Het pijnlijke, beschamende en confronterende gedeelte van mijn lichtelijke dwang om te snoepen van verdovende middelen.
Eva is sinds anderhalf jaar verlost van haar slechte gewoonte te snoepen van verdovende middelen. Onlangs stuitte ze op dit geschreven stuk uit 2015 en besloot dit schrijven te delen met PsychoseNet.
Meer informatie:
- Dealen met zucht; De lusten en lasten van verslaving
- Herstellen van psychoses en drugsgebruik
- waar is er behandeling voor psychose en cannabis
Geef een reactie